Τό κοριτσάκι.

«Μιά μικρούλα ἐννιάχρονη μαύρη ἔστρωνε τό τραπέζι τοῦ σπιτιοῦ, στό ὁποῖο ἡ μητέρα της

ἦταν μαγείρισσα. Τό κοριτσάκι τό ἔλεγαν Ἰωάννα.

Τό ἀγοράκι τῶν κυρίων τοῦ σπιτιοῦ, πού εἶχε τήν

ιδια ἡλικία μέ τήν Ἰωάννα, τήν ἔβλεπε καθώς ἔστρωνε τό τραπέζι.

—Ἰωάννα, προσεύχεσαι καθόλου;, τή ρώτησε ξαφνικά.

Καί βέβαια, κάθε βράδυ, ἦταν ἡ γρήγορη απάντησι.

Μά, νομίζεις ὅτι ὁ Θεός ἀκούει τίς προσευχές

σου, ὅπως ἀκούει καί τίς προσευχές τῶν ἄσπρων

παιδιῶν;

Το κοριτσάκι σταμάτησε γιά μιά στιγμή τή δουλειά του καί εἶπε:

-Εγώ προσεύχομαι στο αυτί τοῦ Θεοῦ κι ὄχι

στα μάτια του!»