Δεν μπορώ να σιωπήσω άλλο· θέλω πραγματικά να μιλήσω για τον πατέρα Ευθύμιο.
Η ιστορία έχει ως εξής: η υιοθετημένη κόρη μου, η οποία έχει ψυχικές ασθένειες, κι εγώ κάναμε διακοπές σε ένα σανατόριο στην Καλούγκα. Ένα περιστατικό συνέβη εκείνη την περίοδο και εισήχθη σε ψυχιατρική κλινική.
Πρέπει να πω ότι όλοι μου έλεγαν να στείλω το παιδί πίσω στο ορφανοτροφείο. Μάλιστα, τσακώθηκα και με τον γιο μου γι' αυτό. Πίστευα ότι ένα παιδί δεν ήταν παιχνίδι, ότι έπαιζε μαζί του και μετά το εγκατέλειπε — αφού το πήρα εγώ, ανέλαβα την ευθύνη.
Έτσι έτυχε να κάνω μια περιήγηση στο Μοναστήρι της Όπτινα. Δεν γνώριζα τίποτα γι' αυτό πριν.
Ο ξεναγός μας είπε ότι υπάρχουν τέσσερις διορατικοί Πατέρες: ο πατέρας Ηλιόδωρος, ο πατέρας Ηλίας, ο πατέρας Αντώνιος και ο πατέρας Ευθύμιος.
Αποφάσισα ότι σίγουρα θα έβρισκα τον πατέρα Ευθύμιο. Για κάποιο λόγο, αυτό το όνομα μου άρεσε πολύ.
Έφτασα και πήγα στην εκκλησία του Αγίου Βλαδίμηρου. Εκεί γινόταν μια λειτουργία και ένα τεράστιο πλήθος στεκόταν στην ουρά για να δει τον πατέρα Αντώνιο. Ρώτησα ποιος ήταν τελευταίος και μου είπαν ότι δεν υπήρχε αναμονή στην ουρά για να τον δουν. Τηλεφώνησε ο ίδιος στους ανθρώπους. Έτσι, να 'μαι, στεκόμενη στο τέλος, με μια τεράστια ουρά μπροστά μου, και μετά μου είπαν ότι με φώναζε.
Τον πλησίασα και τον ρώτησα για την κόρη μου. Είπε:
«Δεν είμαι διορατικος», αλλά μου έδωσε ένα βιβλίο να διαβάσω (δανίζε βιβλία σε όλους) και είπε: «Πρέπει να επικοινωνήσεις με τον πατέρα Ευθύμιο».
Και έτρεξα να ψάξω τον πατέρα Ευθύμιο.
Βγήκα από την εκκλησία και πλησίασα την τραπεζαρία της Αδελφότητας. Ρώτησα έναν προσκυνητή: «Ξέρεις πώς να βρεις τον πατέρα Ευθύμιο;»
Και άρχισε να με βρίζει και να μου φωνάζει, και ξαφνιάστηκα και επέστρεψα στο Βλαντιμίρσκι. Υπήρχε ένας εργάτης εκεί. Τον ρώτησα, και μου είπε: «Ορίστε μια εικόνα της Μητέρας του Θεού, προσευχηθείτε σε αυτήν».
Τον πλησίασα, προσευχήθηκα θερμά στη Μητέρα του Θεού και κατευθύνθηκα προς την έξοδο του μοναστηριού, αλλά μέσα μου ήδη απελπιζόμουν μήπως δεν τον συναντήσω ποτέ. Οι άνθρωποι από το προσκύνημά μας ετοιμάζονταν ήδη να επιστρέψουν.
Και έτσι στέκομαι κάτω από την αψίδα στην έξοδο, σχεδόν κλαίγοντας. Και βλέπω έναν μοναχό να εμφανίζεται στο βάθος. Ρωτάω τους φρουρούς: «Ποιος είναι αυτός;» Μου λένε: «Ο πάτερ Ευθύμιος».
Ήθελα να τρέξω κοντά του, αλλά δεν φορούσα φούστα, και άρχισα να πείθω τους φρουρούς να με αφήσουν να μπω έτσι (για να μην χάνω χρόνο με ρούχα), και μου λένε: «Αν τον χρειαστείτε, θα έρθει ο ίδιος σε εσάς».
Και συνέχισε να περπατάει, περιτριγυρισμένος από ένα πλήθος.
Και δεν μπορείτε να φανταστείτε: έρχεται κατευθείαν προς το μέρος μου. Ξέσπασα σε κλάματα και του είπα: «Πάτερ Ευθύμιε, σε έψαχνα τόσο πολύ!»
Είπε: «Το ξέρω».
Μπορείτε να φανταστείτε: όλο το πλήθος γύρω του είχε διασκορπιστεί, ψάχνοντας κάτι να κάνει; Μιλήσαμε τόσο πολύ που ακόμη και οι φρουροί είπαν ότι δεν είχαν ξαναδεί κανέναν να μιλάει για τόσο πολύ καιρό.
Μου είπε σε καμία περίπτωση να μην δώσω το παιδί σε ορφανοτροφείο, επειδή εκατοντάδες άνθρωποι είχαν περάσει από δίπλα του και όλοι το είχαν εγκαταλείψει. Αλλά αν ο Θεός μου το έδωσε αυτό, τότε ξέρει ότι μπορώ να το χειριστώ και να την μεγαλώσω. Με βοήθησε πολύ. Εγώ μεγάλωσα το κορίτσι. Είναι ήδη 20 ετών και της δώσαμε ένα διαμέρισμα. Η ασθένεια δεν υποχώρησε εντελώς, αλλά υποχώρησε.
Ο πατέρας μου έδωσε έναν ψαλμωδικό κατάλογο και του είμαι πολύ ευγνώμων. Είπε ότι θα προσευχόταν για εμάς.
Στην Όπτινα Πούστιν άρχισα να πιστεύω ότι οι άνθρωποι πραγματικά προσεύχονται.
Δούλος του Θεού Ν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου