“Ἡ Φάτνη τῆς Ψυχῆς”
τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου
Στὰ φτερουγίσματα τῶν λαμπιόνων, ποὺ σὰν πεφταστέρια χορεύουν πάνω ἀπὸ πολυσύχναστους δρόμους, ἀναζητοῦν οἱ πολλοὶ τὰ Χριστούγεννα, μὰ ἐκεῖνα, σιωπηλὰ καὶ ταπεινά, δὲν κατοικοῦν σὲ γυαλιστερὰ περιτυλίγματα οὔτε σὲ δέντρα φορτωμένα χρυσὲς μπάλες. Ὄχι, Γέννα Θεοῦ γίνεται στὴ φάτνη τῆς ψυχῆς, ἐκεῖ ὅπου ἡ ὑπερηφάνεια λυγίζει σὰν καλάμι στὸν ἄνεμο, καὶ ἡ συγχώρεση ἀνθίζει σὰν λευκὸ κρίνο στὴ σκοτεινὴ νύχτα, «ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ»[1], διδάσκει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς γιὰ τὴν ταπεινὴ φάτνη τῆς Βηθλεέμ.[2]
Ποιός ἄραγε φωτίζει τοὺς δρόμους μὲ χίλια φῶτα, ἐνῷ ἡ δική του καρδιὰ τυφλώνεται στὸ σκοτάδι τῆς πικρίας;
Ἡ τραγωδία τῶν Χριστουγέννων εἶναι αὐτό: φωτίζουμε τὰ σπίτια, τὰ μαγαζιά, τὶς βιτρίνες, μὰ ξεχνᾶμε τὴν ψυχή, ποὺ διψᾶ γιὰ τὸ ἀληθινὸ Φῶς. «Θάνατος τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ αἰώνια κόλαση», προειδοποιεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ἐνῷ ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ὑμνεῖ: «Ἐπεῖ τ’ ἠβουλήθησαν τὰ κάτω ἀναβῆναι, καὶ τὰ ἄνω καταβῆναι», ἔπρεπε ὁ Θεὸς νὰ κατέβει πρὸς ἐμᾶς μὲ ταπείνωση, γιὰ νὰ ἀνέβουμε ἐμεῖς μὲ ἀγάπη.[3] Ἐκεῖ, ὅπου ὁ χῶρος ἀνοίγει γιὰ τὸν Ἄλλον, ὅπου ἡ ἐλπίδα δὲν ἔχει σβήσει μὰ σιγοκαίει σὰν λαμπάδα μπροστὰ στὴν εἰκόνα, ἐκεῖ κατεβαίνει ὁ Λόγος. Καὶ τότε, ἀκόμα κι ἂν λείψουν τὰ στολίδια, ἡ ψυχὴ λάμπει λαμπρότερα ἀπὸ κάθε ἠλεκτρικὸ ἀστέρι, φωτιὰ ἀγάπης, ποὺ ζεσταίνει τοὺς ξένους, ἀγκαλιάζει τοὺς ἐχθρούς, γεννάει εἰρήνη βαθιὰ σὰν ὠκεανός.
Αὐτὴ ἡ ἐσωτερικὴ ἀναζήτηση θυμίζει τὸν ταξιδευτὴ ποὺ ψάχνει θησαυρὸ σὲ μακρινὰ νησιά, ἐνῷ ὁ μεγαλύτερος κρύβεται στὸ σπίτι του: ἔτσι καὶ ἐμεῖς, μὲ δῶρα στὰ χέρια, προσπερνᾶμε τὴ Γέννηση. Ὅμως οἱ μάγοι ἀναζήτησαν τὸν «τεχθέντα βασιλέα»[4] καὶ Τὸν βρήκαν στὴ φάτνη. Μὰ ὅταν ἡ καρδιὰ ταπεινωθεῖ, ὅταν συγχωρήσει καὶ ἀγαπήσει, γίνεται φάτνη ἁγνή. Ἐκεῖ γεννιέται ὁ Χριστός, ὄχι σὲ παλάτια, ἀλλὰ σὲ ἐμᾶς, καθιστώντας ἔτσι τὴν ψυχὴ φάρο ἀνέσπερο.
Ἂς γίνει φάτνη ἡ καρδιά μας, ἀδελφοί, νὰ γεννηθεῖ ὁ Χριστὸς μέσα μας· νὰ φωτίσει τὶς ψυχές μας μὲ τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἀγάπη Του, καὶ νὰ μᾶς χαρίσει εἰρήνη αἰώνια, τώρα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.
[1] Λκ. 2:7
[2] Ἡ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ – «Βρέφος Κείμενον ἐν Φάτνῃ» https://argolikivivliothiki.gr/2011/12/18/meleti/
[3] Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Λόγος 51, Εἰς τὰ Θεοφάνια. PG 36, σελ. 458-459.
[4] Μτ. 2:2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου