Τα μικρά παιδιά κατανοούν τον πνευματικό κόσμο με σαφήνεια και απλότητα και λένε ιερές αλήθειες.

 

Τα μικρά παιδιά κατανοούν τον πνευματικό κόσμο με σαφήνεια και απλότητα και λένε ιερές αλήθειες. Μια 97χρονη γιαγιά συλλογιζόταν τον θάνατο. Να πώς την παρηγόρησε η τετράχρονη κόρη μου:

Η ενενήντα επτάχρονη τυφλή γιαγιά Πάσα και η ζωηρή τετράχρονη Νάστια είναι φίλες. Η τυφλή και ηλικιωμένη γιαγιά έχει καθαρό μυαλό και καταπληκτική μνήμη: θυμάται λεπτομερώς τα γεγονότα των περασμένων ημερών, ημερομηνίες, γεγονότα, τα γενέθλια των εγγονιών και των δισέγγονών της, καθώς και τους πολυάριθμους συγγενείς της (ήταν η δωδέκατη από δεκατρία παιδιά). Η γιαγιά λατρεύει να ακούει ραδιόφωνο και να παρακολουθεί όλα τα νέα.

Η τυφλή γιαγιά δεν επιτρέπει στον εαυτό της να γίνει βάρος για την οικογένεια: το «ιερό» της καθήκον, στο οποίο δεν κάνει συμβιβασμούς, είναι το πλύσιμο των πιάτων. Αφού καθαρίσει, όλα λάμπουν και μυρίζουν φρεσκάδα: γυαλίζει το τραπέζι και την κεραμική ηλεκτρική εστία μέχρι να λάμψουν με παλιές εφημερίδες.

Μια τυφλή γιαγιά ράβει κάλτσες και στριφογυρίζει σεντόνια. Περνάει μια βελόνα χρησιμοποιώντας τη δική της τεχνική, στρίβοντας μια νέα κλωστή στην άκρη της παλιάς κλωστής και τραβώντας και τις δύο μέσα από την τρύπα της βελόνας. Αφηγείται επίσης εκπληκτικές ιστορίες από τη μακρά, ενδιαφέρουσα ζωή της...

Η τετράχρονη Νάστια, η οποία μόλις γνωρίζει αυτόν τον κόσμο, είναι ο συνεχής και ευγνώμων ακροατής της.

Και τώρα η Νάστια παίζει με τις κούκλες της, και η γιαγιά Πασά μου λέει κάτι με την ηλικιωμένη, ελαφρώς σπασμένη φωνή της. Είμαι αρκετά χαρούμενη με αυτό: τόσο η γιαγιά όσο και η κόρη είναι απασχολημένες. Ωστόσο, καθώς περνάω από το παιδικό δωμάτιο, ακούω τυχαία μια συζήτηση που με κάνει να νιώθω άβολα.

«Ω, Νάστια», λέει η γιαγιά, «είναι άσχημα...»

«Τι συμβαίνει, γιαγιά;» ρωτάει η Νάστια, χωρίς να απομακρύνει το βλέμμα της από τα μικροσκοπικά κεραμικά ποτήρια που τακτοποιεί προσεκτικά με τα λεπτά της δάχτυλα στο μικρό τραπεζάκι-κουκλόσπιτο.

«Σύντομα θα πεθάνω...» αναστενάζει η γιαγιά.

«Και λοιπόν, γιαγιά;» απαντά ήρεμα η Νάστια.

«Δεν θέλω», λέει η γιαγιά εξίσου ήρεμα.

...Το κεφάλι μου κατακλύζεται από δυσάρεστες σκέψεις: «Λοιπόν, γιαγιά, βρήκες κάτι να συζητήσεις με το παιδί σου!» Προσπαθώ να καταλάβω πώς και τι θα εξηγήσω στην κόρη μου για τη μετεμψύχωση της αθάνατης ανθρώπινης ψυχής στον παράδεισο, χωρίς να προκαλέσω πολύ τραύμα στη γιαγιά Πασά, για την οποία το θέμα είναι, προφανώς, επίκαιρο.

Πρόσφατα μου «παραπονέθηκε»: «Δεν είχα καν συνειδητοποιήσει πώς πέρασε η ζωή: πριν από λίγο ήμουν ένα μικρό κορίτσι, έτρεχα ξυπόλητη, και σύντομα θα γίνω 100 ετών…»

Αλλά η Νάστια με προλαβαίνει. Χωρίς να το σκεφτεί, απαντά με τη φωνή της σαν καμπάνα:

- Δεν πειράζει, γιαγιά.

«Τι εννοείς – τίποτα;» η ηλικιωμένη γυναίκα είναι προβληματισμένη.

- Ο Χριστός ανέστη;

«Αναστήθηκε», απαντά η γιαγιά, μη καταλαβαίνοντας τι εννοεί η δισέγγονή της.

«Και θα αναστηθείς!» λέει η Νάστια με σιγουριά.

«Α, τότε εντάξει...» συμφωνεί η γιαγιά, φαινομενικά ικανοποιημένη με την απάντηση.

...Περνάω απαρατήρητος από το παιδικό δωμάτιο: Δεν έχω τίποτα να προσθέσω σε όσα έχουν ειπωθεί.

...Η γιαγιά θα εκοιμηθεί λίγες μέρες πριν τα 98α γενέθλιά της. Αυτό θα συμβεί στις 8 Οκτωβρίου, ημέρα εορτής του αγαπημένου μας αγίου, Αγίου Σεργίου του Ραντονέζ. Δύο μέρες πριν, θα κοινωνήσει και λίγο πριν πεθάνει, θα έχει χρόνο να λούσει τα μαλλιά της (το κυριότερο είναι να μην είναι βάρος!)

Αποχαιρετώντας την προγιαγιά της, η Νάστια θα είναι σοβαρή και ήσυχη, και όλοι θα γεμίσουμε με ένα φωτεινό συναίσθημα: Ο Χριστός ανέστη, που σημαίνει ότι και η δούλη του Θεού Παρασκευή θα αναστηθεί.