ΕΊΠΕ ΜΟΝΑΧΗ. Περπατάμε στον δρόμο της ανθρώπινης ζούγκλας που λέγεται πόλη....

Περπατάμε στον δρόμο της ανθρώπινης ζούγκλας που λέγεται πόλη και σταματούμε καμιά φορά για να ρίξουμε τον οβολό μας σε άνθρωπο που έχει ανάγκη. Εμείς οι χριστιανοί ενίοτε το συνηθίζουμε, χωρίς όμως αυτό να αποτελεί αποκλειστικά δικό μας προνόμιο και αρετή της πιστεώς μας. Ένα απλό κομμάτι μετάλλου που τις περισσότερες φορές έχει μηδαμινή αξία. Τι αξία άλλωστε μπορεί να έχει ένα νόμισμα; Αλλάξαμε μήπως την ζωή αυτού που το δώσαμε; Αλλάξαμε την δική μας ζωή αφαιρώντας κάτι από το πορτοφόλι μας; Όχι, η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι αδελφοί μου! Μα τότε θα πείτε τι κάναμε; Γιατί το κάναμε; Σε τι ωφέλησε και τους δυο μας πραγματικά η κίνηση αυτή; Κυρίως σε ένα, το σημαντικότερο απ' όλα: δείξαμε στον συνανθρωπό μας ότι τον βλέπουμε και ότι δεν είναι αόρατος για τα εξασκημένα μάτια μας. Δείξαμε ότι σεβόμαστε αυτό που βλέπουμε και ότι το προσέχουμε. Βλέπουμε τους πάντες γύρω μας και δεν αδιαφορούμε για τίποτε και για κανέναν. Όπως κάνει ο Κύριος για όλους μας!