Η ΠΑΡΑΒΟΛΉ ΤΉΣ ΚΛΟΠΉΣ

Η  παραβολή τής κλοπής.

Η κλοπή μπήκε στο σπίτι του φτωχού. 

Και ό,τι κέρδιζε με τη δουλειά του σε όλη του τη ζωή, το έκλεψε. 

Και έτσι δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα εκεί, οπότε του πήρε ακόμη και την τσουγκράνα. Η κλοπή τρέχει νά φύγει. Αλλά εδώ είναι η ατυχία: όταν σκαρφάλωσε πάνω  στον φράχτη, πιάστηκε σέ ένα καρφι.  Ούτε εδώ ούτε εκεί. Ακίνητη.

- Βοήθεια! - άρχισε να φωνάζει  η κλοπή με όλη της τη δύναμη.
Και το έλεος περνάει, σαν να μην την προσέχει.
- Ελευθέρωσέ με! - λέει η  κλοπή άρχισε να φωνάζει ακόμα πιο δυνατά. - Θα με βάλουν φυλακή !
«Όχι», λέει το έλεος - Δεν θα σε βοηθήσω!
- Πως?! - αγανακτισμένη η κλοπή. Είσαι έλεος!
Ναι, έλεος. Αλλά και εγώ μπορώ να υπηρετήσω το κακό, αν ενεργήσω με ασυνείδητο τρόπο. Και επομένως δεν θα βοηθήσω εσένα, αλλά εκείνον τον φτωχό άνθρωπο που τον λήστεψες και τον καταδίκασες σε θάνατο από κρύο και πείνα.
«Μα θα με σκοτώσει!»
«Δεν θα το κάνει», χαμογέλασε τό έλεος. - Θα του ζητήσω να είναι ελεήμων ακόμα και με σένα! Ο φτωχός είναι τώρα με ένα μεγάλο ξύλο μπροστά στον φράκτη. Βλέπει την κλοπή ακίνητη. Και το έλεος ζήτησε από τον καημένο, που είχε ήδη κουνήσει το μπαστούνι του, να  χτυπήσει την κλοπή.
Το εκανε. Δεν την χτύπησε.
Γιατί χρωστούσε πολλά στο έλεος...

Μοναχός Βαρνάβας (Ευγένιος Σανίν)