Ο C. Lewis γράφει μια «ιστορία ἡ ὁποία
αναφέρεται σε κάποιον πού ἔπρεπε να φορέση μια
μάσκα μια μάσκα πού τόν ἔκανε να φαίνεται πολύ
καλύτερος ἀπ' ὅ,τι πραγματικά ἦταν. Ἔπρεπε νά
τη φοράη για χρόνια. Ὅταν τελικά τήν ἔβγαλε, διεπίστωσε ὅτι τό πρόσωπό του εἶχε ἀναπτυχθῆ ἔτσι ὥστε νά ταιριάζη στή μάσκα. Τώρα ήταν πράγματι ὄμορφος. Αὐτό πού εἶχε ξεκινήσει ὡς μεταμφίεσι εἶχε γίνει πιά πραγματικότητα»
Ἔτσι καί μέ τίς ἀρετές.
«Σίγουρα αὐτό τό ὁποῖο κάνει κάποιος ὅταν
πιάνεται στόν ὕπνο" εἶναι ἡ καλύτερη ένδειξη γιά τό τί εἴδους ἄνθρωπος εἶναι. Σίγουρα αὐτό πού ξεπετάγεται, πρίν προλάβη κάποιος καλά-καλά νά τό μεταμφιέση κάπως, εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ἄν υπάρχουν ποντίκια σ᾿ ἕνα κελλάρι, τό πιθανότερο εἶναι νά τά δῆς ὅταν θά μπῆς μέσα ξαφνικά. Δέν δημιουργεῖ, ὅμως, τό ξαφνικό τοῦ πράγματος τά ποντίκια: ἁπλῶς δέν τούς δίνεις τήν εὐκαιρία να κρυφτοῦν. Μέ τόν ἴδιο τρόπο ὁ ξαφνικός χαρακτήρας τῆς προκλήσεως δέν
εἶναι ἡ αἰτία γιά τήν ὁποία ἔχω κακούς τρόπους· δείχνει ἁπλῶς πόσο κακοί εἶναι οἱ τρόποι μου. Τά ποντίκια εἶναι πάντα ἐκεῖ, μέσα στό κελλάρι, ἀλλά, ἐάν μπῆς μέ φωνές καί κραυγές, θά ἔχουν κρυφτῆ πρίν προλάβης καλά-καλά νά ἀνάψης τό φῶς"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου