Ἡ εἰκόνα τοῦ Ὁσίου Βαρσανούφιου τῆς Όπτινα ποὺ εἶχε ἕνας μοναχὸς, μυρόβλυσε καὶ αὐτὸς ῥώτησε τὸν Γέροντα: «Τί νὰ σημαίνει αὐτό;» – Ὁ Γέροντας εἶπε: «Πνευματικὴ χαρά.» Σταρετς Νικόλαος Γκουργιανωφ

Στὴν ἐρώτηση, πῶς νὰ προστατευτοῦν ἀπὸ τὸν πνευματιστὴ-μέντιουμ Ν. ὁ Γέροντας ἀπάντησε: «Να προσεύχεστε ἔτσι: Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον ἡμᾶς

τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀπὸ τὸν δοῦλο τοῦ Θεοῦ Ν.».

†

Συχνὰ ὁ μακαριστὸς Γέροντας ἔλεγε: «Χωρὶς τὸν Θεὸ οὔτε ὡς τὸ κατώφλι νὰ μὴν πᾶς! Ἐνῶ μὲ τὸν Κύριο, νὰ ποὺ ἤρθατε

ἀκόμη καὶ σὲ μένα στὸ Νησί Ζάλιτ (Ταλάμπσκ)!»

+

Ἡ εἰκόνα τοῦ Ὁσίου Βαρσανούφιου τῆς Όπτινα ποὺ εἶχε ἕνας μοναχὸς, μυρόβλυσε καὶ αὐτὸς ῥώτησε τὸν Γέροντα: «Τί νὰ

σημαίνει αὐτό;» – Ὁ Γέροντας εἶπε: «Πνευματικὴ χαρά.»

†

Ὁ εὐλογημένος Γέροντας ἔλεγε: «Ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος πιστεύει πῶς μετὰ τὴν κοίμησή του θὰ παρουσιαστεῖ στὴν Κρίση

τοῦ Θεοῦ, δὲν θὰ κατακρίνει τὸν ἄλλο. Καὶ αὐτὸ γιατὶ γνωρίζει πὼς ὁ Κύριος θὰ ζητήσει νὰ ἀπολογηθεῖ γιὰ τὰ δικά του ἔργα καὶ ὄχι γιὰ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων».

+

Συχνὰ ῥωτοῦσαν τὸν Γέροντα, τί νὰ κάνουν αὐτοί, ποὺ οἱ συγγενεῖς τους βασανίζονται ἀπὸ τὰ ναρκωτικά; Ὁ Γέροντας εἶπε:

«Νὰ ἐλπίζουν στὸ Ἔλεος καὶ στὴν Δύναμη τοῦ Θεοῦ... Ἀκριβῶς ἐδὼ

χρειάζεται ἡ Δύναμις τοῦ Θεοῦ».

+

Στὴν ἐξῆς ἐρώτηση ἑνὸς ἱερομόναχου: «Ποῦ εἶναι καλύτερα νὰ διακονεῖ στὴν ἐνορία ἢ στὴν Ἱερατικὴ Σχολή», ὁ μακαριστὸς Γέροντας ἀπάντησε: «Στὴν Ἱερατικὴ Σχολή! Ἐκεῖ ὅλα ἔχουν

ὡριμάσει... Καὶ τὴν σούπα θὰ σᾶς δώσουν καὶ τὶς πατατοῦλες», μιλώντας δηλαδὴ γιὰ τὴν πνευματικὴ τροφή.

+

Μία γυναῖκα εἶπε στὸν Γέροντα: «Πάτερ, τί νὰ κάνω; Δὲν μπορῶ νὰ σταματήσω τὸ κάπνισμα…» Ὁ Γέροντας εἶπε:

«Χρειάζεται μὲ ὅλην τὴ δύναμη τῆς καρδιᾶς νὰ πεῖτε στὸν Κύριο: Κύριε, βοήθα με! Θέλω νὰ σταματήσω τὸ κάπνισμα!»

†

Ἕνας ἄνθρωπος μὲ λύπη ἔλεγε στὸν Ἅγιο Γέροντα πῶς ἀπελπίζεται. Ὁ Πατερούλης σ' ἀπάντηση τοῦ τραγούδησε: «Μὴν

ἀπελπίζεσαι! Μὴν ἀπελπίζεσαι, ψυχή μου! Νὰ ἐλπίζεις, νὰ ἐλπίζεις στὸν Κύριο... Ἐγὼ δικό Σου ἀπολωλὸς πρόβατο εἶμαι...

Απ’ τὸ δικό Σου κοπάδι ξέπεσα… Αγαπητέ μου, δὲν ἔχετε μεταλάβει ἐδῶ καὶ πολὺ καιρό, καὶ ἰδοὺ πέσατε!»

†

Μία Κυριακὴ ὁ Γέροντας Νικόλαος ἀνησύχησε πολύ. Πήρε ἕνα κεράκι, τὸ ἄναψε ἀπὸ τὴν λαμπάδα ποὺ ἄναβε μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Σωτῆρος καὶ βγῆκε ἀπὸ τὸ κελλὶ στὴν αὐλή, λέγοντας:

«Τί φοβερό. Μόλις ἔνιωσα τὸν θάνατο.» Τὸ βράδυ μάθαμε, ὅτι ἐκείνη τὴν ὥρα κοιμήθηκε ἕνας ψαρᾶς... Δυστυχὴς ἄνθρωπος...

Ἔκλεβε εἰκόνες ἀπὸ τὸν Ναό...

†

Ὁ μέγας Γέροντας εἶχε βαθὺ αἴσθημα μετανοίας. Κάποτε εἶπε: «Τὴν προσευχὴ τοῦ Ἁγίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου «Κύριε καὶ

Δέσποτα τῆς ζωῆς μου…» τὴν λέω ὄχι μόνο τὴν Ἁγία Τεσσαρακοστή, ἀλλά πάντοτε... 

Κάποτε μὲ τὰ ἐξῆς λόγια: «Ἡ

ψυχή μου θλίβεται θανάσιμα.….. Τὸ Θέλημά Σου δὲν πράττω... Καὶ ἡ πόρτα τῆς σωτηρίας εἶναι κλειστή, είναι κλειστὸς ὁ δρόμος πρὸς τὸν Κτίστη... Κλειστὸς ἀπὸ τὰ πάθη μου… Καὶ αὐτά, τὰ ἔχω

ὁλόκληρο δάσος... Μὲ τὰ χρόνια πλήθαιναν... Ἔχουν ἄπλετο χώρο

ἐδώ!», καὶ ἔδειξε ὁ Γέροντας μὲ τὸ χέρι του τὴν καρδιά του...