Κάποτε βαθιὰ συγκινημένος εἶπε: «Ξέρετε, μοῦ ἀπεκάλυψε ὁΚύριος πὼς ἡ ψυχὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου θέλει νὰ σωθεῖ»... Σταρετς Νικόλαος Γκουργιανωφ

Ὁ Ἅγιος Γέροντας ἔλεγε: «Ὅταν ὁ Κύριος στείλει στὸν ἄνθρωπο τὸ χάρισμα τῆς ταπείνωσης, τότε αὐτὸς βλέπει τον Θεό

στὰ πάντα. Ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει τὴν ταπείνωση, πουθενὰ δὲν βλέπει τὸν Θεό».

.....

Καὶ ἀκόμα ὁ γεμᾶτος ἀγάπη Πατέρας προέτρεπε ὅλους:

«Δεν ὑπάρχει τίποτα πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ τὴν ψυχή γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς! Φυλάγετε τὶς ψυχές σας! Πῶς θὰ κλαῖμε ἔχοντας χάσει τὸν σωτήριο χρόνο τῆς ζωῆς μας. Μετὰ τὸν θάνατο τίποτα δὲν θὰ

μπορέσεις νὰ ἀλλάξεις. Ὁ χριστιανὸς ὀφείλει νὰ εἶναι γεμᾶτος ἀγάπη γιὰ τὰ πάντα γύρω του».

†

Καὶ μία ἄλλη φορὰ εἶπε ὁ Γέροντας: «Αγάπα τοὺς πάντες, ἀλλὰ φύλαγε τὸν ἑαυτό σου ἀπὸ ὅλους... Μὴν ἐμπιστεύεσαι τὰ

μυστικὰ τῆς καρδιᾶς σου στὸν καθένα. Συχνὰ ὁ ψεύτικος φίλος γίνεται ἐχθρός, γι' αὐτὸ νὰ εἶσαι πνευματικὰ προσεκτικός».

.......

«Στὴν ζωή σας ὀφείλετε νὰ έχετε ἕναν πνευματικό στόχο, νὰ φτάσετε τὴν Αἰώνια Μακαριότητα, τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς. Γι'

αὐτὸ χρειάζεται νὰ μὴν ἐξασθενεῖ ποτὲ τὸ πνεῦμα σας καὶ νὰ θυμᾶστε, πὼς ὁ χρόνος μας στὴν γῆ, σὲ σύγκριση μὲ τὴν

Αἰωνιότητα εἶναι ἕνα τίποτα. Ἡ πιὸ μακρόχρονη ζωὴ εἶναι μία στιγμὴ στὰ Μάτια τοῦ Θεοῦ. Χρειάζεται νὰ ζεῖτε ἅγια, γιὰ νὰ σᾶς στεφανώσει ὁ Κύριος μὲ τὴν ἄδυτη καὶ αἰώνια δόξα».

.....

Βυθιζόμενος στὴν προσευχὴ ὁ Γέροντας ξαφνικὰ ἀλλοιωνόταν πνευματικὰ καὶ ἀνερχόταν σὲ μία οὐράνια ἔκσταση,

σὰν νὰ ἔφευγε ἀπὸ τὸν ἐπίγειο κόσμο, σὰν νὰ βρισκόταν στὴ γῆ, μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων καὶ ταυτόχρονα σὰν νὰ μὴν βρισκόταν σὲ αὐτήν. Ὁ Ὅσιος Μακάριος ὁ Μέγας γράφει γιὰ τέτοιες στοχαστικές καταστάσεις ἁγίων ἀνθρώπων, ὅτι μόλις ὁ ἀσκητὴς ἀποκτήσει τὸ χάρισμα τῆς Θεοπτίας, ἀρχίζει νὰ ἀνυψώνει τὸ νοῦ

του πρὸς τὸν Θεό, ἀμέσως μένει ἐκστατικὸς καὶ ξεχνᾷ αὐτὸν τὸν

κόσμο. Δὲν θέλει νὰ βγεῖ ἀπὸ αὐτὴν τὴν κατάσταση παρὰ μόνο νὰ κάθεται στὴν γωνιὰ τοῦ κελλιοῦ του καὶ νὰ ξεχνιέται στὴν προσευχή. Ὅμως χρειάζεται νὰ διακονήσει τοὺς ἀνθρώπους γύρω

του καὶ γι' αὐτὸ ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος τὸν βγάζει ἀπό αὐτὴν τὴν ἐκστατικὴ κατάσταση.

Βγαίνοντας ἀπὸ τὴν πνευματικὴ αὐτὴ ἀλλοίωση, ὁ Γέροντας Νικόλαος συχνὰ ῥωτοῦσε: «Ποῦ εἶμαι; Τί εἶναι αὐτό;

Πάλι στὸ κελλί μου;» Κάποτε ῥώτησε: «Ποῦ εἶναι ὁ πατὴρ Σεραφείμ; Ἤδη ἔφυγε; Μιλούσαμε τώρα γιὰ τὴν Ῥωσσία... Μόνο

στὴν Βασίλισσα τῶν Οὐρανῶν νὰ προσευχόμαστε!.. Κύριε

βοήθησέ μας!»

Μία ἄλλη φορὰ ὁ Ἅγιος Γέροντας στεκόταν τρεῖς ὥρες μὲ τὰ χέρια ὑψωμένα πρὸς τὰ ἄνω καὶ συνέχεια κοιτῶντας ἐκεῖ

προσευχόταν. Γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἀδύνατον νὰ σταθεῖ τόση ὥρα μὲ ὑψωμένα τὰ χέρια του. Οὔτε κἂν ἔτρεμαν. Καὶ ὁ

εὐλογημένος Γέροντας εἶχε ἀνυψωθεῖ ἀπό τὸ πάτωμα τοῦ κελλιοῦ του… Τὸ πρόσωπο του ήταν λευκό, ἐνῶ τὸ βλέμμα του

προσηλωμένο στὸ Ἀσύλληπτο καὶ Ἄγνωστο... Μετὰ «ἐπέστρεψε» καὶ μὲ τὸ χέρι ἔδειξε τὸ κρεβάτι,

παρακαλῶντας νὰ τὸν βάλουμε νὰ ξαπλώσει. Ὕστερα ἀπὸ λίγο,

μισανοίγοντας τὰ χείλη εἶπε: «Μιλοῦσα μὲ τὸν Κύριο καὶ τόν Αὐτοκράτορα Νικόλαο»...

Ἤταν 17 Ἰουλίου τοῦ 2002... Ἡμέρα τῆς Μεγάλης Θυσίας

Ἐξιλασμοῦ τῶν Αὐτοκρατόρων γιὰ τὴν Ῥωσία καὶ ὅλον τὸν κόσμο... Ἡμέρα τῆς δοκιμασίας τῆς Πίστεώς μας...

....

Κάποτε βαθιὰ συγκινημένος εἶπε: «Ξέρετε, μοῦ ἀπεκάλυψε ὁ

Κύριος πὼς ἡ ψυχὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου θέλει νὰ σωθεῖ»...