Κεφάλαιο 15
Υπάρχουν πολλά βήματα στην υπηρεσία του Θεού. Το πρώτο είναι το στάδιο του σκλάβου. Όταν μιλάμε για την ασχήμια της αμαρτίας, για τη διαφθορά του ορατού κόσμου, για τη δύναμη του θανάτου, τότε στεκόμαστε ακριβώς σε αυτήν. Και αυτό είναι σωτήριο για εμάς, γιατί η σκέψη του θανάτου απομακρύνει την καρδιά από την προσκόλληση στον κόσμο. Αυτό είναι κάπως η αρχή. Το δεύτερο επίπεδο είναι το επίπεδο ενός μισθοφόρου. Ένας άνθρωπος που παλεύει με την αμαρτία αισθάνεται μερικές φορές πόσο τον παρηγορεί η χάρη. Ξέρει εκ πείρας ότι τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη χαρά που δίνει η χάρη, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί της. Και επομένως αναζητά τον Θεό ως πηγή αιώνιας χαράς και άφθαρτου φωτός.
Το τρίτο βήμα είναι το βήμα του γιου. Ο άνθρωπος ξυπνά την αγάπη για τον Θεό, αναζητά τον ίδιο τον Θεό, και όχι τα δώρα του Θεού, αισθάνεται τον Θεό ως την Ύψιστη Αγάπη και ο μόνος του στόχος είναι να μην χάσει αυτή την Αγάπη. Εδώ ο Θεός του αποκαλύπτεται ως Πρόσωπο. Δεν σκέφτεται πια τι αποκτά. Θέλει κοινωνία με τον Θεό για χάρη της κοινωνίας με τον Θεό. Δεν θέλει τίποτα άλλο παρά τον ίδιο τον Χριστό. αν ο κόσμος ήταν τόσο όμορφος όσο ήταν στην αυγή της δημιουργίας του, τότε θα ήθελε ακόμα να είναι στην καρδιά του μόνο με τον Θεό, μόνο με τον Θεό, και όχι με τη δημιουργία Του.
Αυτό το τρίτο βήμα είναι προσβάσιμο μόνο σε πολύ λίγους, πριν ανέβουν σε αυτό, είναι απαραίτητο να περάσετε από τα προηγούμενα. Ωστόσο, εάν ένα άτομο παραμείνει στο επίπεδο του δούλου, αλλά υπηρετεί ως αφοσιωμένος, πιστός σκλάβος, θα επιτύχει τη σωτηρία. Το πρώτο βήμα είναι η άρνηση αυτού που βρίσκεται ανάμεσα στην ψυχή και τον Θεό. Το δεύτερο είναι η απόκτηση αυτού που συνδέει την ψυχή με τον Θεό. Και το τρίτο είναι η ίδια η ένωση της ψυχής με το Θείο, όταν ο άνθρωπος δεν χρειάζεται τίποτα εκτός από τον ένα Θεό.
Όποιος όμως θέλει να ανέβει αμέσως στο τρίτο σκαλί, χωρίς να δαμάσει τα πάθη, χωρίς να γνωρίζει τη διαφθορά του κόσμου, χωρίς να αποκτήσει χάρη, απλώς θα βρεθεί παρασυρμένος από τα δικά του όνειρα και φαντασιώσεις, πηγή των οποίων είναι η πνευματική υπερηφάνεια, η αυθάδεια και η έπαρση. Επομένως, στην πνευματική ζωή, η βαθμιαία είναι απαραίτητη, παρόμοια με τη σταδιακή ανάπτυξη ενός φυτού. Στον ασκητισμό, κάθε άλμα προς τα πάνω αποδεικνύεται πτώση προς τα κάτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου