Η ταπεινότητα και η καλοσύνη μπορούν να αγγίξουν την καρδιά ενός ανθρώπου...
Μία από τις ιστορίες στο Νέο Αγιορείτικο Πατερικό αφηγείται τον μοναχό Κύριλλο από της Καρυες . Μια μέρα, βγήκε στην αυλή της καλύβας του και ανέπνευσε τον καθαρό πρωινό αέρα. Ο πατέρας Κύριλλος είχε ζήσει στο Άγιο Όρος για πολλά χρόνια, αλλά κάθε μέρα φαινόταν να του φέρνει ξανά τη θαυμαστή ατμόσφαιρα της προσευχητικής σιωπής.
Ξαφνικά, ο πατέρας Κύριλλος ένιωσε σαν να τον είχαν χτυπήσει στο κεφάλι: άκουσε ακουστά, βλάσφημα λόγια! Ο μοναχός δεν μπορούσε να πιστέψει στα αυτιά του - ποιος εδώ, στο Άγιο Όρος, θα μπορούσε να μιλήσει τόσο αγενώς για τον Χριστό και την Υπεραγία Θεοτόκο;!
Ο πατέρας Κύριλλος περπάτησε προς την κατεύθυνση των φωνών και των αγενών γέλιων. Αποδείχθηκε ότι ήταν εργάτες από την Αθήνα που συνομιλούσαν μεταξύ τους ενώ έκοβαν ξύλα κοντά στο κελί του πατέρα Κυρίλλου.
Βλέποντας τον μοναχό, οι ξυλοκόποι σιώπησαν, δυσαρεστημένοι. «Τώρα θα αρχίσει να κηρύττει», σκέφτηκε πιθανώς ο καθένας τους. Αλλά ο πατέρας Κύριλλος δεν είχε καμία πρόθεση να το κάνει. Χύνοντας δάκρυα, έπεσε στα γόνατά του και άρχισε να παρακαλεί τους εργάτες να μην βρίζουν πια.
Οι ξυλοκόποι έμειναν έκπληκτοι. Αυτό δεν ήταν αυτό που περίμεναν! Σχεδόν κλαίγοντας, έσπευσαν να σηκώσουν τον ηλικιωμένο μοναχό από τα γόνατά του.
«Πάτερ, τι κάνεις; Σε παρακαλώ, συγχώρεσέ μας, για όνομα του Θεού. Υποσχόμαστε ότι δεν θα ξαναβγούμε ποτέ βρισιά!», είπαν οι εργάτες.
Χωρίστηκαν ως φίλοι. Από τότε και στο εξής, σοκαρισμένοι από τη συμπεριφορά του πατέρα Κυρίλλου, οι ξυλοκόποι παρακολουθούσαν προσεκτικά τη συμπεριφορά τους και, αντί να βρίζουν, απαγγέλλουν σιωπηλές προσευχές. Ο Γέροντας Κύριλλος εξήγησε αυτή την αλλαγή πολύ απλά: «Δεν χρειάζεται να επιπλήττεις και να επιπλήττεις τους ανθρώπους», είπε. «Αυτό δεν θα πετύχει τίποτα. Αλλά με ταπεινότητα και καλοσύνη, μπορείς να αγγίξεις την καρδιά ενός ανθρώπου σε μια στιγμή και να ξυπνήσεις την ευσέβεια μέσα του».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου