Μια εξομολόγηση στην επιθανάτια κλίνη. Μια αληθινή ιστορία.

Μια εξομολόγηση στην επιθανάτια κλίνη. Μια αληθινή ιστορία.

...Θυμάμαι μια εξομολόγηση στη Μονή Γρηγορίου στο Άγιο Όρος (στη φωτογραφία). Τότε (το 1981), ο Ηγούμενος Γεώργιος, ο οποίος ζει ακόμα και σήμερα, μου διηγήθηκε μια ιστορία. Είχε την ευκαιρία να ακούσει μια επιθανάτια εξομολόγηση από έναν ιερέα σε μια μικρή πόλη στην Ελλάδα. Ο ιερέας είχε δύο παιδιά με πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας - έναν μεγαλύτερο γιο και μια πολύ μικρότερη κόρη. Ο γιος πήγε στην Αθήνα για να σπουδάσει και τον βρήκε μια τραγωδία - πέθανε. Το σώμα του νεαρού βρέθηκε σε ένα ερημικό μέρος. Το μόνο που ήταν σαφές ήταν ότι είχε ξυλοκοπηθεί μέχρι θανάτου. Αν και ο γιος ήταν πολύ θρησκευόμενος και ζούσε μια ευσεβή ζωή, δεν βρέθηκε σταυρός πάνω του. Και αυτή η απουσία σταυρού βασάνιζε πολύ την ψυχή του άτυχου πατέρα. Οι δολοφόνοι δεν βρέθηκαν ποτέ και το έγκλημα παρέμεινε ανεξιχνίαστο.

Πέρασε ο καιρός, η κόρη του ιερέα μεγάλωσε και βρήκε έναν αρραβωνιαστικό. Ο νεαρός, μεγαλύτερος από αυτήν, επισκέφθηκε το σπίτι τους και έγινε ευπρόσδεκτος. Ο ιερέας, που είχε πλέον μείνει χήρος, τον συμπαθούσε, αλλά δίσταζε ο νεαρός να  κάνει πρόταση γάμου. Μετά από λίγο καιρό, όταν ήταν ήδη φανερό ότι αγαπούσαν ο ένας τον άλλον, ο αρραβωνιαστικός ζήτησε από τον ιερέα εξομολόγηση. Συμφώνησε και ο νεαρός ομολόγησε ότι είχε ερωτευτεί την κόρη του ιερέα και την οικογένειά τους, αλλά έπρεπε να παραδεχτεί ότι ήταν ανάξιος γι' αυτούς επειδή ήταν δολοφόνος. Κάποτε, πριν από αρκετό καιρό, είχε κακή παρέα. Είχαν βγει για ποτό και αργά το βράδυ είχαν συναντήσει έναν νεαρό άνδρα - αυτό ήταν στην Αθήνα. Άρχισε να τους επιπλήττει, επικαλούμενος τη συνείδησή τους, κάτι που τους έκανε ακόμα πιο πικρούς. Άρχισαν να τον χτυπούν, τελικά σκοτώνοντάς τον. Τότε ο αρραβωνιαστικός, ο νεότερος της παρέας, από κάποια σκανταλιά, άρπαξε τον χρυσό σταυρό του νεαρού από τους ώμους του, τον οποίο φοράει μέχρι σήμερα. Με αυτά τα λόγια, έδειξε στον ιερέα έναν σταυρό, τον οποίο ο ιερέας αναγνώρισε ως τον χαμένο σταυρό βαπτίσματος του γιου του. Εκείνη τη στιγμή, ο ιερέας ένιωσε σαν το πάτωμα να υποχωρούσε από κάτω του, και ο ίδιος παραλίγο να πέσει. Προσευχήθηκε στον Θεό να του δώσει δύναμη. Ο νεαρός συνέχισε: «Βλέπετε, ένας άνθρωπος τόσο απορριφθείς από τον Θεό όσο εγώ δεν μπορεί να είναι ο σύζυγος της κόρης σας. Συγχωρέστε με».

Ο ιερέας απάντησε: «Πώς μπορώ να μην σε δεχτώ στην οικογένειά μου, αν ο ίδιος ο Θεός δέχεται τη μετάνοιά σου;» Έκαναν γάμο και όλες οι φωτογραφίες του γιου του ιερέα ήταν κρυμμένες με μια εύλογη πρόφαση, ώστε ο σύζυγος της κόρης του να μην μαντέψει ποτέ ότι είχε δολοφονήσει τον αδελφό της γυναίκας του. Έτσι, κανείς δεν έμαθε ποτέ αυτό το μυστικό. Ο ιερέας το αποκάλυψε μόνο στον πατέρα Γεώργιο, στην εξομολόγησή του στην επιθανάτια κλίνη.

Από το βιβλίο:

"Η γεύση του ψωμιού με κυδώνι. (Δοκίμια για το Άγιο Όρος)"

Συγγραφέας: Αλεξάντερ Λεονίντοβιτς Ντβόρκιν