Η μεγαλύτερη αδελφή του πατέρα Γαβριήλ θυμήθηκε: «Όχι, δεν τον καταλαβαίναμε. Από παιδί ήταν ένας άνθρωπος με διαφορετική, ιδιαίτερα λεπτή ψυχή. Όταν χειροτονήθηκε ιερέας, ο λαός, σύμφωνα με το έθιμο των πιστών, τον σεβόταν με τον δικό του τρόπο. Και ο Γαβριήλ, επιστρέφοντας σπίτι, μπήκε στην εκκλησία και έκλαψε σπαρακτικά.
Μια μέρα η πόρτα της εκκλησίας ήταν ανοιχτή, άκουσα κλάματα, μπήκα μέσα και τον ρώτησα ανήσυχα:
- Βασίκο, αδελφέ, γιατί κλαις έτσι, μήπως κάτι δεν πάει καλά με εσένα;
Και ξέρεις τι απάντησε:
- Αδελφή, ο Χριστός γεννήθηκε σε έναν αχυρώνα, και ο λαός με σέβεται και μου φιλάει τα χέρια».
Νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουμε τέτοια ταπεινότητα. Αυτός, διαπερασμένος από την αγάπη του Χριστού από παιδί, ήθελε τα πάντα για Εκείνον, αλλά δεν ήθελε τίποτα για τον εαυτό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου