Ὁ C. Lewis ἐπισημαίνει:

Ὁ C. Lewis ἐπισημαίνει: 

«Ὁ χριστιανικός δρόμος εἶναι διαφορετικός:

δυσκολότερος, ἀλλά καί εὐκολότερος ταυτόχρονα. Ὁ Χριστός λέει: "Δῶσε Μου τά πάντα. Δέν θέλω τόσα ἀπό τό χρόνο σου, τόσα ἀπό τά λεφτά σου ἤ τόσο ἀπό τή δουλειά σου. Θέλω ἐσένα. Δέν ἦρθα γιά νά βασανίσω τό φυσικό σου ἐγώ, ἀλλά γιά νά τό θανατώσω. Τά ἡμίμετρα δέν βγάζουν πουθενά. Δέν

θέλω να κόψω ἕνα κλαδί ἐδῶ κι ἄλλο ἕνα παραπέρα.

Θέλω να κόψω ὁλάκερο τό δέντρο. Δέν θέλω να

τρυπήσω ἤ νά σφραγίσω τό δόντι ἤ ἀκόμη νά στα

ματήσω τόν πονόδοντο· θέλω νά τό βγάλω ἐντελῶς.

Δῶσε Μου ὁλόκληρο τό φυσικό ἐγώ᾽, ὅλες τίς ἐπιθυμίες τίς ὁποῖες θεωρεῖς ἀθῶες, καθώς κι ὅσες θεωρεῖς

πονηρές· ὁλόκληρο τόν ἐξοπλισμό. Αντί γι᾽ αὐτά θά

σοῦ δώσω ἕνα καινούριο εγώ. Στην πραγματικότητα, θά σοῦ δώσω τόν ἐαυτό Μου: ἡ δική Μου θέλησι θά γίνη καί δικιά σου".

Ἀπ᾿ ὅλα ὅσα προσπαθοῦμε νά κάνουμε αὐτό εἶναι

καί τό δυσκολότερο ἀλλά καί τό εὐκολότερο. Θά ἔχετε προσέξει, φαντάζομαι, ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μερικές φορές περιγράφει τό χριστιανικό δρόμο ως πολύ

δύσκολο καί μερικές φορές ὡς πολύ εὔκολο. Λέει:

“Σήκωσε το σταυρό σου". Μέ ἄλλα λόγια, μοιάζει

μέ ξυλοδαρμό μέχρι θανάτου σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Τήν ἑπομένη ὅμως στιγμή λέει: "Ο ζυγός Μου εἶναι εὔκολος καί τό φορτίο Μου ἐλαφρύ". Τα ἐννοεῖ καί τά δύο. Μποροῦμε μάλιστα να καταλάβουμε καί τό λόγο γιά τόν ὁποῖο ισχύουν καί τά δύο.

Οἱ δάσκαλοι θὰ μᾶς ποῦν ὅτι ὁ πιό οκνηρός μαθητής τῆς τάξεως εἶναι ἐκεῖνος, πού κάνει τή μεγαλύτερη προσπάθεια πρός τό τέλος τῆς χρονιᾶς. Τό ἐννοοῦν αὐτό. Ἄν δώσης σέ δύο μαθητές, ἄς ποῦμε, ἕνα θεώρημα τῆς γεωμετρίας, ὁ ἕνας πού εἶναι διατεθειμένος να κοπιάση θά προσπαθήση νά τό καταλάβη. Ὁ ὀκνηρός θά προσπαθήση νά τό ἀποστηθίση,

διότι τή στιγμή ἐκείνη αὐτό ἀπαιτεῖ λιγότερη προσπάθεια. Μετά ἀπό ἕξι μῆνες ὅμως, ὅταν προετοιμάζωνται γιά τίς ἐξετάσεις, ὁ ὀκνηρός μαθητής περνᾶ

ὧρες ὁλόκληρες σέ ἀξιολύπητη αγγαρεία γιά πράγματα τά ὁποῖα ὁ ἄλλος μαθητής καταλαβαίνει καί

εὐχαριστιέται πλήρως μέσα σέ ἐλάχιστα λεπτά. Ἡ

ὀκνηρία ὁδηγεῖ στό τέλος σε μεγαλύτερη προσπάθεια. Μποροῦμε νά τό δοῦμε κι ὡς ἑξῆς: Σέ μιά μάχη, ἤ στήν ὀρειβασία, ὑπάρχει πάντα κάτι πού ἀπαιτεῖ πολύ κουράγιο γιά νά γίνη παράλληλα, εἶναι ἐκεῖνο

πού σέ τελική ανάλυσι ἀποτελεῖ τό πιό ἀσφαλές

πράγμα τό ὁποῖο μπορεῖς νά κάνης. Ἄν τό φοβηθῆς,

θα βρεθῆς ώρες μετά σέ πολύ χειρότερο κίνδυνο. 

Ἡ δειλία εἶναι, ἐπίσης, τό πιό ἐπικίνδυνο πράγμα, το

ὁποῖο μπορεῖς νὰ κάνης.

Το ίδιο συμβαίνει καί ἐδῶ. Τό τρομερό καί σχεδόν ἀδύνατο εἶναι νά παραδώσης ὁλόκληρο τόν ἑαυτό σου ὅλες τίς ἐπιθυμίες καί τίς ἐπιφυλάξεις σου

στο Χριστό. Εντούτοις, εἶναι πολύ πιό εὔκολο ἀπό

αὐτό τό ὁποῖο προσπαθοῦμε ὅλοι μας να κάνουμε.

Διότι αὐτό τό ὁποῖο προσπαθοῦμε νά κάνουμε εἶναι

να παραμείνουμε αὐτό τό ὁποῖο ὀνομάζουμε “ὁ ἑαυτός μας”, νά διατηρήσουμε τήν προσωπική μας εὐτυχία ὡς τό μεγαλύτερο σκοπό στη ζωή μας καί ταυτόχρονα νά εἴμαστε "ἐνάρετοι". Όλοι μας προσπαθοῦμε νὰ ἀφήσουμε τό μυαλό καί τήν καρδιά μας να τραβήξουν τό δρόμο τους εστιάζοντας στα χρήματα, στήν ἡδονή ἤ στίς φιλοδοξίες—, μέ τήν ἐλπίδα

ὅτι, παρόλα αὐτά, θά συμπεριφερθοῦμε μέ ειλικρίνεια, ἁγνότητα καί ταπείνωσι. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι πού, ὅπως μᾶς προειδοποίησε ὁ Χριστός, δέν μποροῦμε νά

καταφέρουμε. Ὅπως εἶπε, τό ἀγκάθι δέν μπορεῖ νά

δώση σύκα. Ἂν εἶμαι ἕνα χωράφι πού δέν ἔχει παρά

ἀγριόχορτα, δέν μπορῶ νά βγάλω στάρι. Τό κόψιμο

τοῦ χόρτου μπορεῖ νά τό κρατήση κοντό -παρόλα

αὐτά, θά συνεχίσω νά παράγω χόρτο κι ὄχι στάρι.

Ἄν θέλω νά παράγω στάρι, ἡ ἀλλαγή θά πρέπη νά

προχωρήση βαθύτερα ἀπό τήν ἐπιφάνεια. Θά πρέπει νά ὀργωθῆ καί νά φυτευθῆ ἐκ νέου.

Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο τό πραγματικό πρόβλημα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς ἔρχεται ἐκεῖ

ὅπου οἱ ἄνθρωποι δέν τό ψάχνουν συνήθως»