Ψηλός, αδύνατος, ελαφρώς σκυμμένος, με γκρίζα μαλλιά χτενισμένα προς τα πίσω, μικρή γενειάδα, με πρόσωπο αδυνατισμένο από την αρρώστια και τα γηρατειά. Έμοιαζε να είναι ένας ιερέας μιας τελείως διαφορετικής, περασμένης εποχής... Πραγματικά «δεν ήταν από αυτόν τον κόσμο».
Γεννήθηκε στο Τομσκ από μια ευφυή οικογένεια. Οι παππούδες του ήταν ιερείς. Ο προπάππος και η προγιαγιά της μητέρας ήταν βαθιά θρησκευόμενοι.
Στην οικογένεια, εκτός από τον Βασίλι, δεν υπήρχαν άλλα παιδιά. Όταν αυτός ο μονάκριβος γιος ήταν ακόμα στην κοιλιά της μητέρας, ήθελε να «ανάψει ένα κερί στον Θεό» με τη γέννηση και την ανατροφή του αγέννητου παιδιού. Μετά τη γέννηση ενός αγοριού, η μητέρα κοινωνούσε κάθε εβδομάδα.
Ο πατέρας Βασίλι είπε για τήν μητέρα του ότι η φυσική της ευγένεια διαλύθηκε από τη χάρη ... Όσο κι αν αγαπούσε τον μονάκριβο γιο της, πρώτα απ 'όλα τάιζε πάντα ένα πιο πεινασμένο παιδί, αν υπήρχε. Έφερνε σπίτι τους φτωχούς. Ο πατέρας Βασίλι θυμήθηκε ότι όταν ξάπλωσε στο φέρετρο, το πρόσωπό της έγινε πνευματικά τόσο όμορφο που ήταν αδύνατο να το δεί κανείς...
Ο Βασίλι στην εφηβεία ήταν στα πρόθυρα του θανάτου και συνειδητοποίησε ότι ο Θεός έπρεπε να είναι στην πρώτη θέση, ο εξομολογητής στη δεύτερη και οι γονείς στην τρίτη.
Οι εξομολογητές είχαν μεγάλη επιρροή πάνω του στα νιάτα του. Επισκεπτόταν συχνά τη Μονή Ντανιλόφσκι και πήγαινε να εξομολογηθεί στον π. Γεώργιο (Λαβρόφ) /†1932/, τον μελλοντικό σεβαστό μάρτυρα (δοξάστηκε ως άγιος το 2000).
Το 1936, ο Βασίλι παντρεύτηκε. Η σύζυγός του, Μαργαρίτα Βασίλιεβνα, έγινε η πιστή του σύντροφος, μοιράζοντας με τον ιερέα όλες τις χαρές και τις λύπες για 42 χρόνια. Σύμφωνα με ανθρώπους κοντά στην οικογένεια του πατέρα Βασίλι, ακόμη και πριν από το γάμο, και οι δύο σύζυγοι ήρθαν σε αμοιβαία συμφωνία να ζήσουν σε γάμο ως αδελφός και αδελφή.
Μετά την αποφοίτησή του από το πανεπιστήμιο, ο Βασίλι Νικολάεβιτς εργάστηκε ως γιατρός σε διάφορα ιδρύματα στη Μόσχα. Στη συνέχεια απολύθηκε λόγω ασθένειας - μια ακατανόητη ασθένεια τον βασάνιζε σε όλη του τη ζωή, ξεκινώντας από τα φοιτητικά του χρόνια, αλλά ταυτόχρονα χρησίμευσε ως «πέπλο του Θεού», προστατεύοντάς τον από πολλές κακουχίες.
Μετά τον θάνατο του π. Γεωργίου (1932), άρχισε να απευθύνεται στον Ιερομόναχο Παύλο (Τροΐτσκι). Στη συνέχεια συνάντησε τον πατέρα Μητροφάνη από το ερημητήριο της Ζωσιμαίας, που τότε ήταν ήδη κλειστό. Κάποτε του είπε: "Δεν παίρνω κανέναν για πνευματικά παιδιά - δεν ακούνε ..." Σύντομα άρχισε ο πόλεμος ...
Το 1942 ο δόκτωρ Βασίλι αποφασίζει να ξεκινήσει μια ποιμαντική και ζητά ευλογίες από τον Μητροπολίτη Νικολάι (Γιαρούσεβιτς) /†1961/, αλλά η Βλάντικα δεν βιάζεται να του δώσει μια ευλογία, δεδομένων των συνθηκών στις οποίες βρίσκεται η Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι διωγμοί που ξεκίνησαν το 1917 συνεχίστηκαν, χιλιάδες ιερείς πέθαναν ή εξορίστηκαν.
Ο πατέρας Βασίλης δεν φοβήθηκε από τον διωγμό της εκκλησίας και με την πρόνοια του Θεού προσπάθησε να γίνει ιερέας. Όταν ενημερώθηκε η πεθερά για τα σχέδιά του, λιποθύμησε.
Χειροτονήθηκε ιερέας το 1948 και αμέσως άρχισαν οι πειρασμοί και οι θλίψεις.
Έχοντας περάσει από το εξαγνιστικό χωνευτήριο των θλίψεων, ο πατέρας Βασίλι δέχθηκε με όλη του την καρδιά την κατεύθυνση και την καθοδήγηση για την πνευματική του ζωή: παραδοθηκε πλήρως στο θέλημα του Θεού σε αρρώστιες και πόνους και σε προσωρινές θλίψεις. Έλεγε :Υπομένετε τα πάντα ως άξια να σας σταλούν και σκέψου ότι αξίζεις ακόμη περισσότερα. ευχαριστητε τον Θεό και αγαπήστε τα βάσανά σας...
Ο πατέρας Βασίλης άρχισε να υπηρετεί στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Πολεμιστή. Στον ναό αυτό έψαλε στον κλήρο η σύζυγός του Μαργαρίτα Βασιλίεβνα. Σεμνή και γοητευτική, με ευαίσθητη, τρυφερή ψυχή, η Margarita Vasilievna μετά τη λειτουργία μετατράπηκε σε οικοδέσποινα ενός φιλόξενου σπιτιού. Άκουγε με συμπάθεια όποιον ερχόταν σπίτι παρηγορούσε και ενθάρρυνε. Πέθανε απροσδόκητα το 1978. Ο Πατριάρχης Pimen /+1990/ ήρθε να την αποχαιρετήσει και ήρθε και ο πατέρας John Krestyankin /+2006/.
Ο πατέρας Βασίλι έμεινε κοντά στους πρεσβύτερους του ερημητήριου του Γκλίνσκ. Ταξίδεψε στην έρημο πολλές φορές, παρά την κακή του υγεία. Συναντήθηκε με τον γέροντα Σεραφείμ (Ρομάντσοφ) /+1976/, δοξασμένο πλέον στο πρόσωπο των αγίων του Γκλίνσκι.
Την κύρια θέση στη ζωή του π. Βασιλείου κατείχε η λατρεία, ιδιαίτερα η τέλεση της θείας λειτουργίας. Στην ευλαβική Θεία Λειτουργία, ο ιερέας είδε μια πηγή Χάρης και δύναμης για τη μεταφορά του ποιμαντικού σταυρού.
Πώς έκανε τις προσευχές! Σε όλες τις προσευχές αναφέρονταν σέ όλα τα ονόματα: διαβάζοντας είκοσι προσευχές. Πουθενά στη Μόσχα δεν υπηρέτησαν έτσι - διάβασαν μόνο τρεις προσευχές, στον Σωτήρα, τη Μητέρα του Θεού και όλους τους αγίους ...
Ήταν γιατρός ανθρώπινων ψυχών και σωμάτων. Έδινε πάντα τις απαραίτητες κοσμικές και πνευματικές συμβουλές και επαναλάμβανε: «Ελάτε όσο είμαι ζωντανός».
Ο πατέρας Βασίλι ένιωσε αμέσως το άτομο. Ήξερε τι ήταν απαραίτητο για ποιον, και φρόντισε για όλες τις ανάγκες μας...
Όταν του γίνονταν ερωτήσεις, δεν απαντούσε αμέσως - πρώτα προσευχόταν, και του μιλούσε ο Κύριος. Έκανε τα πάντα με προσευχή, το βιβλίο προσευχής ήταν υπέροχο. Και ο Κύριος με την προσευχή του έδωσε αυτό που ζητούσε, γιατί είχε πίστη καθαρή και δυνατή.
Δίδαξε να μην βιάζεσαι σε κανένα σοβαρό θέμα. «Αφήστε τον χρόνο να περάσει», είπε, «τότε θα δείτε τη σωστή απόφαση».
Ο πατέρας Βασίλης ήταν σωματικά πολύ αδύναμος ... Έτρωγε πολύ λίγο και όλα ήταν πολτοποιημένα. Νόστιμο και γλυκό φαγητό δεν έφαγε καθόλου. Το φαγητό συνοδευόταν από σωματικό πόνο. Όμως ο ταλαίπωρος δεν έδειξε κανένα σημάδι, με μοναχικό τρόπο τα άντεξε όλα. Ο ίδιος ο πατέρας ντυνόταν πολύ σεμνά. Αλλά βοήθησε γενναιόδωρα τους ανθρώπους - τόσο κρυφά όσο και φανερά ...
Όταν ο πατέρας Βασίλι δεν μπορούσε πλέον να υπηρετήσει, ερχόντουσαν στο σπίτι του για να εξομολογηθούν, λάμβαναν, τις απαραίτητες πνευματικές συμβουλές, παρηγοριά. Βοηθούσε τον κόσμο μέχρι την τελευταία μέρα.
Πρόσφατα, ο ιερέας ήταν βαριά άρρωστος, είχε συχνά έντονο πόνο και σωματική ταλαιπωρία, αλλά άντεξε χωρίς μουρμούρα, αποδεχόμενος αυτό ως δοκιμασία θανάτου που δόθηκε από τον Θεό. Ρωτούσε: Δεν γκρινιάζω, έτσι δεν είναι;
Την Κυριακή 29 Δεκεμβρίου, ο θάνατος φαινόταν ακόμα μακρινός. Τη νύχτα, ο ιερέας ένιωσε ότι είχε έρθει το τέλος της επίγειας ζωής του, γεμάτη βάσανα. Είπε: «Πεθαίνω (επαναλάμβανε πολλές φορές), έχω βαρεθεί πολύ να υπομένω τον πόνο».
Λίγο πριν πεθάνει, το πρόσωπό του φωτίστηκε ασυνήθιστα. Ξάπλωσε, στρέφοντας το πρόσωπό του προς την ιερή γωνία, όπου φυλάσσονταν τα Τίμια Δώρα. Χαμογέλασε τρεις φορές, σταδιακά η αναπνοή του υποχώρησε και αποσύρθηκε ειρηνικά στον Κύριο.
Ο πατέρας Βασίλι τάφηκε στο νεκροταφείο Vvedensky στη Μόσχα, όπου αναπαύονταν και μέλη της οικογένειάς του. Τον τάφο επισκέπτονται πνευματικά παιδιά, και ανάβουν άσβεστο καντήλι.
Την κύρια θέση στη ζωή του π. Βασιλείου κατείχε η λατρεία, ιδιαίτερα η τέλεση της θείας λειτουργίας. Στην ευλαβική Θεία Λειτουργία, ο ιερέας είδε μια πηγή Χάρης και δύναμης για τη μεταφορά του ποιμαντικού σταυρού.
Πώς έκανε τις προσευχές! Σε όλες τις προσευχές αναφέρονταν σέ όλα τα ονόματα: διαβάζοντας είκοσι προσευχές. Πουθενά στη Μόσχα δεν υπηρέτησαν έτσι - διάβασαν μόνο τρεις προσευχές, στον Σωτήρα, τη Μητέρα του Θεού και όλους τους αγίους ...
Ήταν γιατρός ανθρώπινων ψυχών και σωμάτων. Έδινε πάντα τις απαραίτητες κοσμικές και πνευματικές συμβουλές και επαναλάμβανε: «Ελάτε όσο είμαι ζωντανός».
Ο πατέρας Βασίλι ένιωσε αμέσως το άτομο. Ήξερε τι ήταν απαραίτητο για ποιον, και φρόντισε για όλες τις ανάγκες μας...
Όταν του γίνονταν ερωτήσεις, δεν απαντούσε αμέσως - πρώτα προσευχόταν, και του μιλούσε ο Κύριος. Έκανε τα πάντα με προσευχή, το βιβλίο προσευχής ήταν υπέροχο. Και ο Κύριος με την προσευχή του έδωσε αυτό που ζητούσε, γιατί είχε πίστη καθαρή και δυνατή.
Δίδαξε να μην βιάζεσαι σε κανένα σοβαρό θέμα. «Αφήστε τον χρόνο να περάσει», είπε, «τότε θα δείτε τη σωστή απόφαση».
Ο πατέρας Βασίλης ήταν σωματικά πολύ αδύναμος ... Έτρωγε πολύ λίγο και όλα ήταν πολτοποιημένα. Νόστιμο και γλυκό φαγητό δεν έφαγε καθόλου. Το φαγητό συνοδευόταν από σωματικό πόνο. Όμως ο ταλαίπωρος δεν έδειξε κανένα σημάδι, με μοναχικό τρόπο τα άντεξε όλα. Ο ίδιος ο πατέρας ντυνόταν πολύ σεμνά. Αλλά βοήθησε γενναιόδωρα τους ανθρώπους - τόσο κρυφά όσο και φανερά ...
Όταν ο πατέρας Βασίλι δεν μπορούσε πλέον να υπηρετήσει, ερχόντουσαν στο σπίτι του για να εξομολογηθούν, λάμβαναν, τις απαραίτητες πνευματικές συμβουλές, παρηγοριά. Βοηθούσε τον κόσμο μέχρι την τελευταία μέρα.
Πρόσφατα, ο ιερέας ήταν βαριά άρρωστος, είχε συχνά έντονο πόνο και σωματική ταλαιπωρία, αλλά άντεξε χωρίς μουρμούρα, αποδεχόμενος αυτό ως δοκιμασία θανάτου που δόθηκε από τον Θεό. Ρωτούσε: Δεν γκρινιάζω, έτσι δεν είναι;
Την Κυριακή 29 Δεκεμβρίου, ο θάνατος φαινόταν ακόμα μακρινός. Τη νύχτα, ο ιερέας ένιωσε ότι είχε έρθει το τέλος της επίγειας ζωής του, γεμάτη βάσανα. Είπε: «Πεθαίνω (επαναλάμβανε πολλές φορές), έχω βαρεθεί πολύ να υπομένω τον πόνο».
Λίγο πριν πεθάνει, το πρόσωπό του φωτίστηκε ασυνήθιστα. Ξάπλωσε, στρέφοντας το πρόσωπό του προς την ιερή γωνία, όπου φυλάσσονταν τα Τίμια Δώρα. Χαμογέλασε τρεις φορές, σταδιακά η αναπνοή του υποχώρησε και αποσύρθηκε ειρηνικά στον Κύριο.
Ο πατέρας Βασίλι τάφηκε στο νεκροταφείο Vvedensky στη Μόσχα, όπου αναπαύονταν και μέλη της οικογένειάς του. Τον τάφο επισκέπτονται πνευματικά παιδιά, και ανάβουν άσβεστο καντήλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου