Σήμερα τα ξημερώματα πήγα να εξομολογησω και να κοινωνήσω μια γριά. Πήρα και ένα σακουλάκι με λάδι, αλεύρι, τριμμένη φρυγανιά, και γλυκά. Η πύλη ήταν ορθάνοιχτη. Μέσα από το ανοιχτό παράθυρο, βλέπω τη γριά να κλαίει πικρά γονατισμένη μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου. Έκλαιγε και έλεγε: Μάνα διάλεξε κι εμένα. Πάρε με κι εσύ στην αγκαλιά σου.
Μου έφεραν δάκρυα στα μάτια. Χτύπησα πιο δυνατά γιατί το μωρό είναι κουφό και δεν βλέπει. Σηκώθηκε γρήγορα. Πατέρα, όλη τη νύχτα σε περίμενα να έρθεις με τον Θεό. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό πια.
Η ηλικιωμένη γυναίκα έχει διαβήτη και δεν έχει κανέναν να της δώσει ινσουλίνη στην κοιλιά. Μια ευγενική γειτόνισσα πάντα τη βοηθά.
Της είπα: μάνα, είναι ντροπή να ζητάς τον θάνατό σου. Ο Θεός ξέρει πότε να μας πάρει.
Ναι, λέει η μητέρα: Ξέρω τον πατέρα, αλλά δεν μπορώ πια. Από εκεί προέρχεται ο θάνατός μου και εκεί είναι η γλυκιά αγκαλιά με τον Θεό.
Την αγκαλιάζω. Του δίνω τη Θεία Κοινωνία.
Φεύγοντας του λέω: δες στο τραπέζι ότι έχεις κάποια δώρα από έναν αμαρτωλό.
Η γριά αγγίζει τα μπουκάλια με το λάδι και αναφωνεί Δόξα στον Θεό με το πρόσωπό της γεμάτο δάκρυα.
Πατέρα, το πρωί ήθελα να ανάψω το κερί, αλλά είχε μείνει μόνο ένα βάζο λάδι. Ήθελα να φτιάξω μια ντοματοσαλάτα. Ναι, είπα: πας το Măicuță στο κερί και η σαλάτα μπορεί να περιμένει. Και τώρα ήρθες με ολόκληρα μπουκάλια.
Θυμήθηκα τον Ηλία, τη χήρα της Σαρέπτας, το λάδι που δεν τελειώνει ποτέ, γιατί είναι η πηγή του ελέους (έλεος-ελέων) του Σωτήρα μας.
Πόσο υπέροχο είναι να είσαι ιερέας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου