Η Κραυγή της Μητέρας του Θεού
Σε γέννησα στη γη. Προσευχόμουν όταν έλαβα τα καλά νέα από τον ουρανό να γεννήσω έναν Υιό, χωρίς σύζυγο, από την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στην ταπεινή μου παρθενία. Εκεί, σε μυστικό συμβούλιο με τον αρχάγγελο, υποσχέθηκα να Σε γεννήσω και να Σε αγαπώ σε όλη μου τη ζωή και την αιωνιότητα. Ένιωσα την παρουσία Σου φωτός στην κοιλιά μου, ένιωσα τον Θεό να κινείται στην ύπαρξή μου, σαν μια πλημμύρα χαράς και προσφοράς. Σε γέννησα χωρίς πόνο, εν παρθενία και άγιο μυστήριο, Εσένα, τον Βασιλιά μου, τον Υιό μου και τον Θεό μου. Σε κοίταξα και άκουσα την πρώτη Σου κραυγή σε αυτόν τον κόσμο, ένιωσα τη λαχτάρα καθώς Εσύ, Θεέ, αναζήτησες το στήθος μου, Εσύ που θρέφεις ολόκληρο το σύμπαν με αθανασία και ζωή. Έχω γίνει πηγή ζωής για Σένα, ω αγνώτατη Πηγή ζωής για τον κόσμο. Και μετά Σε θήλασα στο στήθος μου, με φόβο και ντροπή, παρακολουθώντας Σε να μεγαλώνεις, Εσύ που είσαι μεγαλύτερος από τους αιώνες, ο άγιος Πατέρας των γαλαξιών με θαυμασμό. Φώναξες σε μένα όταν πεινούσες, ω Τροφοδότα του σύμπαντος, σε καλωσόρισα, αυτόν που καθαρίζει το πλάσμα από το κακό, ζήτησες την αγάπη μου, ω Εραστή των ανθρώπων. Όταν κρύωνες, τις νύχτες στην έρημο προς την Αίγυπτο, Σε σκέπασα με το σώμα μου, φύσηξα ζεστασιά στο πρόσωπό Σου με το στόμα μου, Εσύ, η αγαπημένη Ζέστη της αιωνιότητας. Άκουσα την πρώτη Σου φλυαρία, Θεέ μου, Λόγε του Πατέρα, από τον οποίο πηγάζουν τα λόγια όλης της κτίσης. Κοιτάζοντάς με με όμορφη λαχτάρα, είπες για πρώτη φορά, Μητέρα, Εσύ, Μητέρα των κόσμων. Σε έχω αγαπήσει και Σε έχω προσέξει σε κάθε στιγμή της εύθραυστης ζωής μου, την Αγάπη της ζωής μου και τη Ζωή της αγάπης μου. Είσαι η μόνη μου ελπίδα, το μόνο μου στήριγμα.
Σε κουβάλησα στην αγκαλιά μου, Σε αγκάλιασα, Κύριε των Δυνάμεων, Βασιλιά των Χερουβείμ και των Σεραφείμ. Ήσουν ελαφρύς σαν φτερό περιστεριού, Εσύ που είσαι βαρύτερος από τους αιώνες, αλλά με την ταπεινότητα και την αγάπη Σου έκανες τον Εαυτό Σου ελαφρύ στα χέρια μου για να μην κουράζομαι. Ήσουν απείρως διακριτικός και στοργικός, η σιωπή σου άξιζε περισσότερο από χιλιάδες λέξεις. Σε δίδαξα να περπατάς, εσύ είσαι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή. Σε δίδαξα να μιλάς, Εσύ που είσαι ο αιώνιος Λόγος του Πατέρα. Όλη μου τη ζωή σε έψαχνα, μου έλειψες ακόμα και όταν ήσουν στην αγκαλιά μου, μου έλειψε η στιγμή που ήσουν ένα μαζί μου, όταν η καρδιά μου χτυπούσε μαζί σου. Άρχισες να χωρίζεσαι από μένα, Υιέ, πάντα σκυμμένος πάνω από τα βιβλία, παραμένοντας στον Ναό για να διδάσκεις στους πρεσβύτερους την αλήθεια που φωτίζεται από τις αρχαίες περγαμηνές, Εσύ, Αρνί του Θεού. Και όταν έβγαινες να κηρύξεις, Σε έχασα, πάντα Σε αναζητούσα, είχες γίνει ένα με το πλήθος που διψούσε για τον Λόγο, ένιωθες τον πόνο όλων των παραλυτικών, υπέφερες από τις ασθένειες όλων. Εσύ πήρες τα βάσανά τους και κουβαλούσες τις ασθένειές τους. Σε είδα να βάζεις το χέρι σου στα μάτια των τυφλών και τα μάτια τους έλαμψαν από φως. Σε παρακολούθησα κρυφά να κηρύττεις, πώς μάζευες ψωμί στο στήθος σου και το μετέτρεπες σε πηγή τροφής για χιλιάδες ανθρώπους. Οι άλαλοι που θεραπεύτηκαν από Σένα μου μίλησαν, οι κουτσοί έτρεξαν σε μένα να με ευχαριστήσουν που έφερα έναν τέτοιο Υιό στον κόσμο, οι κωφοί που θεραπεύτηκαν από την πνοή της χάρης Σου με άκουσαν για την παιδική Σου ηλικία, ω αιώνιο Λόγε.
Και τώρα Σε βλέπω σταυρωμένο στον Σταυρό, γεμάτο μαστιγώματα και πληγές. Το πρόσωπό σου που φώτισε τον κόσμο είναι καλυμμένο με αίμα, το κεφάλι σου που συνέλαβε το σχέδιο του σύμπαντος είναι στεφανωμένο με αγκάθια. Τα χέρια που έχουν θεραπεύσει χιλιάδες ανθρώπους είναι τρυπημένα από καρφιά. Κοίταξέ με, Υιέ μου και Θεέ μου! Μην με αφήνεις μόνη σε αυτόν τον ωκεανό του κακού, δεν έχω κανέναν εδώ στη γη. Θέλω να πεθάνω μαζί Σου, τη Ζωή μου και τη Χαρά μου. Είσαι τόσο καλός που συγχωρείς αυτούς που σε σκοτώνουν, αλλά δεν με ακούς, Λόγια, το πιο άγιο παιδί μου. Θέλω να σε αγκαλιάσω ξανά, να νιώσω το βλέμμα σου να κάνει το γρασίδι να φυτρώνει, να κάνει τα λουλούδια στον κόσμο να ανθίζουν. Γύρνα πίσω πριν πεθάνω από τον πόνο. Αν αφού Σε γέννησα ένιωσα ένα απέραντο κενό στο σώμα μου, τώρα μια τρομερή άβυσσος γεννιέται στην ψυχή μου, γεμάτη από όλους τους πόνους του κόσμου. Εξάλειψες τις αμαρτίες όλων. Να θυμάσαι ότι κι εγώ νιώθω όλα όσα νιώθεις Εσύ, νιώθω τον πόνο Σου, κλαίω μέσα από τα μάτια Σου, παντοδύναμο Παιδί μου. Καμία λέξη στον κόσμο δεν θα μπορέσει να σβήσει τον πόνο μου. Σε παρακαλώ, Πανάγαθε Υιέ, μην εισέλθεις στη γη, Εσύ που είσαι ο Δημιουργός της γης. Ήλιε και σελήνη, σκοτιστείτε μπροστά στον Θεό σας, που κατεβαίνει βαθιά στη γη. Πηγή ζώντος ύδατος, δώσε μου να κλαίω μέχρι τη συντέλεια του κόσμου, το τέλος Σου επί του Σταυρού. Το φως μου, το φως του κόσμου, δεν δύει κάτω από τη γη, Εσύ που δίνεις ζωή στον κόσμο.
Μου ψιθύρισες κρυφά ότι θα αναστηθείς. Σήκω γρήγορα, Υιέ μου, μη με προσπεράσεις σιωπηλός, μη με αφήσεις να πεθάνω από πόνο, εδώ κοντά στον Σταυρό Σου, γεμάτος από το Αίμα Σου, που έπλυνε τον θάνατο από ολόκληρο τον κόσμο. Γύρνα πίσω, άγια Ευχαριστία μου, και υπόσχομαι να αγαπώ και να ευλογώ για την αιωνιότητα όλους όσους σε σκότωσαν με οποιονδήποτε τρόπο και μετά να επιστρέψω σε Σένα, την ατελείωτη Ζωή του κόσμου.
Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου