Διαβάζουμε: «Ηταν τῆς Πεντηκοστῆς. Ὁ π.Ἀνάργυρος ἔδινε ἀντίδωρο κατάκοπος καί ἱδρωμένος.

Διαβάζουμε: «Ηταν τῆς Πεντηκοστῆς. Ὁ π.

Ἀνάργυρος ἔδινε ἀντίδωρο κατάκοπος καί ἱδρωμένος.

Ἦταν ὁ Ὄρθρος, ἡ Θεία Λειτουργία, ὁ Ἑσπερινός

καί οἱ εὐχές τίς ὁποῖες διάβασε γονατιστός, τά βα-

ρειά του ἱερά ἄμφια, ἡ ζέστη καί λίγο τά χρόνια, πού

τόν κούρασαν.

Εὐλογία Κυρίου καί ἔλεος, ἔλεγε μέ ἀδύνατη

φωνή, καί ἔνοιωθε νά κυλοῦν κάπου-κάπου σταγόνες

ἱδρῶτα στο πρόσωπό του καί στό κορμί του.

Καί ἀνασήκωνε κάθε τόσο τή ματιά του νά δῆ.

-"Κόσμος πολύς σήμερα", ἔλεγε μέσα του.

Εὐλογία Κυρίου καί ἔλεος... "Αχ. κάπως να δρόσιζε ἡ Ἐκκλησία”, εὐχήθηκε. Εὐλογία Κυρίου καί ἔλεος... “Μὰ εἶναι ἀνοικτά όλα τα παράθυρα". Εὐλογία

Κυρίου καὶ ἔλεος... "Να 'ταν δυνατόν κάποιος νά μοῦ

ἔκανε λίγο αέρα στο πρόσωπο. Τί λέω; Δέν συνηθίζεται τέτοιο πράγμα". Εὐλογία Κυρίου καί ἔλεος...

Εὐλογία Κυρίου καί ἔλεος αὐτοῦ ἔλθοι ἐπί σέ.

Τα πόδια του βάραιναν πολύ. Πῆραν νά πονοῦν.

Το δεξί του χέρι λιγότρεμε...

—"Εὐλογία Κυρίου καί ἔλεος αὐτοῦ, ἔλθοι καί ἐπ᾽

ἐμέ”, εἶπε παρακλητικά μέσα του.

Τότε πλησίασε μια νέα μητέρα μ' ἕνα ἀγοράκι ὥς

δύο χρονῶν στήν ἀγκαλιά. Γαλανά ματάκια καί μαγουλάκια πού κρέμονταν προς τα κάτω —ἕνα χερουβίμ. Άπλωσε το δεξί της μέ ἀνοικτή τήν παλάμη ἡ μητέρα.

Εὐλογία Κυρίου καί ἔλεος, εἶπε ὁ π. Ἀνάργυρος

καί τῆς ἔδωσε τό ἀντίδωρο.

Ἡ μητέρα πῆρε τώρα τό στρουμπουλό χεράκι

τοῦ μικροῦ της καί τό πλησίασε στόν ἱερέα.

—Ἄνοιξε τήν παλαμίτσα, Νίκο μου, νά σοῦ δώση

ὁ παππούλης ψωμάκι.

Τήν ἄνοιξε ὁ μικρός καί τό πῆρε. Κοίταξε εὐχαριστημένος τόν παπᾶ μέ τό χερουβικό του βλέμμα

καί εὐθύς ἔγειρε μπροστά, ἄνοιξε τήν παλαμίτσα τοῦ

ἀριστεροῦ του χεριοῦ καί ἔβαλε στην παλάμη τοῦ

παπᾶ τό μικροσκοπικό αυτοκινητάκι του, πού κρατοῦσε μέσα σ' αυτήν!

Ὁ π. Ἀνάργυρος ἀνασηκώθηκε. Κοίταξε το

Νικολάκη στα μάτια. Μια απαλή δροσιά ἔνοιωσε

στην ψυχή και στο κορμί του. Έσκυψε ὕστερα καί

πήρε καί φίλησε τη στρουμπουλή παλαμίτσα τοῦ

παιδιοῦ,

Εὐλογία Κυρίου καί ἔλεος αὐτοῦ ἔλθοι ἐπί σέ,

εἶπε μὲ ὅλη τὴν καρδιά του, δροσισμένος καί ἀνακουφισμένος. "Μοῦ ἔστειλες, Κύριε, τή δρόσο τοῦ Πνεύματος τῆς ἀγάπης!”, εἶπε μέσα του, καί συνέχισε νὰ δίνη ἀντίδωρο, λέγοντας: Εὐλογία Κυρίου και ἔλεος αὐτοῦ ἔλθοι ἐπί σέ, ἔτσι ὅπως τοῦ τό τόνισε ἡ παρουσία καί ἡ πράξι τῆς ἀγάπης τοῦ μικροῦ γαλανοῦ Νίκου.

Εὐλογία Κυρίου καί ἔλεος αὐτοῦ ἔλθοι ἐπί

σέ...»

Βιβλιογραφία. Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κωστωφ. Θησαυρίσματα.