Ρυασοφόρος μοναχός-δόκιμος Ιβάν ο Τρομερός († 28 Φεβρουαρίου 1901)
Ζούσε σε μια αυλή στάβλου. Εργαζόταν ως κατασκευαστής ιπποσκευών, υποδηματοποιός, φρουρός στο τείχος του Κρεμλίνου και μετά σερβίριζε φαγητό κατά τη διάρκεια των γευμάτων.
Γκρίνιαζε συνεχώς. Ήταν μεγαλόσωμος, είχε υγιή και δυνατή φωνή, φώναζε σε όλους και φαινόταν να είναι πάντα θυμωμένος. Αλλά στην ψυχή του δεν είχε κακία ή θυμό προς κανέναν. Για τον χαρακτήρα του τον αποκαλούσαν ο Τρομερός και το όνομά του ήταν Ιβάν.
Για να τον κοροϊδέψουν, ένα από τα άλογα του μοναστηριού ονομάστηκε Γκρόζνι, αλλά ούτε σε αυτό έδινε ιδιαίτερη σημασία - θύμωνε και μετά έφευγε. Πέθανε με το παρατσούκλι Γκρόζνι, και αυτή η λέξη ήταν χαραγμένη στον σταυρό του τάφου.
Ιερομόναχος Φλαβιανός
Η προσευχή του έχει διατηρηθεί στην πρώτη σελίδα του βιβλίου του «Κανόνα Προσευχής για όσους προετοιμάζονται για τη Θεία Κοινωνία» (Μόσχα, 1893) και, μετά τον θάνατό του, δόθηκε στην Εκκλησία Ονουφριέφσκαγια για αδελφική χρήση.
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός μου, που επισκέπτεσαι την κτίση σου, στον οποίο αποκαλύπτονται τα πάθη μου, και η αδυναμία της ανθρώπινης φύσης μας, και η δύναμη του αντιπάλου μας. Εσύ ο ίδιος με προστατεύεις από την κακία του, γιατί η δύναμή του είναι ισχυρή, η φύση μας όμως είναι εμπαθής, και η δύναμή μας είναι ασθενής».
Εσύ, λοιπόν, Αγαθέ, που γνωρίζεις την αδυναμία μας και υποφέρεις την ταλαιπωρία της αδυναμίας μας, φύλαξέ με από τη σύγχυση των λογισμών και την πλημμύρα των παθών. Και κάνε με άξιο αυτής της λατρείας του αγίου Σου, για να μην διαφθείρω με τα πάθη μου τη γλυκύτητά της και βρεθώ ενώπιόν Σου άξεστος και αλαζόνας. Κύριε, παναγιώτατε Ιησού μου, ελέησον και σώσον με.
Μοναχός Ευλόγιος
Μερικές φορές, ο π. Ευλόγιος πλησίαζε μοναχούς ή νέους δόκιμους, άπειρους στην πνευματική ζωή, και άρχιζε να τους λέει για τον αγώνα με την κακή δύναμη, σαν να μην ήταν για τον εαυτό του, αλλά για εκείνους που τον άκουγαν. Μερικές φορές μια τέτοια φράση είχε ένα κρυφό νόημα, που οδηγούσε σε μετάνοια και διόρθωση, και συχνά αυτή η μέθοδος θεραπείας μιας άρρωστης ψυχής προσωπικά από τον π. Ευλόγιο κατέληγε πάντα ευεργετικά και ψυχοσωτήρια.
Μια μέρα είπε στον μοναχό Λ.:
- Μόλις αρχίσεις να διαβάζεις το Ψαλτήρι, αυτός <ο δαίμονας> θα ουρλιάζει και θα ψάλλει με τη σάλπιγγα, αλλά δεν σταματάει καθόλου να διαβάζει, κάνει ξανά θόρυβο... και τότε θα ξεπεράσεις τον φόβο σου, και όλη η δύναμη του εχθρού θα σε εγκαταλείψει.
Κόκκοι και λάμψεις Solovetsky
Ιστορίες του Ιερομονάχου Ανατόλι
Ο Ιερομόναχος Ανατόλι, ο οποίος ζούσε στην ηπειρωτική χώρα από το 1923, ενώ ήταν ακόμα νοσοκόμος, είπε τα εξής για τον εαυτό του.
«Ακόμα και πριν μπω στο Μοναστήρι Σολοβέτσκι, ήμουν υπό την καθοδήγηση ενός γέροντα που ζούσε στον κόσμο. Ο γέροντας ζούσε στο δικό του σπίτι, καταλαμβάνοντας μικρά δωμάτια. Μέχρι πρόσφατα, έκανε σχεδόν τα πάντα μόνος του. Ως κάποιος που γνώριζε εγγράμματα, ήμουν πιο επιμελής στην τήρηση των κανόνων του κελιού του γέροντα.
Θυμάμαι κάποτε διάβαζα τον εσπερινό κανόνα. Ο πρεσβύτερος κι εγώ ήμασταν μόνοι στο κελί. Ξαφνικά μου φάνηκε σαν κάποιος να πατούσε το παράθυρο. Σταμάτησα. Εκείνη τη στιγμή άκουσα γρατζουνιές στο τζάμι. Με κατέλαβε φόβος και ο πρεσβύτερος μου επαναλάμβανε συνεχώς:
- Διάβασε! Σου λέω, διάβασε!
Αλλά δεν είχα χρόνο να διαβάσω. Είδα ένα παράθυρο ανοιχτό και κάποιο είδος τέρατος με κεφάλι μοσχαριού να σέρνεται στο κελί. Τότε ο πρεσβύτερος διέσχισε με θέρμη το παράθυρο. Το όραμα εξαφανίστηκε αμέσως. Και ο πρεσβύτερος μου άρχισε να με διδάσκει:
- Βλέπεις, δεν διαβάζεις και έχεις εγκαταλείψει την προσευχή, αλλά αυτό είναι όλο που χρειάζεται ο Σατανάς.
Τότε πείστηκα για την προσευχητική δύναμη που κατείχε αυτός ο γέροντας. Απτόητος από την εμμονή του διαβόλου, μου έδειξε εμπειρικά πώς να νικήσω τον εχθρό του ανθρώπινου γένους με τη δύναμη του σταυρού και της προσευχής.
Ο π. Ανατόλι ανέφερε επίσης, από τους θρύλους της αρχαιότητας και τους πρεσβύτερους, ότι στο Σολοβκί ζούσαν πολλοί διορατικοί ευεργέτες, εκτελεστές κατορθωμάτων αγάπης, μέσω της μυστικής προσφοράς χρημάτων, φαγητού, λευκού ψωμιού και άλλων μικρών πραγμάτων απαραίτητων για τη μοναστική ζωή στους φτωχούς. Και όλα αυτά γίνονταν τόσο απλά, και ταυτόχρονα όσο το δυνατόν πιο κρυφά, που ο παραλήπτης συχνά δεν το γνώριζε καν.
Ο παραϊατρικός του νοσοκομείου, Ιερομόναχος Ανατόλι, είπε ότι είχε επανειλημμένα γίνει μάρτυρας του πραγματικά ευλογημένου θανάτου ασκητών άγνωστων στο μοναστήρι.
Υπήρχαν μερικοί ανάμεσά τους που, λίγο πριν από τον θάνατό τους, προέβλεψαν με ακρίβεια την ημέρα και την ώρα του και στον ορισμένο χρόνο, με ειρήνη και χαρά εν Κυρίω, αναχώρησαν για την αιώνια ανάπαυση. Υπήρχαν επίσης εκείνοι που, κατά τον θάνατό τους, φαινόταν να αισθάνονται την παρουσία αόρατων στους ξένους, άγνωστων ουράνιων όντων, που ενθάρρυναν τους ετοιμοθάνατους καθώς αναχωρούσαν στην αιωνιότητα και άφηναν απόκοσμα χαμόγελα και χαρά εν Κυρίω στα πρόσωπα και τα χείλη τους.
Για τους απελπιστικά ασθενείς και τους ηλικιωμένους, το νοσοκομείο ήταν το τελευταίο στάδιο της σκληρής εργασίας τους, η οποία ήταν ως επί το πλείστον μακρά και δύσκολη, ένα στάδιο χαράς στις τελευταίες τους προσπάθειες να εγκαταλείψουν τον αμαρτωλό κόσμο.
Τις ίδιες ανησυχίες για όσους αναχωρούσαν ευλογημένα μας μετέφερε και ένας άλλος παραϊατρικός, ο Ιερομόναχος Ιγνάτιος, ο οποίος, λόγω της θέσης του, δέχθηκε περισσότερους από έναν από τους πρεσβυτέρους και αδελφούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου