Ένας άγνωστος μπήκε στο ναό, στην Ποτσάεφσκαγια. Στάθηκε στη γωνία για πολλή ώρα. Άκουσε. Έβλεπε το περιβάλλον του και τους γύρω του. Χαμογέλασε δύσπιστα, χαμογέλασε καλοπροαίρετα και χαμογέλασε σάν παντογνώστης. Φαινόταν καθαρά: ετοίμαζε μια δύσκολη ερώτηση.
Και έτσι έγινε.
- Πες μου, άγιε πάτερ, γιατί ψάλλεις το «Παναγία Θεοτόκε, σώσον ημάς»; Άλλωστε μόνο ο Χριστός σώζει!
Άρχισα να ψάχνω για κατάλληλες λέξεις και ορισμούς, αλλά στη συνέχεια παρενέβη η θεία Nyura, η νεοκορος υπηρεσίας μας στο ναό.
- Εσύ, αγαπητέ, στα παιδικά σου χρόνια, όταν σε κυνηγούσε η χήνα και ήθελε να σε τσιμπήσει, κρύφτηκες πίσω από τη φούστα της γιαγιάς σου;
Ο άγνωστος έμεινε άναυδος. Έκανε μια παύση και είπε:
- Ήταν έτσι, κρυβομουν
– Έτσι κρυβόμαστε πίσω από την Παναγία και περιμένουμε τη βοήθειά Της, ξέρουμε ότι πάντα θα πείθει τον Θεό και έχουμε λίγη δύναμη.
Ο ξένος κάπως μαράθηκε, το πάθος μειώθηκε, αποχαιρέτησε, έσκυψε κι έφυγε.
Μου κάνει εντύπωση αυτή η απολογητική εξευγενισμός στη θεία Nyura με την ερώτηση:
- Άννα, πώς ξέρεις ότι κρυβόταν πίσω από τη γιαγιά του από τη χήνα;
Η θεία Νιούρα απάντησε αμέσως:
- Την παρακίνησε η Μητέρα του Θεού, - και μετά, χαμογελώντας, πρόσθεσε, - αυτός είναι ο Κόλκα, ήρθε στο χωριό μας σαν αγόρι. Στη γειτόνισσα, τη γιαγιά του. Απλώς δεν με αναγνώρισε, αλλά θυμάμαι καλά την κοκκινομάλλα του…γιαγιά
Παναγία, σώσε μας!
Αρχιερέας Αλέξανδρος Αβντουγκίν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου