Αρχιερέας Ιωάννης Μιρόνοφ.🕯Σήμερα είναι η Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων της Πολιτικής Καταστολής. Ο πατήρ Ιωάννης συχνά μοιραζόταν τις αναμνήσεις του για το πώς αυτή η ατυχία δεν πέρασε από την οικογένειά του.

Αρχιερέας Ιωάννης Μιρόνοφ

30 οκτ. 2023

🕯Σήμερα είναι η Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων της Πολιτικής Καταστολής. Ο πατήρ Ιωάννης συχνά μοιραζόταν τις αναμνήσεις του για το πώς αυτή η ατυχία δεν πέρασε από την οικογένειά του.

Όταν ξεκίνησε η κολεκτιβοποίηση, ο πατέρας μου, όπως πολλοί αγρότες, αρνήθηκε κατηγορηματικά να ενταχθεί στο συλλογικό αγρόκτημα. Γι' αυτό, η οικογένεια στάλθηκε εξόριστος για 10 χρόνια. Σε ένα στρατόπεδο στους βάλτους Σινιαβίνσκι, για εξόρυξη τύρφης. Η αδελφή Αναστασία θυμόταν: «Μεταφέρθηκαν με βαγόνια... για να κατασκευάσουν έναν υδροηλεκτρικό σταθμό. Όσοι αρνήθηκαν να ενταχθούν στο συλλογικό αγρόκτημα ήταν όλοι εκεί. Τους έφεραν και τους εγκατέστησαν σε παγωμένους στρατώνες...» – Μια τυπική μοίρα της δεκαετίας του 1930 – η δύναμη της κρατικής μηχανής διέλυσε τη σταθερότητα των θεμελίων της ζωής του λαού, το πνεύμα του ιδιοκτήτη της γης. Αρκετές δεκάδες αριθμημένοι εργατικοί οικισμοί διατηρούν ακόμα την ιστορία της χώρας στον χάρτη. Η οικογένεια Μιρόνοφ κατέληξε σε έναν από τους στρατώνες ενός από τους οικισμούς. Τέσσερα παιδιά πέθαναν από πείνα και ασθένειες εδώ: τρία αδέρφια, ο Βασίλι, ο Πιότρ, ο Νικολάι και η αδελφή Αλεξάνδρα. Ο Ιβάν και η Αναστασία επέζησαν. Η μαμά κρυολόγησε στη δουλειά και αρρώστησε με φυματίωση. Αυτή η ασθένεια την βασάνιζε μέχρι τον θάνατό της, σε ηλικία 17 ετών. Ο θείος της πέθανε στην εξόρυξη τύρφης. Η εργασία, η αδιάκοπη εργασία ήταν το κύριο περιεχόμενο της ζωής. Τα παιδιά άρχισαν να εργάζονται στην ηλικία των 10 ετών. Έπλεκαν καλάθια και μετέφεραν τύρφη μέσα σε αυτά. Ωστόσο, για τους αγρότες, η εφικτή παιδική εργασία ήταν συνηθισμένη. Στην παραδοσιακή λαϊκή κοινότητα και οικογενειακή ζωή, δεν υπάρχουν ξένοι, όλοι: ηλικιωμένοι και νέοι, μοιράζονται τόσο την εργασία όσο και τις αργίες.

Το 1936 θυμάται για τη γεύση του ψωμιού. Μια ειλικρινής προσευχή, στην οποία ολόκληρη η οικογένεια Μιρόνοφ ζήτησε «καθημερινό ψωμί», εισακούστηκε πάντα από τον Κύριο, αλλά το αίτημα δινόταν σιγά σιγά. Ως υψηλότερη ανταμοιβή για καλή συμπεριφορά, τα παιδιά μπορούσαν να λάβουν μια μικροσκοπική καραμέλα. Η ευγνωμοσύνη για αυτές τις φαινομενικά ασήμαντες χαρές ακολουθούσε πάντα το αίτημα. Ακολουθεί μια τυπική περίπτωση από εκείνη τη ζωή. Ο πατέρας Ιωάννης λέει: «Μια μέρα, ο μπαμπάς μάζεψε τα λίγα καπίκια που κατάφερε να κερδίσει και πήγε στο Λένινγκραντ για να αγοράσει ψωμί. Αγόρασε πολλά ψωμιά, τα έβαλε σε ένα μεγάλο σακίδιο και πήγε σπίτι. Στο σταθμό, η τσάντα άνοιξε με ξυράφι, όλο το ψωμί κλάπηκε. Κατάφερε να κρατήσει μόνο δύο ψωμιά στα χέρια του. Όσο πιο βαθιά είναι η θλίψη, τόσο πιο κοντά είναι ο Θεός».

Ήρθε το έτος 1937 και η θλίψη ήρθε ξανά. «Περισσότερες από μία φορές», λέει ο πατέρας Ιωάννης, «είδα πώς συλλαμβάνονταν ο μόνος που έφερνε τα προς το ζην στην οικογένεια, πώς οι άνθρωποι έπεφταν κάτω από τους τροχούς των αυτοκινήτων. Εκείνη τη χρονιά, ο δεύτερος θείος μου πυροβολήθηκε».

Το κύριο πράγμα που δίδαξαν οι γονείς στα παιδιά τους ήταν να διατηρούν την πίστη, να μην γκρινιάζουν. Να δέχονται με ταπεινότητα και να ευχαριστούν για όλα όσα στέλνει ο Κύριος. Ο πατέρας Ιωάννης θυμήθηκε αργότερα: «Μας έμεινε, οι πιο αδύναμοι, να ζήσουμε και να πούμε στους ανθρώπους ότι όλα αυτά συνέβησαν στην ιστορία μας, όχι σε όνειρο, αλλά στην πραγματικότητα. Όλα έπρεπε να βιωθούν, να βιωθούν, να περάσουν μέσα από φωτιά, νερό και χάλκινους σωλήνες, αλλά όχι να πικράνουν ή να βλάψουν την ψυχή».

Στην πρώτη φωτογραφία, ο πατέρας Ιωάννης με τη μητέρα και την αδερφή του.