Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΌΣ ΓΑΜΟΣ.

 

Ο χριστιανικός γάμος, η βάση της πνευματικής ενότητας των συζύγων, δεν αρνείται ούτε αποκλείει τη σωματική επικοινωνία μεταξύ τους. Αυτή η πτυχή της σχέσης είναι πολύ σημαντική, επομένως είναι πολύ σημαντικό να την εξετάσουμε από τη θέση που υιοθετεί η Εκκλησία. Ποια είναι αυτή η θέση;

Βασίζεται στο αξίωμα ότι οι σωματικές σχέσεις στον γάμο πρέπει να αγιάζονται με την αγνότητα, και η παραβίασή της πρέπει να θεωρείται ως πορνεία, και ότι πρέπει να εισαχθεί ένα μέτρο σε αυτές. Μην μετατρέπετε τις φροντίδες της σάρκας σε επιθυμία (Ρωμ. 13:14), προτρέπει ο απόστολος.

Αποδεικνύεται ότι είναι εύκολο και δύσκολο να δοθεί μια ευρύτερη απάντηση στο ερώτημα που θέσαμε εδώ, ειδικά επειδή παραδοσιακά – έτσι έχει αναπτυχθεί ιστορικά και κοινωνικοπολιτισμικά – αυτό το θέμα είτε αποσιωπάται είτε ερμηνεύεται από κάποια «ακραία» οπτική γωνία.

Υπό την επίδραση διαφόρων ειδών λανθασμένης σκέψης (για παράδειγμα, Γνωστικισμός, Μανιχαϊσμός), αναγνωρίστηκε η άποψη ότι το σώμα και οτιδήποτε σωματικό είναι βρωμιά και αμαρτία, κάτι που πρέπει να αποστρέφεται, κάτι που πρέπει να ξεπερνιέται, κ.λπ. Η σωματική επαφή μεταξύ συζύγων, σύμφωνα με αυτή την άποψη, επιτρέπεται αποκλειστικά για την τεκνοποίηση και είναι, αν όχι αμαρτία, τότε σε κάθε περίπτωση μια προφανής ατέλεια.

Αυτή την άποψη είχε, για παράδειγμα, ο Άγιος Αυγουστίνος, υποστηρικτής του ακραίου ασκητισμού. Μια τέτοια άποψη δεν μπορεί να θεωρηθεί χριστιανική.

Έχοντας γεννηθεί ως Θεάνθρωπος, ο Κύριος Ιησούς Χριστός ένωσε το Θείο και το ανθρώπινο στον Εαυτό Του και έλαβε ανθρώπινη σάρκα. Αναστήθηκε, αναλήφθηκε και κάθισε στα δεξιά του Πατέρα, επίσης μαζί με το σώμα. Και το σώμα μας είναι προορισμένο για τη μοίρα της μεταμόρφωσης: στην Τελική Κρίση θα εμφανιστούμε με τα σώματά μας, και η μοίρα μας δεν θα παρακάμψει ούτε το σώμα μας, αν και, φυσικά, οι ιδιότητές του θα αλλάξουν: το σώμα θα γίνει πνευματικό, σύμφωνα με τον λόγο του Αποστόλου Παύλου (βλ. Α΄ Κορινθίους 15).

Ο ασκητισμός στη σωματική επαφή είναι αναμφίβολα απαραίτητος. Αλλά ο ασκητισμός είναι λογικός, βασίζεται στην αποκοπή της αμαρτίας και των παθών, στην απαλλαγή του σώματος από την επιθυμία, στην πνευματική του θεραπεία, αλλά όχι στην «υπέρβασή» του, διότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ολόκληρο.

Και, φυσικά, ο ασκητισμός δεν πρέπει να είναι «ζήλος πέρα ​​από κάθε λογική», όταν η κοσμική ζωή «οδηγείται» στο πλαίσιο του μοναστικού τρόπου ζωής, όταν η τάξη της λατρείας σε αυτήν γίνεται αποδεκτή σύμφωνα με τον μοναστικό χάρτη και οι νηστείες καθιερώνονται με τον μοναστικό τρόπο.

Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης είπε ότι όλοι εμείς στη γη περνάμε μέσα από την υπακοή μας από τον Θεό, την υπηρεσία μας στην Εκκλησία: κάποιοι στην οικογένεια, κάποιοι στον μοναχισμό· κάποιοι είναι βασιλιάδες, κάποιοι είναι πατριάρχες, κάποιοι είναι καθαριστές, κ.λπ.· αλλά στη Βασιλεία του Θεού, αυτός που αγαπάει περισσότερο τον Θεό θα είναι ανώτερος, εντελώς ανεξάρτητος από βαθμούς, θέσεις, αξιοπρέπεια, οικογενειακή ή άγαμη κατάσταση και όλα τα άλλα.

Αυτό είναι που πρέπει να σκεφτούμε και να μας απασχολήσει όλους.

Και η οικογένεια, όπως και ο μοναχισμός, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σχολείο αυτής της αγάπης.

Στην Εκκλησία όλα είναι άφθονα και ποικίλα για τη σωτηρία και την πνευματική ζωή. Είμαστε μία Εκκλησία, με μία πνευματική ζωή εν Χριστώ, αν και για κάθε άνθρωπο υπάρχει η δική του πορεία, η δική του θέση σε αυτήν, ανάλογα με τις κλίσεις, τις ικανότητες της ψυχής, το μέτρο, τον βαθμό κατανόησης κ.λπ., επομένως τόσο ο γάμος όσο και ο μοναχισμός είναι εξίσου σημαντικοί και πολύτιμοι για την Εκκλησία, οπότε ας μην εξυμνούμε το ένα ή το άλλο.

Ηγούμενος Πέτρος Μεσχερίνοφ