καὶ παράχρησης τῶν αἰσθητῶν.
Ἡ μεταστροφὴ τῶν αἰσθήσεων
«πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι»,
πρὸς τὴν ἡδονή,
ποὺ στὴν πραγματικότητα
ἀποτελεῖ ὀδύνη τῆς ὕπαρξης
καθὼς τὴ διασύρει
σὲ ἐπιδερμικὲς καὶ ἰδιοτελεῖς συμπεριφορὲς
οἱ ὁποῖες ναρκώνουν τὴ βαθιὰ καρδιά,
τὸν τόπο, δηλαδή,
ὅπου ἑδρεύει ὁ νοῦς
ποὺ μπορεῖ νὰ συλλάβει
τὴν ἱερὴ ἁρμονία καὶ εἰρήνη τοῦ κόσμου.
Δὲν εἶναι τυχαῖο
ποὺ ἐτυμολογικὰ ἡ λέξη ἀρετὴ
εἶναι ὁμόρριζη μὲ τὶς λέξεις
ἄρτος, ἁρμός, ἁρμονία καὶ ἀριθμός.
Ἡ ἀρετὴ εἶναι ὁ ἄρτος τῆς ὕπαρξης,
ὁ ἁρμὸς ποὺ συνδέει τὴν ἀλήθειά της
μὲ τὴν ἀλήθεια τοῦ κόσμου
καὶ μὲ τὸν Θεὸ ποὺ εἶναι ἡ ἀλήθεια.
Εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο
διαφυλάττεται ἡ ἁρμονία καὶ ἡ τάξη
(νομοτέλεια) τοῦ σύμπαντος.
Τὸ πάθος εἶναι βάλτος.
Οἴηση ποὺ στὴν πραγματικότητα
εἶναι ἄρνηση τοῦ ἄλλου
ὡς συνέπεια τῆς ἄρνησης τοῦ Θεοῦ.
Φιλαυτία εἶναι ἡ ἔπαρση τῆς λήθης.
Μιὰ τραγωδία
στὴν ὁποῖα ἐκτιθέμεθα ἀπὸ βρέφη
καθὼς παραδινόμαστε
σὲ ἕναν ἀπατηλὸ ἐξωτερικὸ τρόπο
ἀντίληψης καὶ κίνησης.
Κατερίνας Ἀθηνιώτη-Παπαδάκη
Ἀπὸ τὸ ἀφιέρωμα " Πάθη καὶ Ἀρετές "
Τεῦχος 313, Ἀπρίλιος 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου