ΌΤΑΝ ΈΧΕΙΣ....

Ὅ,τι ἔχει μέσα του Θεό, 

στὴ ζυγαριὰ τοῦ χρόνου δὲν χωρᾶ. 

Δὲν κρατᾶ ὁ χρόνος τὸν Θεὸ 

ἀλλὰ ὁ Θεὸς τὸν χρόνο. 

Γι’ αὐτὸ δὲν μπορῶ νὰ σκεφτῶ, 

δὲν μπορῶ νὰ πῶ 

πὼς ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα 

ἢ τὸ Πάσχα πέρασαν. 

Ἄλλωστε μέσα στὸ μονοπάτι 

τῆς κάθε ἡμέρας μου

συναντῶ τὰ πρόσωπα, 

ὄψεις τῆς ψυχῆς μου 

καὶ βιώνω τὰ γεγονότα, 

δυνατὲς καταστάσεις 

τῆς ζωῆς μου.

Φοβᾶμαι τὶς φιλίες μου. 

Κάθομαι τακτικὰ στὸ ἴδιο τραπέζι 

μὲ τὴν κατάκριση. 

Φλερτάρω μὲ τὴν πλεονεξία.

Μὲ τὴν ὑποκρισία 

ψωνίζουμε ἀπὸ τὶς βιτρίνες 

ποὺ ἐκείνη ὑποδεικνύει. 

Ταξίδια πολλά, 

μὲ ὄχημα τὴ φαντασία,

κάνουμε μὲ τὴ φιλοδοξία. 

Συζητήσεις ἀτέλειωτες 

μὲ τὴν ἀλαζονεία. 

Μαζί τους ξοδεύω 

χρόνο, ψυχὴ καὶ ζωή. 

Ζηλεύω τὸν Λάζαρο, 

τὸν φίλο του Χριστοῦ. 

Φιλία ποὺ σὲ ἀνασύρει 

ἀπὸ τὸν βυθὸ τοῦ Ἅδη, 

ποὺ σὲ βγάζει 

ἀπὸ τὸν σκοτεινὸ ὠκεανὸ 

τοῦ θανάτου. 

Στὸν φίλο δὲν δίνεις 

αὐτὸ ποὺ ἔχεις, 

ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ εἶσαι. 

Ὁ ἄνθρωπος δίνει θάνατο. 

Ὁ Χριστὸς προσφέρει Ἀνάσταση.

Πρωτοπρεσβυτέρου Σπυρίδωνος Βασιλάκου

Μὲ τὴν Ἀνάσταση στὸ χέρι

Τεῦχος 347, Μάϊος 2022