Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου, καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με.
Στον 4ο στίχο τώρα, μᾶς μιλάει ὄχι μόνον γιὰ ἀνόμημά γιὰ ἁμαρτία, εἶναι δύο διαφορετικὰ δηλαδὴ πράγματα, ποὺ ξεκινοῦν
του, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ δύο διαφορετικὲς ἀφετηρίες. Τὸ ἀνόμημα, ἡ ἀνομία ὅπως τὴν λέει
ἐδῶ, εἶναι ἡ παράβαση τοῦ νόμου, μιᾶς συγκεκριμένης κατάστασης διατάξεων ποὺ πρέπει νὰ τηρήσει ὁ λαὸς καὶ ποὺ τὶς παραβαίνει ὁ ποιητής.
Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἄλλο πράγμα. Ἡ ἀνομία εἶναι ἐνεργητικὴ πράξη· ἀποφασίζω νὰ ἀνομήσω, νὰ παραβῶ τὸν νόμο. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἐγγενής κατάσταση στὸν ἄνθρωπο, θεμελιώδης κατάσταση στὸν ἄνθρωπο. Επομένως ἔχει μπροστά του ὁ ποιητὴς μιὰ παράβαση νόμου (ἢ νόμων) καὶ
μιὰ ἐσωτερικὴ ἀδυναμία (σπεύδω νὰ σᾶς θυμίσω αὐτὸ ποὺ λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου) ποὺ μὲ ὁδηγεῖ ὄχι νὰ
κάνω αὐτὸ ποὺ θέλω ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ δὲν θέλω. Εἶναι ὁ ἕτερος νόμος.
Ἐδῶ
ἔχουμε ἐπίσης καὶ ἕναν ὑπαινιγμὸ καθαρτικῶν λουτρῶν, ἡ εἰκόνα λαμβάνεται ἀπὸ τὰ καθαρτικὰ λουτρά: πλῦνόν με. Στὸ Δευτερονόμιο ὑπάρχει μιὰ ἀνάπτυξη καθαρτικῶν λουτρῶν ποὺ γίνονται ὅταν ὁ ἄνθρωπος μιανθεῖ, εἴτε ἀπὸ ἐνεργητική πράξη δική του εἴτε ἀπὸ παθητικές πράξεις
ποὺ τὸν προσβάλλουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου