Είχε χτυπήσει η καμπάνα για τον εσπερινό του Σαββάτου, οι δύο-τρεις ψυχές περίμεναν τον ιερέα να ''εσπερίσει''..

Είχε χτυπήσει η καμπάνα για τον εσπερινό του Σαββάτου, οι δύο-τρεις ψυχές περίμεναν τον ιερέα να ''εσπερίσει''....ο εσπερινός έλεγε ένα γέροντας είναι το προζύμι της λειτουργιάς....

Μια μαύρη σκιά αχνοφαίνοταν στα τελευταία μνήματα...μετά από λίγο φάνηκε το σκονισμένο-από το χαϊδεμα των μνημείων- ράσο του παππούλη.

Καθώς έμπαινε στο ιερό βήμα ένας "πιστός" αφήνει το χαιρέκακο του νεύμα να μου δείχνει την φουσκωμένη τσέπη του ιερέα....''πάλι τα οικονόμησε ο παπάς'' θα ήθελε να μου πει....

Εισέρχομαι στο ιερό να ανάψω το θυμιατό...καθώς το ετοιμάζω η άκρη του ματιού μου συλλαμβάνει τον παππούλη να βγάζει με φειδώ από την φουσκωμένη τσέπη του ένα μποξά από ονόματα για μνημόνευση...θυμήθηκα τον Άγιο Νικόλαο τον Πλανά....θυμήθηκα τον λόγο του γέροντα Εφραίμ του Κατουνακιώτη "ο ιερέας από τα ονόματα(θυσία αγάπης) που μνημονεύει θα βρει έλεος από τον Θεό....διαφορετικά δύσκολα τα πράγματα...''

Σε λίγο μπαίνει και ο Γιωργάκης λαχανιασμένος με μια λαχτάρα ζωγραφισμένη στο παιδικό του προσωπάκι...''πρόλαβα την είσοδο;'' με ρωτά

-''ναι, μην αχγώνεσαι...το κεράκι σου εκεί είναι και σε περιμένει...''

Έσυρε να πάρει την ευχή του γέροντα...

Το βλέμμα του μαρτυρούσε ότι κάπου ''αλλού'' ήταν...

νοιώθαμε ότι δεν ήταν κοντά μας...

Η φωνή του Γιωργάκη φάνηκε σαν τον κατέβαζε από ''εκεί'' που ήταν....

Με το που είδε τον μικρό....ένα χαμόγελο φώτισε το γερασμένο του πρόσωπο...και ενώ το ένα χέρι χάιδευε και ευλογούσε το κεφαλάκι του μικρού το άλλο έβγαζε από την άλλη φουσκωμένη τσέπη μια τεράστια καραμέλα...

Μέσα από την τις φουσκωμένες τσέπες που ο άλλος σκανδαλίστηκε εγώ βίωσα την θεραπευτική αγκαλιά του ράσου....