Σήμερα το πρωί πήγα σε μια 99χρονη ηλικιωμένη γυναίκα για να το μοιραστώ μαζί της. Αυτή είναι που της έγραψα ένα Ψαλτήρι και έτσι συμφιλιώθηκε με τον γιο της.
Έχει μια ιδιαίτερη λεπτότητα, είναι ντροπαλή και έχει απέραντη κοινή λογική. Είναι σαν αεράκι. Δεν μπορεί πλέον να έρχεται στην Εκκλησία, αλλά εκκλησιάζεται στην καρδιά της και στο μικρό της δωμάτιο. Το κερί δεν σβήνει ποτέ. Η εικόνα της Παναγίας αγρυπνεί απαλά στον τοίχο. Είναι ήσυχα και μπορείς να ακούσεις τη δροσιά να στάζει στο παράθυρο.
Την εξομολογώ και μετά της δίνω το Σώμα και το Αίμα του Θεού. Χύνει δάκρυα χαράς. Πατέρα, τι θαύμα που ο Χριστός έρχεται σε εμάς. Στην καρδιά μας. Υπόσχομαι ότι δεν θα Τον στεναχωρήσω.
Πριν φύγει, η ηλικιωμένη γυναίκα προσπάθησε να βάλει 50 λέι στην τσέπη μου.
Σε παρακαλώ, πατέρα. Ο κόπος σου.
Εγώ, συνοφρυωμένος: άσε τα χρήματα, μητέρα. Το πήρες ως δώρο, δώσε ως δώρο.
Η ηλικιωμένη γυναίκα αρχίζει να κλαίει.
Γιατί κλαις, μητέρα;
Πατέρα, σήμερα το πρωί που ξύπνησα για να καθαρίσω το σπίτι, είδα ότι μου είχαν απομείνει μόνο 50 λέι. Αλλά μπορώ να λιμοκτονήσω για μια μέρα προς χαρά του Θεού. Τώρα που μου έδωσες αυτό το δώρο, πηγαίνω ασταμάτητα στο σούπερ να πάρω ψωμί και νηστίσιμο πατέ.
Γεια, λέω, περίμενε, έχω τα χθεσινά πακέτα με όλα τά αγαθά στο πορτμπαγκάζ.
Η ηλικιωμένη γυναίκα είναι έκπληκτη: Θεέ μου, τι καλούδια.
Νηστίσιμο πατέ, ελιές, μπισκότα, ένα σακουλάκι καφέ, χυμός. Υδατάνθρακες.
Δόξα τω Θεώ για τέτοιους ανθρώπους. Όταν φύγουν από εδώ, δεν ξέρω ποιος θα κρατήσει τον κόσμο σε προσευχή.
Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου