"Ἡ Ἀνάβαση τῆς Κυριακῆς"
τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου
Τὰ πρῶτα φῶτα τῆς αὐγῆς ἔσκιζαν τὴν ὁμίχλη καθὼς ὁ γέροντας Σεραφεὶμ ἀνηφόριζε τὸ στενὸ μονοπάτι. Κάθε βῆμα ἦταν ἀγωνία, κάθε πέτρα δοκιμασία γιὰ τὰ γονατισμένα πόδια του.
"Θὰ προλάβω;" ψιθύριζε στὸν ἑαυτό του, κοιτάζοντας ψηλὰ τὸ μοναστήρι ποὺ κρεμόταν στὸν οὐρανὸ σὰν ὄνειρο. Ἡ καρδιά του χτυποῦσε βαριά, ὄχι ἀπὸ τὴν κούραση μόνο, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν φόβο μήπως ἀργήσει γιὰ τὴ θεία λειτουργία.
Ξαφνικά, τὸ χέρι του γλίστρησε στὸ βρεγμένο βράχο. Μιὰ στιγμὴ αἰώρησης πάνω ἀπὸ τὸ γκρεμό. Ἀλλὰ κάτι τὸν κράτησε, ἴσως ἡ πίστη, ἴσως ἡ χάρη.
Ὅταν τελικὰ ἔφτασε στὴν πύλη, ἡ καμπάνα χτυποῦσε ἀκόμα. Μέσα, οἱ ψαλμωδίες ἀνέβαιναν σὰν καπνὸς θυμιάματος. Ὁ γέροντας γονάτισε, καὶ κάθε ἀγωνία του λύθηκε σὲ δάκρυα εὐγνωμοσύνης.
Ἠθικὸ Δίδαγμα:
Ὁ πνευματικὸς δρόμος εἶναι πάντα ἀνήφορος καὶ γεμᾶτος ἀγωνία, ἀλλὰ ὅποιος ἐπιμένει μὲ πίστη φτάνει στὴν κορυφὴ ὅπου κατοικεῖ ἡ χάρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου