ΟΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ! (Οδηγίες από τον Αρχιερέα Valentin Mordasov)

 

ΟΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ!

(Οδηγίες από τον Αρχιερέα Valentin Mordasov)

Ο Θεός δεν έχει νεκρούς, αλλά όλοι είναι ζωντανοί. Ο ίδιος ο Σωτήρας μιλά για αυτό: ...δεν διαβάσατε τι σας είπε ο Θεός: Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ και ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ; Ο Θεός δεν είναι ο Θεός των νεκρών, αλλά των ζωντανών (Ματθαίος 22:31-32). Πολλοί από εμάς, ξεχνούν τα αντικείμενα της πίστης και τη μεταθανάτια μοίρα των νεκρών ή αποφεύγουν πράξεις πραγματικής βοήθειας προς τους νεκρούς μας. Πολλοί αγνοούν ή αρνούνται τελείως την ορθόδοξη τελετή ταφής, ενώ ταυτόχρονα καταφεύγουν πρόθυμα σε διάφορες παγανιστικές λατρευτικές ενέργειες και τελετουργίες (άφθονα νεκρώσιμα πανηγύρια, μαρμάρινες επιτύμβιες στήλες, στεφάνια κ.λπ.).

Εν τω μεταξύ, οι νεκροί συγγενείς και φίλοι μας περιμένουν βοήθεια από εμάς. Την χρειάζονται! Από την ιερατική μου πρακτική, γνωρίζω πολλές περιπτώσεις (σύμφωνα με τις ιστορίες των ενοριτών) όταν ο αποθανών εμφανίστηκε στους ζωντανούς συγγενείς τους (σε όνειρο) και εξέφρασε απευθείας τις ανάγκες τους, μιλούσε για τα λάθη τους κατά τη διάρκεια της ζωής ή έδωσε οδηγίες, προειδοποίησε κάτι... 

Οι Πατέρες μας διδάσκουν να μην εμπιστευόμαστε τα όνειρα, γιατί οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε πνευματικό συλλογισμό για να καθορίσουμε τη φύση ενός ονείρου, δηλαδή αν είναι αντανάκλαση πραγματικών γεγονότων και εμπειριών στη ζωή, ή συνέπεια. των κινήσεων της σάρκας (πάθη, ασθένειες κ.λπ.) είτε αυτή είναι η επιρροή του σκοτεινού κόσμου των πεσόντων πνευμάτων είτε, τέλος, αυτή είναι η πραγματική πνευματική επικοινωνία με τη μετά θάνατον ζωή, κρυμμένη για εμάς μέχρι τον καιρό... Σε κάθε περίπτωση, αν το όνειρο φαινόταν σημαντικό, προειδοποιητικό για κάτι, αυτό θα πρέπει πρώτα απ' όλα να συμβουλευτείτε τον εξομολόγο σας, τον ιερέα της ενορίας σας ή τουλάχιστον έναν πνευματικά έμπειρο άνθρωπο...

Θα σας πω για αρκετά γεγονότα που θυμάμαι σχετικά με το θέμα της συζήτησής μας.

Ένας συγχωριανός μου εμφανίστηκε σε όνειρο σε έναν από τους ενορίτες μου. Κατά τη διάρκεια της ζωής του ήταν πεπεισμένος άπιστος, διώκτης της πίστεως και της Εκκλησίας. Ονειρευόταν ότι αυτός ο άντρας στεκόταν κοντά στα ερείπια του παρεκκλησίου, που ήταν κάποτε στην άκρη του χωριού, και είπε, δείχνοντάς τους: «Αν νωρίτερα, κατά τη διάρκεια της ζωής μου, είχα κοιτάξει τουλάχιστον περιστασιακά σε αυτό το ιερό μέρος, τουλάχιστον μια φορά κράτησα το βλέμμα μου... τώρα θα ήταν πιο εύκολο για μένα».

Αυτή είναι η δύναμη του ιερού! Ακόμη και κατεστραμμένο και βεβηλωμένο...

Ο θείος μου, νέος και μεσήλικας, ήταν πιστός, επισκεπτόταν τον ναό του Θεού, διάβασε τον Απόστολο. Όμως, υποκύπτοντας στο πνεύμα των καιρών, εγκατέλειψε την πίστη και τον Θεό. Σταμάτησε να πηγαίνει στην εκκλησία, απομάκρυνε τά άγια εικονίδια. Επιπλέον, ακόμη και στις σκέψεις του έγινε άθεος, κηρύττοντας τον αθεϊσμό. Αντί για προσευχές, άρχισε να κάνει γυμναστική. Αλλά και ο θάνατος του ήρθε. Όντας ογδόντα χρονών, αρρώστησε. Στο νεκροκρέβατό του, όρμησε, συριγμένος, προσπαθώντας να πει κάτι, και όλη την ώρα έδειχνε με το χέρι του την ιερή γωνία, όπου έπρεπε να κρέμονται (αλλά δεν κρέμονταν) οι άγιες εικόνες. Κάτι τρομερό τον περικύκλωσε, πλησίαζε, πίεζε, και δεν είχε υπερασπιστές, μεσολαβητές, μεσολαβητές στον Θεό, γιατί ο ίδιος κάποτε τους εγκατέλειψε οικειοθελώς...

Ένας συγγενής ενός από τους ενορίτες μου πέθανε. Δεν βαφτίστηκε. Κινούμενη από ένα αίσθημα συμπόνιας, αυτή η γυναίκα ήρθε σε μένα και με ρώτησε πώς να διευκολύνει τη μοίρα του μετά τον θάνατο; Η εκκλησιαστική προσευχή για τους αβάπτιστους είναι απαράδεκτη. Ως εκ τούτου, τη συμβούλεψα να δώσει ελεημοσύνη για τον αποθανόντα, δηλαδή, βιβλία που σώζουν ψυχές (στο κάτω κάτω, ίσως κάποιος, έχοντας διαβάσει ένα τέτοιο βιβλίο, λάβει το Άγιο Βάπτισμα, αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο κ.λπ.· και αυτό θα είναι η πιο ευλογημένη θυσία για τον αποθανόντα αβάπτιστο). Μετά από λίγο καιρό, αυτή η γυναίκα ήρθε σε μένα και μου είπε ότι είχε δει τον νεκρό σε όνειρο. Κάθισε και διάβασε ένα από αυτά τα βιβλία που μοίραζε... Αυτό σημαίνει ότι ο Κύριος δέχτηκε αυτή τη θυσία...

Πολλοί, ακόμη και πιστοί, έχουν μπερδεμένες, λανθασμένες ιδέες για το καθήκον μας απέναντι στους αναχωρητές. Πιστεύουν ότι το πρώτο βήμα είναι να οργανώσουν μια υπέροχη αφύπνιση με ένα πλούσιο γλέντι, γεμάτο με βότκα και σπάνια πιάτα. τότε - να στήσει ένα ακριβό μνημείο στον τάφο, για να μην τον καταδικάσουν οι γνωστοί για τσιγκούνη.

Πόσο λάθος κάνουν αυτοί οι άνθρωποι και, επιπλέον, τι κακό προκαλούν στους αγαπημένους και αγαπημένους νεκρούς συγγενείς και αγαπημένα τους πρόσωπα! Σκεφτείτε το γεγονός ότι η βότκα, μεθυσμένη για την ανάπαυση της ψυχής του νεκρού, ρέει σαν ρυάκι στη ζυγαριά στην οποία τοποθετείται το βάρος των αμαρτιών του, κι όμως είναι ήδη βαριά! Πρέπει να το κάνουμε πιο εύκολο! Πως? Εκκλησιαστική προσευχή (λειτουργία, μετάνοιες), κατ' οίκον προσευχή, ανάγνωση του Ψαλτηρίου, ελεημοσύνη...

Μια φορά με πλησίασε μια γυναίκα και μου είπε ότι πρόσφατα έθαψαν έναν συγγενή τους και έβαλαν ένα μνημείο από γρανίτη στον τάφο. Και τώρα ο αποθανών της εμφανίζεται σε ένα όνειρο και παραπονιέται ότι αυτή η βαριά ταφόπλακα είναι πολύ πιεστική και τον βασανίζει. Της εξήγησα ότι ο τάφος αγιάζεται με σταυρό (κατά προτίμηση ξύλινο). Άλλωστε ο σταυρός είναι το όργανο της σωτηρίας μας, της λύτρωσής μας. Κατά τη διάρκεια της ζωής, φοράμε σταυρό στο στήθος μας, λατρεύουμε τον σταυρό στο ναό του Θεού, υπογράφουμε τον εαυτό μας με το σημείο του σταυρού και μετά θάνατον, ο τόπος ανάπαυσής μας πρέπει να αφιερωθεί με ένα σταυρό, αλλά όχι με ένα κομμάτι γρανίτη. ή μάρμαρο... Ένας συγγενής που εμφανίστηκε σε ένα όνειρο σε έναν άλλο ενορίτη μου (λίγο μετά την κηδεία) είπε: «Όλα είναι καλά, αλλά οι σφιγκτήρες με ενοχλούν πραγματικά». Οι σφιγκτήρες είναι στεφάνια με τα οποία σκεπάζουμε τους τάφους των νεκρών μας. Αλλά αυτό είναι μια κληρονομιά των παγανιστικών τελετουργιών. Η ορθόδοξη τελετή ταφής δεν απαιτεί κάτι τέτοιο.

Υπήρχε μια τέτοια περίπτωση. Κάποτε σέρβιρα μια λιθια για τον αποθανόντα. Μετά από αυτό, τη νύχτα, αυτή η νεκρή εμφανίστηκε σε όνειρο στην αδερφή της και την ευχαρίστησε. Είπε: «Μέχρι τώρα, ήταν σαν να υπήρχε μια πέτρα πάνω μου, αλλά τώρα έχει αφαιρεθεί». Αυτή είναι η σημασία του λιθίου!

Αλλά ένας από τους ενορίτες μου, ο Ιβάν Ιβάνοβιτς, είπε για μερικά εκπληκτικά γεγονότα από τη ζωή του: «Ένας χωρικός που ονομαζόταν Βασίλι πέθανε στο χωριό μας. Πρέπει να ειπωθεί ότι είχε ένα πρόσωπο αμαυρωμένο από ευλογιά. Από αίσθημα χριστιανικής αγάπης ήρθα στο σπίτι του νεκρού και άρχισα να του διαβάζω το Ψαλτήρι. Το ίδιο βράδυ μου εμφανίστηκε σε όνειρο και άρχισε να με φιλάει. Εγώ, ενθυμούμενος το κατεστραμμένο πρόσωπό του, γύρισα μακριά του όσο καλύτερα μπορούσα και μετά άρχισε να μου φιλάει τα πόδια.

Τι κάνεις? – ρώτησα έκπληκτος.

«Είναι επειδή διαβάσατε το Ψαλτήρι για μένα», εξήγησε, «ένιωσα τόσο καλά και χαρούμενος». Η γυναίκα μου θα έρθει κοντά σου και θα σε ευχαριστήσω για αυτό.

Πράγματι, το πρωί η σύζυγος του νεκρού μου έφερε πληρωμή για την ανάγνωση του Ψαλτηρίου.

Θυμάμαι ένα ακόμη περιστατικό. Ήταν η ημέρα μνήμης του Αγ Νικάντρα και πολλοί πιστοί, θεωρώντας αυτό το ιερό τους καθήκον, περπάτησαν μέσα από το χωριό μας στην έρημο, όπου έζησε και σώθηκε ο μοναχός. Λόγω ασθένειας, δεν μπόρεσα να επισκεφτώ αυτόν τον ιερό τόπο. Με λύπη και αναστεναγμούς παρακολούθησα τους πιστούς να πηγαίνουν στον μοναχό. Αφού περίμενα μέχρι το βράδυ, πήγα για ύπνο με λύπη. Τη νύχτα σε ένα όνειρο είδα πώς ένας μοναχός βγήκε κάτω από τη γη στην καλύβα μου με παλιά σχηματικά ρούχα και, πλησιάζοντας με, είπε: «Γιατί θρηνείς και αναστενάζεις τόσο απαρηγόρητα;» Άλλωστε, έχετε ένα ιερό στο τραπέζι σας μέσω του οποίου μπορείτε να παρηγορηθείτε.

Πράγματι, στο τραπέζι μου υπήρχε ένας ακάθιστος με τη λειτουργία του Αγ. Νικάντρα, που διαβάστηκε προηγουμένως ενώπιον των λειψάνων του αγίου και που μου δόθηκε από μια (τώρα πεθαμένη) πιστή ονόματι Μαρία Ιβάνοβνα. Ξυπνώντας το πρωί, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να βγάλω τον ακάθιστο από το τραπέζι και να το διάβασω παίρνοντας μεγάλη παρηγοριά και τρυφερότητα από το διάβασμά του εκείνη τη μέρα. Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια μου. Έτσι ο άγιος Νικάνταρ με παρηγόρησε στη λύπη μου».

Μια μέρα με κάλεσαν να κάνω προσευχές στο σπίτι. Αυτό το χωριό, όπου έπρεπε να είχα πάει, βρισκόταν πέντε χιλιόμετρα από την ενορία μας. Μπόρεσα να βγω μόνο το βράδυ, είχε ήδη αρχίσει να νυχτώνει. Τελείωσε αρκετά αργά, οπότε έπρεπε να μείνω τη νύχτα. Τα ξημερώματα με ξύπνησε ένα χτύπημα στην πόρτα. Ήρθε μια νέα γυναίκα, κάτοικος αυτού του χωριού. Ένιωθε ότι βρισκόταν σε κατάσταση μεγάλου ενθουσιασμού. Στην αρχή, όταν με είδε, πάγωσε, σαν να σοκαρίστηκε από κάτι, μετά ξαφνικά άρχισε να εξηγεί γρήγορα κάτι. Και έγινε αυτό: το βράδυ της εμφανίστηκε σε όνειρο ο πεθερός της, που είχε πεθάνει πριν από πολλά χρόνια και της είπε: «Ήρθε ένας παπάς στο χωριό, βρίσκεται εκεί και εκεί (τον ονόμασε το μέρος όπου πέρασα τη νύχτα), πήγαινε, ζήτησέ του να μου κάνει την κηδεία." Η γυναίκα μου είπε ότι την ώρα που πέθανε ο πεθερός της δεν είχαν ιερέα, οπότε τον έθαψαν χωρίς να γίνει κηδεία. Και εδώ είναι αυτό που ήταν ιδιαίτερα εκπληκτικό: αυτή η γυναίκα είδε τον πεθερό της μόνο μία φορά, όταν ήταν ήδη ξαπλωμένος σε ένα φέρετρο, δηλαδή κατά τη διάρκεια της ζωής του δεν τον γνώριζε και δεν του μίλησε ποτέ. Πρέπει να πω ότι δεν μου αρέσει να τελώ κηδεία ερήμην, αλλά υπήρχε ειδική ανάγκη εδώ (η Πρόνοια του Θεού για τον νεκρό φάνηκε), οπότε την ίδια μέρα τελέσαμε την κηδεία.

.. Μια μέρα του Πάσχα Παρασκευή, με προλαβαίνει μια γυναίκα και λέει με δάκρυα: «Πατέρα, θέλω νά σάς μιλήσω για την κηδεία της κόρης μου;» Και αυτό συνέβη: ενώ αυτή η γυναίκα ήταν μακριά, έγινε μια μη εξουσιοδοτημένη ταφή στον τάφο της κόρης της. Η γυναίκα έφτασε στο σπίτι και το πρώτο βράδυ βλέπει σε όνειρο την κόρη της που πέθανε πριν από δέκα χρόνια, η οποία της λέει: «Μαμά, εγώ η ίδια είμαι αμαρτωλή, αλλά γιατί έβαλαν μεθυσμένα πτώματα στον τάφο μου;» (Πράγματι, αργότερα αποδείχθηκε ότι το άτομο που θάφτηκε ήταν μια γυναίκα που είχε πιει  μέχρι θανάτου βότκα). Το πρωί, η μητέρα όρμησε στο νεκροταφείο και ξαφνιάστηκε βλέποντας έναν φρέσκο ​​τάφο... Εξήγησα σε αυτή τη γυναίκα ότι η κηδεία της κόρης της δεν χρειάστηκε δεύτερη φορά, αλλά έπρεπε να κάνει μνημόσυνο... 

Ένα ενενήντα χρονών γυναίκα είπε ότι ένας οικείος αναγνώστης ψαλμού της εμφανίστηκε σε ένα όνειρο (την τεσσαρακοστή ημέρα μετά το θάνατό του). Κατά τη διάρκεια της ζωής της τον βοηθούσε στις δουλειές του σπιτιού: έπλενε πατώματα, πιάτα, πλυντήρια κ.λπ. Είπε με θλίψη: «Γιατί προσεύχεσαι τόσο λίγο, αλλά για εμάς δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να διαβάζουμε το Ψαλτήρι».

Μια μέρα μια κοπέλα ήρθε σε μένα για να βαφτιστεί με την αδερφή της, μια νεαρή γυναίκα. Αφού έλαβαν το Άγιο Βάπτισμα, είπαν ότι ο αποθανών σύζυγός τους εμφανίστηκε στη μητέρα τους δύο φορές σε όνειρο και είπε: «Βαπτίστε τα παιδιά»...

(περιοχή Pskov, 1994)