Έχω μια οικογένεια φίλων που εργάζονται στο εξωτερικό. Δεν θα αναφέρω τα ονόματά τους, αλλά γνωρίζονται μεταξύ τους. Προσπαθούν να κάνουν παιδιά εδώ και 20 χρόνια. Εκατοντάδες θεραπείες, προσευχές, βάσανα. Δέκα χαμένες εγκυμοσύνες. Καταρρέω σε γιγάντιο πόνο κάθε φορά. Να κρατάς μια εγκυμοσύνη με κομμένη την ανάσα, σαν ένα κερί αναμμένο στη νύχτα του κόσμου, να φτάνεις στους 7 μήνες, να τη βλέπεις στον υπέρηχο, να ξέρεις αν είναι κορίτσι ή αγόρι, να τη νιώθεις να χτυπάει δυνατά στην κοιλιά σου, να ακούς τον χτύπο της καρδιάς της.
Και στους 6-7 μήνες, η σιωπή του θανάτου, το πέπλο του σκότους, ο πόνος, η αποβολή. Άσε τη ζωή σου να πεθάνει μέσα σου.
Κατάθλιψη, ωκεανός από δάκρυα, απελπισία, κλάμα, εξέγερση.
Πέρυσι με κάλεσαν, τους έδωσα έναν μεγάλο κανόνα προσευχής και μετάνοιων, ελεημοσύνης, νηστείας, τους διάβασα το Ψαλτήριο. Ούτε εγώ το πίστευα πια. Δεκάδες γιατροί έλεγαν ομόφωνα ότι ήταν αδύνατο για την καημένη γυναίκα να επανέλθει στη ζωή.
Το ζευγάρι κάνει τον κανόνα για ένα χρόνο.
Το περασμένο καλοκαίρι με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι ήταν ξανά έγκυος. Κρατάμε την αναπνοή μας από φόβο. Το ζευγάρι προσεύχεται καθημερινά στην άκρη του κρεβατιού μέχρι αργά το βράδυ. Κλαίω.
Κάθε μήνα γράφω στον εαυτό μου ότι το μωρό είναι ζωντανό. Τον Ιανουάριο, η σιωπή πέφτει ξανά στην κοιλιά της μητέρας. Ξέσπασα σε κλάματα, ουρλιάζοντας ότι κανείς στον παράδεισο δεν με ακούει. Η γυναίκα δεν πηγαίνει πλέον ούτε για υπέρηχο από φόβο μήπως ακούσει τα τρομερά νέα.
Τον Μάρτιο, δέχομαι ένα τηλεφώνημα. Οι σύζυγοι δεν μπορούν να μιλήσουν. Κάθομαι στο τηλέφωνο και κλαίω. Νόμιζα ότι το μωρό πέθανε.
Μετά από ένα λεπτό περίπου, λαμβάνω μια φωτογραφία στο μήνυμα. Γεννήθηκε το πιο όμορφο κοριτσάκι στον κόσμο.
Δόξα εις Σένα, Κύριε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου