ΕΊΠΕ ΜΟΝΑΧΗ. ΚΛΕΙΝΟΜΑΙ ΣΕ ΣΙΩΠΉ...

Κλείνομαι σε σιωπή για να προσευχηθώ μόλις αισθάνομαι ότι οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν και ότι δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την βουή του κόσμου. Απομονώνομαι κι απ' την ελάχιστη δυνατότητα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο που έχω και τότε βλέπω μέσα μου να ανοίγεται μια άλλη έρημος, η έρημος της αγάπης, η μεγαλύτερη δοκιμασία. Kαθώς συνειδητοποιώ πως περνώντας οι ώρες, οι μέρες και οι λέξεις της ικεσίας σιγά σιγά μεταμορφώνονται σε ξερά κλαδιά για να τροφοδοτήσουν την φωτιά που καίει μέσα μου που φοβάμαι ότι πάει να σβήσει, θέλω να Σου φωνάξω με όση φωνή μου απoμένει: είμαι αδύναμη Κύριε, βοηθησέ με! Είμαι το πιο αδύναμο και άχρηστο πλάσμα στον κόσμο κι έχω επίγνωση αυτής μου της αδυναμίας, όμως θέλω να παλέψω για να διατηρήσω διαρκώς αναμμένη εκείνη την μικρή σπίθα αγάπης που μου απέμεινε από την στιγμή που Σε γνώρισα κι έγινα δική Σου. Βοηθησέ με! Σιωπή μέσα και γύρω μου, έρημος, εγκατάλειψη, πειρασμός και στο μέσον αυτής της ερήμου Εσύ Κυριέ μου, έτοιμος να με βοηθήσεις να σηκωθώ σε κάθε πτώση, να σταθώ όρθια, να νικήσω! Ανοίγω καλά τ' αυτιά μου για να ακούσω την φωνή σου. Εδώ μόνο οι δυο μας και κανείς άλλος. Το Πνεύμα Σου το Άγιο στην έρημο δεν κρύβεται. Στην σιωπή της δεν σιγεί. Με τυλίγει σαν ζεστό ρούχο. Γίνεται προσευχή μου! Η ψυχή μου είναι γαλήνια, σε νιώθω κοντά μου, είμαι μικρό παιδί που αφήνει με εμπιστοσύνη το χέρι του στο ρωμαλέο χέρι του στοργικού πατέρα. Με σφίγγεις με αγάπη, με προστατεύεις, δεν με αφήνεις να χαθώ και ξέρω πως βρήκα τον Αγαπημένο της ψυχής μου, εὗρον ὃν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου· ἐκράτησα αὐτὸν καὶ οὐκ ἀφῆκα αὐτόν! Ας είναι ευλογημένο το Ονομά Σου! Να είστε όλοι σας ευλογημένοι!