ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΤΑ

 

Εἴμαστε ἑπτά

 

Συνάντησα μιά ὀχτάχρονη παιδούλα

μέ τά σγουρά της τά μαλλιά δετά

σ᾿ ὁλόχρυση πλεξούδα.

Μιά ὀπτασία ᾿Αγγέλου

μάτια πού σέ κοιτοῦνε μ᾿ ἀπορία,

ἁπλή καρδιά.

—Μικρό τριαντάφυλλο, τῆς εἶπα μαγεμένος,

στόν κῆπο σου ἔχεις ἄλλα σάν καί σέ;

῎Εχεις ἀδέλφια ν᾿ ἀγαπᾶς;

Γελᾶ σάν ἥλιος ἡ μικρούλα καί μέ κοιτᾶ.

—Μά ναί μοῦ λέει, μά ναί.

Εἴμαστε ἑπτά!

—Καί ποῦ ᾿ναι οἱ ἄλλοι; τή ρωτῶ.

—῎Ω μή γυρεύεις.

Οἱ δυό ἔχουν φύγει σ᾿ ἕνα τόπο μακρινό

στό Κονγουαίη.

Οἱ δυό τους μέσ᾿ τό κύμα

μέρα καί νύχτα ταξιδεύουν,

κι οἱ ἄλλοι δυό

κοιμοῦνται μέσ᾿ στό μνῆμα

Βλέπεις τή χλόη ἐκεῖ πού τούς σκεπάζει;

Συχνά τό δείλι δίπλα τους περνῶ

τούς λέω τραγούδια, παραμύθια,

κεντῶ τ᾿ ὁλόδροσο πουρνό.

Στήν πρασινάδα του κεῖ χάμου

τούς λέω τά πιό ὄμορφα ὄνειρά μου.

 

Τώρα ἐγώ ᾿μαι πού κοιτάζω μ᾿ ἀπορία.

—Γλυκό κορίτσι, ἄν κάποιος σέ ρωτᾶ,

«πόσα ἀδέλφια ἔχεις; νά μή λές ἑπτά.

— Εἴμαστε ἑπτά, μοῦ λέει ξανά

κι ἀθῶα περίσσια.

Μετρῆστε λίγο, κύριε, πιό καλά.

Δυό στό Κονγουαίη,

δυό στή θάλασσα,

δυό μένουν κάτω ἐκεῖ στά κυπαρίσσια,

κι ἐγώ. Εἴμαστε ἑπτά!

— Μά εἶναι νεκροί οἱ δύο, σοῦ λέω,

εἶν᾿ οἱ ψυχές τους πού φτερουγίζουνε στόν οὐρανό,

εἶν᾿ ἀγγελούδια σ᾿ ἕνα κόσμο ἀλλοτινό

Μά ἡ παιδούλα πιά δέν μέ κοιτᾶ.

 

Μονολογεῖ, μετράει μ᾿ ἀπορία.

 

Κι ὅμως εἴμαστε ἑπτά!

 

 

(᾿Αγνώστου)