Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν).Στο χωριό Βηθανία, που βρίσκεται όχι μακριά από την Ιερουσαλήμ, ο Κύριος ανέστησε τον φίλο του Λάζαρο από τους νεκρούς. Αυτό το θαύμα μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη δημιουργία του Αδάμ.

 

Στο χωριό Βηθανία, που βρίσκεται όχι μακριά από την Ιερουσαλήμ, ο Κύριος ανέστησε τον φίλο του Λάζαρο από τους νεκρούς. Αυτό το θαύμα μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη δημιουργία του Αδάμ. Ο Κύριος της ζωής και του θανάτου, με τη Θεία εντολή του: «Λάζαρε, σου λέω: σήκω», μετέτρεψε το πτώμα ενός νεκρού τεσσάρων ημερών σε σώμα παρόμοιο με το σώμα ενός κοιμισμένου νέου και επέστρεψε την ψυχή σε αυτό. Από μια άγνωστη χώρα, από ένα μακρινό ταξίδι, ο Χριστός επέστρεψε τον αιχμάλωτο του θανάτου στην πατρίδα του. Η ανάσταση του Λαζάρου είναι μια εικόνα της μελλοντικής ανάστασης από τους νεκρούς.

Η γιορτή του Πάσχα πλησίαζε. Από όλες τις γωνιές της Παλαιστίνης και της πολυάριθμης εβραϊκής διασποράς, που εκείνη την εποχή ήδη περικύκλωσε τον κόσμο σαν μεσημβρινοί, προσκυνητές και πιστοί συρρέουν στην Ιερουσαλήμ. Η φήμη για την ανάσταση του Λαζάρου διαδόθηκε αμέσως σε όλη την Ιερουσαλήμ. Οι καρδιές των ανθρώπων ήταν γεμάτες με χαρούμενη ελπίδα: ίσως ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ήταν ο πολυαναμενόμενος Μεσσίας, ο Βασιλιάς του Ισραήλ, ο οποίος, όπως ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας σε θρίαμβο, θα έβαζε όλους τους εχθρούς στα πόδια Του και θα έδινε ελευθερία στον Ισραήλ.

Ο Κύριος, συνοδευόμενος από τους μαθητές Του, έφυγε από το χωριό Βηθανία και, στο φως της αυγής, κατευθύνθηκε προς την Αγία Πόλη. Από το Όρος των Ελαιών, ο Κύριος έστρεψε το βλέμμα Του στον Ναό της Ιερουσαλήμ, ατενίζοντας την πόλη απλωμένη από κάτω, η οποία έμελλε να γίνει το Ποτήριο των Παθών Του.

Ο Κύριος πήγε στον ναό της Ιερουσαλήμ. Πλήθη κόσμου Τον χαιρέτησαν, κρατώντας κλαδιά φοίνικα στα χέρια τους, χαιρετώντας Τον με κραυγές «Ωσαννά!», που σημαίνει «Σωτηρία, χαρά, δόξα». Ο Χριστός πλησίασε τον ναό, την καρδιά της Ιερουσαλήμ. Αλλά δεν ήταν οι ήχοι της λατρείας, αλλά ένα αόριστο βουητό, σαν το ουρλιαχτό μιας καταιγίδας σε ένα φαράγγι, που προερχόταν από εκεί: το βρυχηθμό των βοδιών, το βουητό των προβάτων, οι διαπεραστικές κραυγές των εμπόρων και των αλλαξιάδων νομισμάτων. Στην Ιουδαία υπήρχε ένα έθιμο που έγινε νόμος: απαγορευόταν να φέρνουν χρήματα με ειδωλολατρικά εμβλήματα στο ναό, έτσι τα ανταλλάσσονταν με εβραϊκά νομίσματα στα καταστήματα στο δρόμο προς το ναό. Βοοειδή για θυσίες αγοράστηκαν στο τείχος της πόλης. Τον έλουσαν στην «Πισίνα των Προβάτων» και τον έφεραν στο ναό στην «αυλή των ιερέων», όπου υπήρχε ένας βωμός που ονομαζόταν «Blazing Lion» ή Ariel - «The Lion of God». Αυτό το όνομα χρησιμοποιήθηκε συχνά από τους προφήτες για να αναφερθεί στην Ιερουσαλήμ, το έμβλημα της οποίας ήταν ένα λιοντάρι.

Σταδιακά, έμποροι και αλλεργάτες εισχώρησαν στον χώρο των τριών αυλών του ναού, ακόμη και στο ίδιο το ιερό. Οι Φαρισαίοι, που επαίνεσαν με ενθουσιασμό τους νέους κανόνες και κανονισμούς για να υποβάλουν ολόκληρη τη ζωή ενός ατόμου σε ακριβείς κανονισμούς, για να του βάλουν έναν σιδερένιο κορσέ από απαγορεύσεις, προσποιήθηκαν ότι δεν πρόσεχαν την αταξία στο ναό.

Ο ιερός θυμός άστραψε στα μάτια του Σωτήρα. Πήρε ένα μαστίγιο και έδιωξε τους εμπόρους από την εκκλησία. Κανείς δεν Του αντιστάθηκε. Οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι έμειναν σιωπηλοί, φοβούμενοι να προκαλέσουν την οργή και την περιφρόνηση του λαού. Ήλπιζαν ότι σύντομα θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον Χριστό.

Είχε αρχίσει να νυχτώνει. Ο Κύριος άφησε τον άδειο ναό και επέστρεψε στη Βηθανία με τους μαθητές του...

Η είσοδος του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ σημαίνει συμβολικά τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Στην Πρώτη Παρουσία Του στη γη αποκαλύφθηκε στην ανθρωπότητα ως Λυτρωτής και Σωτήρας. στο Δεύτερο – Θα έρθει ως Βασιλιάς του κόσμου και Κριτής.

Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν)