Των ψυχών.
Θυμάμαι εκείνα τα ευλογημένα χρόνια που υπήρξα άθεος.
Τότε που νέος προσπαθούσα να αλλάξω τον κόσμο.
Τότε που βίωνα την διαστολή του χρόνου.
Ευλογημένα χρόνια ;
Ναι.
Από την άποψη ότι Κάποιος μου τα χάρισε.
Αυτός που μου χάρισε και το δικαίωμα της επιλογής.
Την ελευθερία να τον απορρίψω.
Έτσι είναι η νιότη.
Παρακολουθεί την πορεία μα δεν μπορεί να προβλέψει το τέλος της.
Σιγά σιγά άρχισαν ο ένας μετά τον άλλο να αναχωρούν οι άνθρωποι του στενού μας περιβάλλοντος.
Ο ένας μετά τον άλλο.
Ο προσωπικός χρόνος πήρε να συστέλλεται.
Είμαστε οι σχέσεις μας.
Κανένας δεν μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί δίχως αυτές τις σχέσεις.
Των ψυχών σήμερα.
Των ψυχών είναι και η κάθε μέρα που περνάμε παρέα με την ανάμνηση τους.
Ένα πιάτο κόλλυβα , ένα κερί , μια προσευχή γι' αυτούς.
Ένα χαρτί με ονόματα.
Ονόματα αγαπημένων συγγενών και φίλων.
Ονόματα ανθρώπων που μας έβλαψαν.
Ναι και αυτών.
Όλοι είμαστε ένα.
Μια συγνώμη που δεν προλάβαμε να αρθρώσουμε.
Ένα χάδι μια αγκαλιά ένα φιλί που ξεχάσαμε να δώσουμε.
Μνημόσυνο είναι η προβολή της σχέσης στο άπειρο.
Είναι η εσωτερική διαβεβαίωση ότι κάποιοι μας περιμένουν με άδολη αγάπη εκεί.
Στην απέναντι όχθη.
Δεν είμαστε μόνοι.
(αναδημοσίευση)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου