Παρακαλέσαμε την Παναγία να σταματήσει το κακό και να μας σώσει | έκρηξη ηφαιστείου στο Κονγκό | π. Χαρίτων

Η λάβα που σταμάτησε μετά από την παράκληση στην Παναγία

Ο ορθόδοξος ιερέας π. Χαρίτων, ο εφημέριος του Ι.Ν. Αγίου Νεκταρίου στην πόλη Γκόμα, η οποία βρίσκεται σε απόσταση μόλις 10 χιλιομέτρων από το ηφαίστειο Νιρανγκόνγκο, περιγράφει την τεράστια καταστροφή που άφησε πίσω της η λάβα.

___

Παρακολουθήσαμε στις ειδήσεις σε όλο τον κόσμο τραγικές εικόνες με το ηφαίστειο Nyirangongo που εξερράγη στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό προκαλώντας τραγικές καταστροφές και τον θάνατο πολλών ανθρώπων. Δέκα χιλιόμετρα από το ηφαίστειο, στην πόλη Γκόμα, που υπέστη τις περισσότερες ζημιές βρίσκεται η ενορία του αγίου Νεκταρίου. Ο Ορθόδοξος ιερέας πατήρ Χαρίτων, εφημέριος του ναού και Πατριαρχικός Επίτροπος Βορείου και Νοτίου Κίβου, δεν έφυγε από τον τόπο της ποιμαντικής του διακονίας για να συμπαρασταθεί στους ανήμπορους, στους γέροντες και όσους δεν μπορούσαν να μετακινηθούν. Μιλήσαμε μαζί του και μας περιέγραψε τον όλεθρο με τους νεκρούς, τους τραυματίες και όσους έχασαν τα σπίτια τους από τη λάβα του ηφαιστείου, αλλά και την παρηγοριά που ένιωσε αυτός και οι ενορίτες του από την έγκαιρη βοήθεια της Παναγίας, μετά την παράκληση που σταμάτησε τη λάβα από το να προκαλέσει περισσότερη ζημιά. Ο π. Χαρίτων περιγράφει ταλαιπωρημένος, κουρασμένος αλλά και ευγνώμων από τη βοήθεια της Παναγίας:

«Τα πράγματα όπως τα ξέρετε και από την τηλεόραση και τα μέσα ενημέρωσης είναι τρομερά. Ακούσαμε το Σάββατο το βράδυ, κατά τις 5.30 το απόγευμα, ότι ο ουρανός κοκκίνιζε. Βγήκα έξω να κοιτάξω, βλέπω ότι ο ουρανός ήταν κόκκινος και είπα στους συνεργάτες μου να έρθουν να δουν τι συμβαίνει και μου είπαν ότι εκρήγνυται το ηφαίστειο. Βγήκα στον δρόμο, όλοι έτρεχαν αλαφιασμένοι, με τα πόδια ή με τ' αυτοκίνητα, άλλοι με τα ζώα τους. Εκείνη την ώρα μάς παίρνουν τηλέφωνο οι πιστοί μας ότι εγκαταλείπουν την πόλη και μας πρότειναν να φύγουμε γρήγορα κι εμείς γιατί η λάβα πλησίαζε. Όμως είχα πάρει απόφαση να μείνω».

Αποφάσισα να μείνω γιατί κάποιοι πιστοί ήταν ανήμποροι ή άρρωστοι. Ναι, δεν θα πήγαινα πουθενά και για πρώτη φορά κοιτούσα μεγάλους ανθρώπους γεροντάκι να με κοιτάνε στα μάτια σα να μου λένε: «Μη μας αφήνεις»

Σε μια φυσική καταστροφή το ένστικτο ωθεί τους ανθρώπους να φύγουν για να σωθούν. Εσείς πώς αντιμετωπίσατε τον φόβο και το ένστικτο επιβίωσης;

Αποφάσισα να μείνω γιατί κάποιοι πιστοί μας ήταν ανήμποροι ή άρρωστοι. Ναι, δεν θα πήγαινα πουθενά, και για πρώτη φορά κοιτούσα μεγάλους ανθρώπους γεροντάκια να με κοιτάνε στα μάτια σαν να μου λένε μην μας αφήνεις. Είπα λοιπόν στους συνεργάτες μου ότι δεν θα φύγω και όποιος νιώθει την ανάγκη να φύγει, ας φύγει. Έτσι μείναμε όλο το βράδυ μέχρι την Κυριακή στον δρόμο κοιτώντας αυτούς που τρέχανε. Σιγά σιγά ξέχασα ότι φοβόμουν.

Η Γκόμα όπου βρισκόσασταν πόσο μακριά ήταν από το ηφαίστειο;

Δεν είναι πιο μακριά από 10 χιλιόμετρα το ηφαίστειο. Έβλεπα από το σπίτι μου να πετάγονται μεγάλες πέτρες και φωτιά από το ηφαίστειο. Με προειδοποίησαν πως, αν νιώσουμε μεγάλη ζέστη, ίσως θα ήταν αργά και δεν θα αντέχαμε, θα πεθαίναμε, δεν αντέχει ο άνθρωπος σε τέτοια θερμοκρασία. Εγώ είπα πως δεν φεύγω, αν και ήταν μεγάλος πειρασμός.

Οι αρχές σάς καθοδήγησαν;

Οι αρχές είπαν να πάμε σε ένα χωριό που λεγόταν Σάκε και ήταν στα 25 χιλιόμετρα από την πόλη μας. Εκεί κατέφυγαν οι περισσότεροι, ενώ άλλοι έμπαιναν στη Ρουάντα, γιατί τα σύνορα με τη Ρουάντα απέχουν ένα χιλιόμετρο... Δυστυχώς, όμως, γρήγορα εγκατέλειψαν και τη Ρουάντα γιατί η λάβα έφτασε μέχρι εκεί.

Ήταν πολύ δύσκολη απόφαση να μην εγκαταλείψετε!

Ναι, αλλά είχα μια ελπίδα, ότι αν δεν βρεθεί διέξοδο, το μόνο πράγμα που θα κάνουμε είναι να παρακαλέσουμε την αγία μάνα μας, την Παναγία, να μας σώσει, να μας δείξει πού να πάμε και τι να κάνουμε ή να σταματήσει το κακό. Εκεί, στάθηκε η ελπίδα μου. Οπότε, αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο σπίτι, να κάνουμε μια παράκληση στην Παναγία, να την παρακαλέσουμε: «Εμείς δύναμη δεν έχουμε, εσύ Μάνα μας να παρακαλέσεις τον Θεό να μας ελεήσει» (όχι μόνο εμάς, αλλά ιδιαιτέρως τους ανθρώπους που έβλεπα μπροστά μου). Μετά την παράκληση κοιμηθήκαμε. Την Κυριακή το πρωί, στις πέντε, η δραστηριότητα του ηφαιστείου μειώθηκε και πήρα τηλέφωνο τους εναπομείναντες πιστούς μας. Βρήκα δύο στο τηλέφωνο, τους λέω έρχομαι εκεί να λειτουργήσουμε, το μόνο πράγμα που μπορώ να σας προσφέρω είναι η Θεία Ευχαριστία.

Γλιτώσαμε τα χειρότερα αν και τώρα που μιλάμε γίνονται 130 σεισμοί την ημέρα και δεν μένουμε στα σπίτια μας. Μάλιστα όταν βρέχει κοιμόμαστε έξω με την ομπρέλα, γιατί με τους σεισμούς γκρεμίζονται τα σπίτια και έχουν πλακώσει ανθρώπους. Κατεστραμμένη η πόλη μας.

Το ξεκίνημα του ταξιδιού του, ο αρχικός φόβος των ενοριτών για το μαύρο ράσο, η κατήχηση και οι βαπτίσεις, και η απίστευτη ιστορία με τον κροκόδειλο

Δεθήκατε με τους ενορίτες σας και τους αγαπήσατε σε βαθμό που μόνο ένας αληθινός πατέρας αγαπά και δεν εγκαταλείπει τα παιδιά του. Ποιο ήταν το αρχικό αφήγημα, πώς βρεθήκατε στην Γκόμα στον νότο της αχανούς Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, ενώ είστε γέννημα θρέμμα του Βορρά;

Γεννήθηκα στην Κανάγκα από γονείς Ορθοδόξους και με βάπτισε νήπιο ο Ιεραπόστολος πατήρ Χαρίτων Πνευματικάκης. Οι γονείς μου ήταν Ρωμαιοκαθολικοί, αλλά αναζητούσαν την αληθινή πίστη κι έτσι μεταστράφηκαν κοντά στον Έλληνα Ιεραπόστολο. Εγώ μεγάλωσα στην παράδοση της Ορθοδοξίας, έμαθα ελληνικά, έγινα ιερέας και από τότε πήγαινα όπου με έστελνε η Εκκλησία μου. Όταν ήρθα στην Γκόμα, στο αεροδρόμιο δεν με περίμενε κανείς. Λέω «θα κάνω υπακοή στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας αφού με έστειλε εδώ, ξέρει αυτός, ξέρει και ο Θεός». Έμεινα σε ένα ξενοδοχείο και το πρωί με πλησιάζουν δύο άτομα, μου λένε πως έμαθαν ότι ήρθε εδώ ιεραπόστολος ορθόδοξος και πως συγκεντρώνονται κάπου 30 άτομα και αν μπορούμε να πάμε να τους δούμε.

Με χαρά πήγα, αυτοί νόμιζαν ότι ανήκω σε μια οργάνωση που μοιράζει τρόφιμα. Πήγα και τους συνάντησα, με παρατηρούσαν που δεν είχα ούτε αυτοκίνητο, ούτε τίποτα, χέρια άδεια, μπαίνω μέσα να τους μιλήσω, τους λέω να κάνουμε προσευχή, οι άλλοι γελούσαν. Όταν άρχισα να τους μιλάω, μου είπε μια κυρία να βγάλω τα μαύρα που φοράω γιατί φοβάται το παιδί της και πως και αυτή φοβάται και δεν ήθελε να με κοιτάζει. Της είπα αν θέλει να σκεπάζει τα μάτια της και του παιδιού της, να μην με βλέπει, γιατί αυτά που φοράω δεν μπορώ να τα βγάλω.

Έτσι, έφυγε. Ο άλλος σηκώνει το χέρι, λέει ότι πεινάνε και ρωτάει γιατί τους έφεραν εκεί. Οπότε, απελπισία... Λέω τώρα τι κάνω; Ήτανε Παρασκευή, τους λέω πως την Κυριακή θα πάω και θα ξαναμιλήσουμε και επρόκειτο για την Κυριακή των Βαΐων του 2019. Τους είπα πως αύριο θα λειτουργήσω όχι με τα μαύρα. Και φόρεσα άσπρα. Χάρηκαν τότε, με άκουγαν με άνεση, συζητήσαμε. Και μετά έβαλα πάλι τα μαύρα. Έτσι ξεκινήσαμε σιγά σιγά και όταν τους πλησίαζα να τους χαιρετήσω, έπαψαν να φοβούνται το χρώμα του ράσου μου.

Αργότερα πήγα στα σπίτια τους, χάρηκαν και αυτοί και τα παιδιά τους. Λένε αυτός δεν τρώει τους ανθρώπους και τότε θυμήθηκα και τους διηγήθηκα μια ιστορία που μου συνέβη: Είχα πάει σε μια πόλη του Κονγκό που λέγεται Ίσιγιο, όπου δεν υπήρχε ούτε ένας Ορθόδοξος, ξεκινούσα από το μηδέν. Κάποτε κατάφερα και κατήχησα 120 άτομα και τους πήγα για βαφτίσεις μακριά, με τα πόδια. Ξεκινήσαμε 120 άτομα κι έμειναν μαζί μου στο τέλος μόνο 40.

Ρώτησα πού ήταν οι υπόλοιποι και μου απάντησαν ότι δεν ήθελαν να τους βαφτίσω σ’ εκείνο το ποτάμι που τους οδηγούσα, επειδή την περασμένη εβδομάδα ο πάστορας στη γειτονιά πήγε εκεί με τους πιστούς να τους βαφτίσει και βγήκε κροκόδειλος και έφαγε και τον πάστορα και τη γυναίκα που ήταν μέσα στο νερό. Εγώ εξακολούθησα τον δρόμο προς το ποτάμι υποσχόμενος να τους πω κάτι σημαντικό όταν φτάσουμε, αλλά πρώτα έπρεπε να πάμε στο ποτάμι.

Έτσι φτάσαμε εκεί 40 άτομα, αγίασα τα νερά. Αυτοί στέκονταν μακριά για να μην τους φάνε οι κροκόδειλοι. Μπήκα στο νερό και περίμενα. Δειλά δειλά όταν είδαν ότι δεν με πλησίαζε κροκόδειλος, έρχονταν ένας ένας και βαφτίστηκαν όλοι. Τότε, τηρώντας την υπόσχεσή μου, στο τέλος λέω «να ξέρετε από σήμερα πως ο κροκόδειλος δεν τρώει τον Ορθόδοξο». Οπότε, τους άρεσε αυτό και τους έμεινε στο μυαλό ότι τα ζώα σέβονται τους ορθόδοξους και δεν τους κάνουν κακό. Με αυτή την ιστορία δημιουργήθηκε μια ζεστή ατμόσφαιρα και τώρα είμαι δύο χρόνια στην Γκόμα σε μια ζωντανή ενορία με πιστούς που εργάζονται στην πίστη τους.

* * *

Ευχαριστούμε τον πατέρα Χαρίτωνα Ilunga Musungayi που αποδέχτηκε την πρόσκληση να μας μιλήσει για μια ιστορία σαν βγαλμένη από το μαρτυρολόγιο, στέλνοντάς μας ο ίδιος φωτογραφίες που τράβηξε από τον τόπο της καταστροφής για τους αναγνώστες. Σήμερα εμείς οι Έλληνες χρεωμένοι με μια πνευματική κληρονομιά δύο χιλιετιών, οφείλουμε να χαρούμε με την Εκκλησία του Χριστού που βαφτίζει τους ανθρώπους στα βάθη των μυστηρίων του Θεού και ξεδιψά τα διψασμένα παιδιά του κόσμου.

__________

Σοφία Χατζή

δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 16.06.2021