ΑΝΆΛΥΣΗ ΨΑΛΜΟΥ 50. Οτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διὰ παντός.!!!

5. Οτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διὰ παντός.

Οι στίχοι 3, 4 καὶ 5 ἀποτελοῦν ἕνα τρίστιχο με δική του αὐτοτέλεια. Σέ αυτό ὁ ποιητὴς μᾶς ὁδηγεῖ κλιμακωτὰ σὲ μιὰ ἀνάβαση πρὸς τὴν

· αὐτογνωσία καὶ τὴν ἐπίγνωση. Δεν ζητάει ἁπλῶς ἕνα ξέπλυμα ἀπὸ τὴν ανομία καὶ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, κάτι ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀναχθεῖ σὲ μιὰ

μαγικὴ σχέση μὲ τὸν Θεό, ἀλλὰ ζητάει συμφιλίωση μὲ τὸν Θεὸ ποὺ βασίζεται στὴν αὐτογνωσία τῆς ἀποτυχίας του, δηλαδὴ στὴ συνείδηση ὅτι η αμαρτία  τὸν ἔχει ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν Θεό. Ἡ ἀναγνώριση τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ ἀναγνώριση τῆς ἀνομίας εἶναι παροῦσες, προσδιορίζουν ως παρουσία ως τη ζωή τους.Ξαναθυμίζω τὴ θέση τοῦ ἀποστόλου Παύλου:

ἡ ἁμαρτία εἶναι ἐγγενής, βρίσκεται συνεχῶς μπροστά μου. Ο πόλεμος εἶναι διαρκὴς πρὸς τὴν ἁμαρτία. Τὴν ἀνομία μπορεῖ νὰ τὴν ξεπεράσω,

ἀποφασίζω νὰ μὴν παραβῶ τοὺς νόμους. Εὔκολο, δύσκολο, ἀλλὰ ἐπιτυγχάνεται. Πῶς θὰ ξεπεράσω αὐτὴ τὴν ἐσωτερικὴ δύναμη ποὺ τὴν ὀνομάζω ἁμαρτία;

Οἱ Ο' χρησιμοποίησαν τὴν ἑλληνικὴ λέξη «ἁμαρτία», ἡ ὁποία διαφοροποιεῖται λίγο ἀπὸ τὴν ἀντίστοιχη ἑβραϊκή λέξη. Ἡ λέξη ποὺ ἔχει τὸ

ἑβραϊκὸ κείμενο δηλώνει παράβαση ἐντολῆς, ἐνῶ ἡ ἑλληνικὴ λέξη

«ἁμαρτία» σημαίνει ἀποτυχία, ἀστοχία (ἀπὸ τὸ στερητικὸ α - καὶ τὴ λέξη

μάρτος = στόχος). Μιὰ κατάσταση ποὺ δὲν μοῦ ἐπιτρέπει νὰ εὐστοχήσω,

ποὺ δὲν μοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἀκολουθήσω τὴ λεγόμενη «ὁδὸ Κυρίου».

Ανοίγω μία μικρὴ παρένθεση ἐδῶ. Ἡ ἰουδαϊκὴ θεολογία, ποὺ ἔγινε καὶ χριστιανική, ἔχει ὡς κύρια βάση της τὴ λεγόμενη «Οδό Κυρίου» (νταρὲς

Γιάχ, ὁδὸς τοῦ Γιαχβέ). Ὅλο τὸ ζητούμενο εἶναι νὰ πορευτῶ αὐτὴ τὴν ὁδό. Ἡ θεολογία τῆς ὁδοῦ κατατίθεται στὰ πρῶτα βιβλία τῆς Παλαιᾶς

Διαθήκης, τὴν Πεντάτευχο, καὶ γίνεται ὁ κύριος ἄξονας τῆς θεολογίας

τῶν Προφητῶν, ὄχι μόνο τῶν μεγάλων ἀλλὰ καὶ τῶν ἐλασσόνων. Ὅλοι

προσπαθοῦν νὰ ὑπενθυμίσουν, νὰ παιδαγωγήσουν καὶ νὰ καθοδηγήσουν

τὸν λαὸ στὸ νὰ ἀκολουθήσει τὴν ὁδό, νὰ τὴν βρεῖ καὶ νὰ τὴν ἀκολουθήσει. Ἑπομένως τώρα στοὺς Ο' ἡ ἁμαρτία παίρνει ἕνα πολὺ συγκεκριμένο

περιεχόμενο, τὸ περιεχόμενο τῆς ἐξόδου ἀπὸ τὴν ὁδό: ἁμαρτία εἶναι νὰ

παρεκκλίνω ἀπὸ τὴν ὁδό, νὰ χάσω τὴν ὁδό.

Ὑπάρχει λοιπὸν αὐτὸ τὸ θέμα τῆς αὐτογνωσίας, ἡ ἐπίγνωση τῆς ἀνομίας. Τὸ βλέπουμε αὐτὸ στὴν Καινὴ Διαθήκη πολὺ συχνά, ὅπου ὁ Χριστὸς ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ τοὺς θεραπεύσει καὶἀναζητάει τὴ γνώση τῶν πραγμάτων

. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος κάνει αὐτὴ τὴ διάκριση: Αμαρτία εἶναι ἡ ἀπόρριψη τοῦ ἀγαθοῦ, ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τήρηση τοῦ θείου νόμου, νὰ εἶναι κανεὶς πλημμελής στην τήρηση του

θείου νόμου.

 Μεταξὺ ἁμαρτίας καὶ ἀνομίας ὑπάρχει ἀμφίδρομη σχέση,ἡ μία γεννάει τὴν ἄλλη. Γι' αὐτὸ λέει καλῶς καὶ ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης καὶ μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, ἐξετάζοντάς τες ἀπὸ κοινοῦ, ὅτι πᾶς ὁ ποιῶν

τὴν ἁμαρτίαν καὶ τὴν ἀνομίαν ποιεῖ, ἢ καὶ ἀλλιῶς, ἡ ἁμαρτία κατάλληλος τῇ ἀνομία.

 Καὶ προσθέτει, πᾶς γὰρ ὁ ἀνομῶν ἁμαρτάνει, οὐ

παντὸς ἁμαρτάνοντος ἀνομοῦντος, ποὺ σημαίνει ὅτι ὅποιος ἀνομεῖ

ἁμαρτάνει, ἀλλὰ ὅποιος βρίσκεται ἐν ἁμαρτίᾳ δὲν σημαίνει ὅτι ἀνομεῖ

κιόλας, γιατὶ ἡ ἁμαρτία εἶναι ἐγγενής δύναμις.