Εκεί που η μνήμη πάντα ταξιδεύει στο “Μαμά, τι θα φάμε σήμερα;” «Μαμά, τι θα φάμε σήμερα;»

Εκεί που η μνήμη πάντα ταξιδεύει στο “Μαμά, τι θα φάμε σήμερα;”

«Μαμά, τι θα φάμε σήμερα;» Μια φράση που μας πηγαίνει πίσω στην παιδική κι εφηβική μας ηλικία. Τους περισσότερους από εμάς, η φράση αυτή συνόδευσε και τα πρώτα βήματα της ενήλικης ζωής, μιας που στις μέρες μας, πού ευκαιρία για ανεξαρτησίες κι άλλες τέτοιες πολυτέλειες από τα 18 μας χρόνια! Και μετά η ζωή ήρθε κι έκανε τον κύκλο της και από εκεί που ξεφωνίζαμε εμείς αυτή τη φράση, έρχεται η ώρα να την ακούσουμε από τα δικά μας παιδιά.

Και τώρα που το σκέφτομαι απ’ έξω, σαν παρατηρητής, πόση αγάπη περιλαμβάνει αυτή η ερώτηση; Γιατί δεν είναι μόνο ότι ικανοποιείται η βιολογική ανάγκη για τροφή, αλλά και η επιθυμία να αισθανθούμε μια συναισθηματική κάλυψη και φροντίδα. Μια επιθυμία στην οποία απαντά απόλυτα η μάνα από την πρώτη κιόλας στιγμή της γέννησης του παιδιού της, με τον θηλασμό.

Στο άκουσμα της φράσης «Μαμά, τι θα φάμε σήμερα;» έρχονται λοιπόν μνήμες που ανακατεύουν τις νόστιμες γεύσεις με την θαλπωρή και την οικογενειακή ατμόσφαιρα που βρίσκουμε στο σπίτι μας. Να έχουμε μόλις γυρίσει από το σχολείο, τη σχολή, τη δουλειά. Να βρίσκουμε ένα τραπέζι στρωμένο με βαμβακερό τραπεζομάντηλο σε ζεστές αποχρώσεις, μια γυάλινη γαβάθα με κομμένη μαρουλοσαλάτα στο κέντρο και γύρω άδειες πιατέλες που περιμένουν υπομονετικά να γεμίσουν με τα καλούδια που μαγείρεψε σήμερα η μαμά.

Λοιπόν, τι θα φάμε σήμερα;

Πες το μ’ ένα μαγειρευτό

Το σπιτικό φαγητό. Οι μυρωδιές που μας έσπαγαν τη μύτη μόλις μπαίναμε πεινασμένοι στο σπίτι μετά το σχολείο και μαντεύαμε τι φαγητό θα φάμε σήμερα. Η στιγμή που συγκεντρώνεται όλη η οικογένεια γύρω από το τραπέζι. Όταν περιμέναμε πώς και πώς να έρθουν οι διακοπές για να πάμε στο χωριό, στη γιαγιά, και να φάμε το αγαπημένο μας φαγητό απ’ τα χεράκια της – οι τυχεροί είχαμε τις γιαγιάδες κοντά μας στην Αθήνα και το απολαμβάναμε συχνότερα. Κυριακές γεμάτες μυρωδιές, λερωμένες κουζίνες, και εκείνο το υλικό που ξέχασε η μαμά να αγοράσει από το

Σάββατο και χωρίς αυτό η κατσαρόλα δεν έκλεινε και δώσ’του να τρέχουμε στα ανοιχτά ψιλικατζίδικα που έχουν και μια γωνιά με ζαρζαβατικά για τους ξεχασιάρηδες. Τσελεμεντέδες, σκόρπια κιτρινισμένα χαρτάκια, σημειωματάρια γεμάτα γραμμάρια, συνδυασμούς, τρόπους και μυστικά. Το τραπέζι ως τόπος συνάντησης και σύνδεσης των ανθρώπων και των οικογενειών. Το φαγητό ως εκεχειρία, ένδειξη φροντίδας και αγάπης.

Τι γίνεται όμως όταν οι εποχές αλλάζουν; Όταν όλοι και όλες τρέχουμε και δε φτάνουμε; Όταν δυσκολευόμαστε να βρούμε το χρόνο για να μαγειρέψουμε; Όταν η μαμά και ο μπαμπάς είναι μακριά και οι γιαγιάδες ακόμη μακρύτερα;  Υπάρχουν κάποια μαγαζιά, τα γνωστά μας μαγειρεία, που μπορούν να μας δώσουν λίγη από τη θαλπωρή που νιώθουμε με το σπιτικό, καλό φαγητό. Μαγαζιά που θα βρεις θαμώνες από χρόνια να ανοίγουν την πόρτα σαν το σπίτι τους. Που θα πλησιάσεις το μπεν μαρί με την ίδια εκείνη λαχτάρα που πλησίαζες μικρή την κουζίνα του σπιτιού και σου φαινόταν θεόρατη. Μαγαζιά που ξέρεις ότι τα υλικά είναι αγνά, οι συνταγές γνώριμες, οι άνθρωποι επίσης. Μέρη που θα μπορείς να νιώσεις κάτι από εκείνες τις στιγμές χαράς όταν το ψωμί βουτούσε στη σάλτσα και κανείς δε θα σε κατηγορήσει γι’ αυτό. Πολλά από αυτά τα μαγαζιά συμβάλουν στο να  διατηρηθεί η παράδοση η και την προσφέρουν ξανά πίσω στον κόσμο.

Τελικά, είναι πολύ λυπηρό το ότι πλέον δε γνωρίζουμε ή δεν προλαβαίνουμε να φτιάξουμε με τα χεράκια μας όλες αυτές τις παραδοσιακές συνταγές και γεύσεις, αλλά από το να τις ξεχάσουμε ή αν τις αντικαταστήσουμε, καλύτερα να τις γευόμαστε απ’ έξω.