Αυτος εκει ειναι ο Κωστας.
Ξερεις κατι;
Δεν ειναι διασημος.
Δεν ειναι καν γνωστος.
Δεν εχει ωραια φωνη, ουτε παιζει ρολους.
Δεν εχει αυτογραφα να μοιρασει.
Αλλωστε ποτε δεν θα του ζητουσες.
Δεν ειναι καποιος σπουδαιος ποδοσφαιριστης για να εχει την δοξα του.
Ουτε την αποζητησε ποτε.
Δεν ανακαλυψε τον τροχο, ουτε την φωτια.
Δεν ειναι ρολιστας. Μαλλον ραλλιστας ειναι εκει που δουλευει.
Ειναι αυτος που βλεπει το ηλιοβασιλεμα στον δρομο για την δουλεια και την ανατολη στον δρομο για το σπιτι.
Στο ενδιαμεσο την ωρα που ολοι κοιμουνται, ισως ακομα κι ο γιατρος εκεινος μπορει να ειναι σε εναν θαλαμο και να αλλαζει καμια φλεβα.
Μπορει να ειναι στον διαδρομο και να ελεγχει τους ασθενεις του.
Μπορει να ειναι στο γραφειο και να περναει οδηγιες.
Μπορει και να ειναι στον ξεφτισμενο καναπε της αλλαγης και να ξεκουραζεται.
Ξερω, οταν φυγεις απο εκει δεν θα θυμασαι το ονομα του.
Αλλωστε δεν συστηθηκατε.
Ποτε να προλαβετε;
Οταν πονουσες;
Οταν εκλαιγες;
Οταν απογοητευοσουν απο τις εξετασεις σου;
Μονο οταν πηρες το εξιτηριο σου ισως να γυρισες και να ειπες ενα φευγαλεο ''ευχαριστω''.
Και ισως να ειδες τον Κωστα να γνεφει καταφατικα με ενα χαμογελο.
Στην τηλεοραση βλεπεις τις ιατρικες σειρες, εκεινες που οι γιατροι και οι νοσηλευτες ειναι στυλιζαρισμενοι και ατσαλακωτοι παιζοντας ρολους στην ασφαλεια ενος στουντιο.
Ρολους που τους εχουν αντιγραψει απο τις βαρδιες του Κωστα.
Και μενεις με το στομα ανοιχτο.
Κλαις, γελας, θαυμαζεις, βλεπεις και ξαναβλεπεις.
Η ζωη στα νοσοκομεια ειναι πολυ πιο δυσκολη απο αυτες τις σειρες.
Γιατι in real life, οι ασθενεις ειναι πραγματικα αρρωστοι.
Κι ο Κωστας δεν παιζει ρολους.
Ναι, ο Κωστας που μολις του ''εφυγε'' στα χερια του η Μαρθα, η ασθενης με την ανακοπη στο 217.
Πεθανε στ' αληθεια.
Και κλεβει 5 λεπτα απο τη βαρδια του για να τιμησει την Μαρθα. Γιατι μπορει να ηταν ξενοι, μπορει ο Κωστας να ειναι επαγγελματιας, μπορει να μην πονεσει ποτε οσο οι γονεις της Μαρθας, αλλα ειναι κι αυτος ανθρωπος.
Και σεβεται τη ζωη.
Κι εσυ, αν σεβεσαι τη ζωη, σεβασου τον Κωστα.
Σεβομενος το νοσηλευτη σου, σεβεσαι τον εαυτο σου.
Και οι δυο ειστε εκει για σενα.
Χωρις καμερες, χωρις μικροφωνα, χωρις φωτα, χωρις επευφημιες.
Εσυ, εκεινος και η ασθενεια σου.
Σε νοσηλευει για να μπορεις αυριο να δεις ποδοσφαιρο με τους φιλους σου, ταινια με την οικογενεια σου, βολτα με την αγαπημενη σου.
Ελπιζω να σε ξυπνησα λιγο.
Αν ναι, οταν θα βλεπεις νοσηλευτη και νοσηλευτρια ριξε ενα χαμογελο. Ειναι κι αυτο μια ανταμοιβη.
Οσο για τον Κωστα...
Εκει θα ειναι, no matter what.
Μεχρι να πεσει κι αυτος κατω.
Εχουμε πολεμο στα νοσοκομεια.
Με αιμα, απωλειες, θανατο, νικες, ηττες.
Κανεις ομως δεν πρεπει να ξεχναει ενα πραγμα.
Ο Κωστας ειναι διαθεσιμος.
Δεν ειναι ομως αναλωσιμος.
Λαμπρος Λιαπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου