ΡΕΜΒΆΖΩ.....

Θυμάμαι να γυρίζω από τα αγγλικά τα απογεύματα στα Χανιά και να τις βλέπω τις γιαγιάδες να «αποσπερίζουν» στις αυλές τους, καθισμένες σε αρχαίες πολυθρόνες, ακίνητες, με μάτια μισόκλειστα να λιάζονται και να αποκαρώνουν στον απογευματινό ήλιο…

Η δική μου η γιαγιά η Ελένη καθόταν τα απογεύματα στην αυλή μας ασάλευτη για ώρα, με τα χέρια σταυρωτά, να βαστά το στήθος και τη μέση της σφιχτά σαν για να μην της φύγουνε κι αμοληθούν στην κατηφόρα!

Απορούσα με την ακινησία της, μου φαινόταν πως έχανε τον καιρό της, εγώ είχα τότε πολύ σοβαρές υποθέσεις τη μία μετά την άλλη, να κάνω την ορθογραφία μου, να ακούσω Λιλιπούπολη στο ράδιο, να ταίσω τις κούκλες μου, να στρώσω το ζαχαρούχο εβαπορέ πάνω στο ψωμί, και να η γιαγιά μου, που τις άλλες ώρες ήταν αεικίνητη σαν σβούρα, να κάααααθεται στην αυλή μας.

Τι κάνεις εκεί, γιαγιά, τη ρωτούσα… «ρεμβάζω» μου έλεγε, «ρεμβάζω»… Πώς μου φαινόταν ότι απλά έχανε τον καιρό της… έλα γιαγιά, της έλεγα, εγώ έχω παιχνίδια να παίξουμε, αφού δεν έχεις τίποτα να κάνεις. Αυτή έσιαχνε τη μαντήλα της και μου έλεγε… σε λίγο, τώρα ρεμβάζω. Που θα πει: σκέφτομαι και φαντάζομαι, με ονειροπόλα διάθεση…

Στη δική μου ζωή πουθενά η ρέμβη: έμαθα κάθε λεπτό μου "ελεύθερο" να είναι πυρπολημένο από τις έγνοιες μου και τις δουλειές μου και τα πλάνα μου, και τα θέλω μου, και τις λίστες μου, και το newsfeed μου στο Facebook, και τον Κορωνοϊό, το Meghxit, την Πρωθυπουργό της Νορβηγίας, τις Άγριες Μέλισσες, έως τις συνταγές του Πετρετζίκη. Δεν έχει τελειωμό.

Έμαθα η μέρα μου να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, να ορμά ο χρόνος μπροστά και να μην τον προλαβαίνω...

Και τελευταία αναθυμάμαι αυτό της γιαγιάς μου, "έλα, κάτσε κοντά μου να ρεμβάζουμε μαζί"… και μπορεί να μην την έχω πια, αλλά η εικόνα της είναι μαζί μου, και το μάθημά της, με αδράχνει συμπονετικά, μέσα από το βάθος του χρόνου...

Και τώρα μπορώ να καθίσω για λίγο στο παράθυρό μου ρεμβάζοντας.... να σταθώ ένα λεπτό στην ησυχία... συνειδητοποιώντας πως είμαι μια χαρά τελικά, με κρατούν τα πόδια μου, μπορώ και κοιτάζω ψηλά, συνεχίζω να κάνω όνειρα… νιώθω την καρδιά μου να χτυπά, από μόνη της, χωρίς coaching, χωρίς παρακάλια, χωρίς φανφάρες!

Γιατί η δύναμη της ζωής είναι τελικά ό,τι ισχυρότερο υπάρχει στον πλανήτη, κι αυτή τη στιγμή μου ανήκει! 

(Πηγή: Agnes Alice Mariakaki, Consumer Psychologist, NLP Trainer)

https://mothersbird.gr/ti-kaneis-ekei-giagia-remvazo