Σήμερα ήμουν κακό παράδειγμα για ένα κορίτσι περίπου έξι χρονών. Πήγαινα με το τρένο, διάβαζα ένα βιβλίο στο τάμπλετ μου, χωρίς να διαταράσσω τη δημόσια τάξη.
- Θεία, - ρώτησε ο άγγελος με το ροζ φόρεμα και το στέμμα, - γιατί δεν έβαψες τα νύχια σου; Η μαμά λέει ότι τα κορίτσια πρέπει πάντα να βάφουν τα νύχια τους.
Όχι μόνο δεν τα έβαψα, αλλά τα έκοψα κιόλας μέχρι τη ρίζα.
- Έχω ένα χόμπι. Κάνω ξιφασκία, και κανένα μανικιούρ δεν μπορεί να σταθεί στα χέρια μου. Τι σου αρέσει να κάνεις; Τι παίζεις;
- Η μαμά μου κι εγώ παίζουμε σε κομμωτήριο.
- Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
- Θα παντρευτώ.
Στην ηλικία των έξι ετών, έτρεχα στην αυλή με τους φίλους μου και ονειρευόμουν να γίνω ο πέμπτος σωματοφύλακας. Είχα ένα σπαθί φτιαγμένο από ένα ραβδί με ένα πλαστικό καπέλο στερεωμένο, μια κάπα φτιαγμένη από το μαντήλι της γιαγιάς μου και ένα ψάθινο καπέλο με φτερά.
Ένα χρόνο αργότερα, με έστειλαν στην ξιφασκία. Δεν είχα εξαιρετική επιτυχία στο άθλημα, αλλά έχω καλή στάση σώματος, γρήγορες αντιδράσεις και μαχητικό πνεύμα.
Τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω; Δύτης, ταξιδιώτης και χειριστής σκύλων, και ονειρευόμουν επίσης να γράφω ονόματα δρόμων στους τοίχους των σπιτιών (γνωρίζει κανείς πώς ονομάζεται αυτό το επάγγελμα;).
Τι με δίδαξαν οι ενήλικες; Λοιπόν, τίποτα το ιδιαίτερο. Μου αγόραζαν χρώματα, άλμπουμ, βιβλία. Πλήρωναν για κούπες. Και δεν με μάλωσαν πολύ που έβαλα φωτιά στο χαλί και για τις συνέπειες των χημικών πειραμάτων στο μπάνιο. Με επαίνεσαν για τα σχέδιά μου και με βοήθησαν να συναρμολογήσω ένα σετ κατασκευών. Δεν μου απαγόρευσαν να δημιουργήσω έναν μαγικό κόσμο με νεράιδες και δράκους από αυτοσχέδια πράγματα.
Δεν ξέρω αν τα παιδικά μου χρόνια ήταν ευτυχισμένα ή όχι. Απλώς ήταν. Μια εποχή που οι ενήλικες ήταν απλώς χαρούμενοι που με είχαν, ευτυχισμένη και υγιή, και δεν έκαναν κανένα σχέδιο για το μέλλον μου.
Ήθελα να πω στο κορίτσι ότι υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει στον κόσμο εκτός από τον γάμο και τα κέντρα αισθητικής. Αλλά τράβηξα την προσοχή της μητέρας της και αποφάσισα να σιωπήσω.
Μια νέα γενιά κοριτσιών μεγαλώνει τώρα. Που διδάσκονται από την πρώιμη παιδική ηλικία ότι μια γυναίκα μπορεί να έχει μόνο έναν στόχο - να παντρευτεί με επιτυχία. Η εμφάνιση είναι το κύριο πράγμα. Αν δεν κάνεις μανικιούρ - θα είσαι μόνη. Αν βάλεις τζιν - ένας πραγματικός άντρας δεν θα σε κοιτάξει καν. Αν σε δει χωρίς μακιγιάζ - θα τυφλωθεί από τη φρίκη που έχει βιώσει.
Αν φύγετε από το σπίτι για να πετάξετε τα σκουπίδια με παντόφλες, όλοι οι κύριοι που περνούν θα χάσουν τη δύναμή τους για πάντα.
Αποδεικνύεται ότι αυτοί οι αληθινοί άντρες είναι ένας πολύ εύθραυστος λαός. Επομένως, πρέπει να προστατεύονται με κάθε δυνατό τρόπο. Να ξυπνάτε μια ώρα νωρίτερα για να βαφτείτε. Να φοράτε πάντα ψηλοτάκουνα, push-ups και κάλτσες. Και να αξιολογείτε όλες τις πράξεις σας από μία μόνο θέση: "σε άντρες αρέσει αυτό ή σε άντρες δεν αρέσει αυτό".
Κάποτε είχα ένα εξωτικό κατοικίδιο. Λοιπόν, δεν ήταν και τόσο δύσκολο. Αλλά όπως λένε, κάθε καλύβα έχει τις δικές της κουδουνίστρες.
Ο καθένας μας μπορεί να επιλέξει ποια παιχνίδια θα παίξει. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να διδάσκονται αυτά τα παιχνίδια στα παιδιά. Θα μεγαλώσουν και θα το καταλάβουν μόνα τους.
Δεν θα βγει κανένα συμπέρασμα από αυτό το κείμενο. Απλώς μου φαίνεται ότι αν δώσετε στα παιδιά (οποιουδήποτε φύλου και ηλικίας) την ευκαιρία να αποφασίσουν τι θα κάνουν και τι θα κάνουν, θα υπάρχουν περισσότεροι ευτυχισμένοι άνθρωποι!
Συγγραφέας: Έλενα Παστερνάκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου