Ζήτησα από τη Μητέρα του Θεού να με βοηθήσει στη θλίψη μου και ο Άγιος Νικόλαος ο Θαυματουργός να είναι προστάτης και προστάτης του γιου μου...
Μια ευσεβής γυναίκα, κάτοικος της πόλης Αλεξάντροφ, η Άννα Σεμένοβνα Μπαράνοβα, ανέφερε τα ακόλουθα. Ο σύζυγός της, εντελώς αλκοολικός, σχεδόν ποτέ δεν γύρισε σπίτι νηφάλιος. Παρ' όλα αυτά, ήταν ένας ευγενικός άνθρωπος στην καρδιά. Η πολυετής θλίψη της Άννας Σεμιόνοβνα για τον σύζυγό της δεν είχε όρια. «Μια φορά», είπε, «ανήμερα της μεγάλης εορτής των Εισοδίων της Υπεραγίας Θεοτόκου στο Ναό, ο άντρας μου, τελείως μεθυσμένος, μόλις έφτασε στο σπίτι. Εκείνη τη γιορτή, εγώ, αμαρτωλός, είχα τέτοια αδιαπέραστη λύπη στην ψυχή μου που δεν μπορώ καν να την εκφράσω. Για κάποιο λόγο θυμήθηκα τότε τα λόγια της προσευχής προς τη Βασίλισσα των Ουρανών: «Σε ποιον θα φωνάξω, Κυρία, σε ποιον θα καταφύγω στη θλίψη μου, αν όχι σε Εσένα, Βασίλισσα των Ουρανών;» Ρίχνοντας πικρά δάκρυα μπροστά στην ιερή εικόνα Της, που μου έδωσαν οι γονείς μου ως ευλογία, ξέχασα κάθε τι εγκόσμιο. Ρίχνοντας δάκρυα, ζήτησα από τη Μητέρα του Θεού, με μέσα που μόνο Αυτή είναι γνωστά, να με βοηθήσει –με τη μεσιτεία Της ενώπιον του Υιού και Θεού Της, να με σώσει από τη θλίψη, και τον άντρα μου – από το τρομερό κακό της μέθης.
Αφού προσευχήθηκα, ηρέμησα και ένιωσα χαρά στην καρδιά μου. Στις τέσσερις το πρωί ο άντρας μου ξύπνησε. Πλησιάζοντας με με πραότητα και αγάπη, είπε ξαφνικά: «Ανιούτα! Συγχωρέστε με που σας προκάλεσα μεγάλη θλίψη με τα χρόνια. Ένας Θεός ξέρει πώς θα ήθελα να μπορούσα να αλλάξω και να κάνω μια νέα αρχή στη ζωή μου. Δώσε μου καθαρά σεντόνια και γιορτινά ρούχα, θα πάω σε όρθρο και λειτουργία». Παίρνοντας μαζί του τα τρία παιδιά του, πήγε στο ναό του Θεού και επιστρέφοντας από εκεί έφερε ειρήνη, ησυχία και ευλογία Θεού στο σπίτι.
Από εκείνη την ημέρα μέχρι τον χριστιανικό του θάνατο, δηλαδή για δεκαπέντε χρόνια, δεν ήπιε ούτε μια σταγόνα βότκα, ήταν καλός πατέρας για τα παιδιά του και υποδειγματικός εργάτης στο εμπόριο του σιδηρουργού».
Μετά το θάνατο του συζύγου της, η Άννα Σεμιόνοβνα παρέμεινε χήρα. Έχοντας μικρά παιδιά, αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στην ανατροφή τους. Ο μεσαίος γιος της, Αλεξέι Ιβάνοβιτς, μπήκε σε νεαρή ηλικία στο μοναστήρι του Αγίου Σεργίου και υπήρξε υποδειγματικός μοναχός σε όλη του τη ζωή. Εκοιμήθη ως αιδεσιμότατος πρεσβύτερος της Μονής Τριάδας-Σεργίου στη θέση του ιεροεξουσιαστή της Λαύρας, στο βαθμό του ηγουμένου.
Η Άννα Σεμιόνοβνα πήρε τον μικρότερο γιο της, Ιβάν Ιβάνοβιτς, δουλειά ως υπάλληλος σε ένα κατάστημα. Πριν ξεκινήσει ο γιος της αυτό το έργο, πήρε μια μικρή εικόνα του Αγίου Νικολάου του Χριστού από το προσκυνητάρι και, ευλογώντας τον γιο της με την εικόνα, φώναξε με δάκρυα: «Σε σένα, Άγιο Νικόλαο του Θεού, εμπιστεύομαι τον γιο μου! Φύλαξε και φύλαξέ τον σε όλα τα μονοπάτια της ζωής του από τη βιασύνη του διαβόλου και καθοδήγησέ τον στον καλό δρόμο της σωτηρίας». Μετά από αυτό, ο Ιβάν Ιβάνοβιτς ξεκίνησε τη δουλειά του στο κατάστημα. Στην αρχή το πραγματοποίησε με επιτυχία, αλλά, δυστυχώς, σύντομα ανακάλυψε την αδυναμία του πατέρα του στο κρασί. Άρχισε να πίνει, έχασε τη δουλειά του στο μαγαζί και απελπισμένος αποφάσισε να πνιγεί. «Η σκέψη της αυτοκτονίας», είπε αργότερα, «βασάνιζε την ψυχή μου, αναγκάζοντάς με να πραγματοποιήσω το σχέδιό μου χωρίς καθυστέρηση. Την παραμονή της ημέρας που αποφάσισα να πνιγώ, είδα σε όνειρο τη νύχτα μπροστά μου τον Άγιο Νικόλαο του Θεού με άμφια. Λάμποντας από ουράνιο φως, γυρίζοντας προς εμένα είπε αυστηρά: «Δυστυχισμένε άνθρωπε, που αποφάσισες μέσα στην τρέλα σου να καταστρέψεις τον εαυτό σου και να είσαι αιώνιος σκλάβος του διαβόλου! Καλέστε τον Θεό για βοήθεια, μετανοήστε, μην ξεχνάτε τις προσευχές και την αγάπη της μητέρας σας για εσάς. Πηγαίνετε στον Καθεδρικό Ναό του Ευαγγελισμού. Εκεί, στην είσοδο του ναού, στη δεξιά στήλη θα δείτε την εικόνα του Αγίου Νικολάου των Μύρων. Άναψε του ένα κερί με τα δύο τελευταία καπίκια που έχεις και άφησε την υπόλοιπη ζωή σου στο θέλημα του Θεού». Αυτή τη στιγμή ξυπνάω και πηγαίνω αμέσως στον Καθεδρικό Ναό του Ευαγγελισμού. Μπαίνοντας, στη δεξιά στήλη είδα πραγματικά μια εικόνα του Αγίου Νικολάου και όταν την κοίταξα προσεκτικά, εντυπωσιάστηκα από την ομοιότητα της εικονικής εικόνας και την εμφάνιση του Αγίου Νικολάου που μου εμφανίστηκε σε όνειρο. Τοποθέτησα ένα κερί μπροστά στην εικόνα για τα δύο καπίκια που είχα και έκλαιγα θερμά, δάκρυα ευγνωμοσύνης σε όλο το όρμο και τη λειτουργία στον Άγιο Νικόλαο, που μου έσωσε τη ζωή.
Η λειτουργία τελείωσε. Φεύγω από τον καθεδρικό ναό και δεν ξέρω πού να πάω. Στη βεράντα νιώθω κάποιον να περπατάει πίσω μου να με χτυπάει ήσυχα στον ώμο. Κοίταξα γύρω μου και είδα ένα γνώριμο άτομο μπροστά μου. Κάποτε είχα την τύχη να του κάνω μια καλή πράξη. Μου λέει με ορατή χαρά: «Ιβάν Ιβάνοβιτς! Σε χρειάζομαι πολύ. Έχω ένα καλό μέρος για σένα. «Έλα στη θέση μου τώρα και μετά θα σε πάω στον μελλοντικό σου αφέντη». Του λέω: «Άκου, πώς μπορείς να με συστήσεις στον ιδιοκτήτη με τόσο τρομερό κοστούμι; Θα απομακρυνθεί από μένα!» «Μην ανησυχείς γι’ αυτό», απαντά καθησυχαστικά ο φίλος, «θα σου δώσω τα πάντα, ξεκινώντας από τα εσώρουχα».
Άλλαξα ρούχα στο διαμέρισμά του και πήγαμε να δούμε τη νέα μου δουλειά. Με δέχτηκαν σε υπηρεσία με καλό μισθό και διαμέρισμα. Έτσι, χάρη στη μεσιτεία και την πατρική βοήθεια του Αγίου Νικολάου του Χριστού και τις προσευχές της αγαπητής μου μητέρας, τακτοποιήθηκα ως εκ θαύματος. Αναπολώντας αυτή τη στιγμή της ζωής μου, κάθε φορά δεν μπορώ παρά να αναφωνήσω με ευγνωμοσύνη: «Θαυμάσιος είναι ο Θεός στους αγίους Του!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου