«Το έργο του διαβόλου: να κάνει τον λαϊκό μοναχό, να κάνει τον μοναχό λαϊκό
Υπάρχει και αυτός ο αγώνας: όταν είσαι στον κόσμο, λες: «Ουάου, αν ήμουν στο μοναστήρι, θα διάβαζα 15 ακάθιστους τη μέρα. Θα νηστεύω τρεις μέρες». Όταν είσαι στο μοναστήρι, έτσι σε ενοχλεί ο διάβολος, όπως λες: «Α, καλύτερα να παντρευτώ, είχα και γυναίκα, παιδιά, πήγαινα στη θάλασσα...». Ο διάβολος προσπαθεί να δημιουργήσει μια κατάσταση δυσαρέσκειας μέσα της, απογοήτευσης. Να γίνει μοναχός ο λαϊκός, να σκέφτεται ο μοναχός την πολιτεία του λαϊκού.
Και σε ένα μεγάλο μοναστήρι, αν είσαι, καταλήγεις να λες μερικές φορές στον εαυτό σου: «Βαρέθηκα, μόνο εγώ ανάβω τα κεριά... Αυτή την υπακοή την έχω δύο χρόνια». Ή «μόνο εγώ στην εκκλησία, μόνο εγώ στην κουζίνα, μόνο εγώ στις αγελάδες;». Όταν είσαι σε ένα μικρό μοναστήρι, πάλι: «Έχω βαρεθεί. Αλλά εγώ και αυτό, και αυτό; Πάω στο Petru Vodă, θα πάω στη Sihăstria...». Ο διάβολος έχει αυτή την έγνοια: να δημιουργήσει μέσα σου μια κατάσταση δυσαρέσκειας, εξέγερσης ή τσακωμού.
Η πτώση είναι έργο του κακού και είναι μέρος τόσο της μοναστικής όσο και της οικογενειακής ζωής. Λίγοι άντρες είναι ικανοποιημένοι με τις γυναίκες τους. Λίγες γυναίκες είναι ικανοποιημένες με τους συζύγους τους. Ελάχιστα παιδιά είναι ικανοποιημένα με τους γονείς τους. Λίγοι γονείς, από τα παιδιά τους. Έτσι είναι και στο μοναστήρι: λίγοι που αρκούνται σε αυτό που είναι. Και υπάρχει επίσης μια ρίψη ευθυνών. Είναι σαν ζάρι».
Πατήρ Χρυσόστομος Φιλλιπεσκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου