Περί
κατάρας
Είχα
πάει κάποτε σέ ένα νησί της πατρίδας μας. Εκεί στο χωριό συνάντησα μια μητέρα
και την νύφη της, οι όποιες ήταν μαυροφορεμένες. Και οι δύο γυναίκες
πενθούσανε, γιατί είχε σκοτωθεί το παιδί της μητέρας, πού ήταν άνδρας της νύφης
της. Τί είχε συμβεί; Το παιδί της όταν ήταν μικρό, ήταν άτακτο και έπαιρνε
κρυφά το όπλο του θείου του και πήγαινε και κυνηγούσε. Ή μητέρα το συμβούλευε
να μην παίρνει το όπλο, γιατί υπάρχει ό κίνδυνος να πάθει κακό και ότι δεν
είναι σωστό να παίρνει κρυφά το όπλο από τον θείο του.
Όμως το παιδί απειθαρχούσε
και συνέχιζε να παίρνει το όπλο. Μια μέρα ή μάνα και πάνω στο φόβο και στην στενοχώρια
της, να μην πάθει τίποτα το παιδί της, το είπε: Παιδί μου, εφόσον με παρακούς
και με στενοχωρείς, από το όπλο να πάθεις! Πέρασαν χρόνια και το παιδί της
παντρεύτηκε. Κάποια μέρα πήγε το παιδί της για κυνήγι, αλλά δεν επέστρεψε! Ή
μάνα ανησύχησε δικαιολογημένα, γιατί ή συνείδηση της, την έλεγχε, για εκείνα τα
λόγια πού είχε πει κάποτε στο παιδί.
Έτσι το δειλινό σηκώθηκε και πήγε να
ψάξει στα βουνά το γιό της, αλλά πού να το βρει... Επέστρεψε άπραγη, και την
άλλη μέρα, χαράματα, πήγε ξανά να τον ξαναψάξει. Ψάχνοντας βρήκε το σκυλί του παιδιού
της και αυτό την οδήγησε στο σκοτωμένο παιδί της. Είχε πάθει εμπλοκή το όπλο
και στην προσπάθεια το παιδί να το επανορθώσει, αυτοτουφεκίστηκε! Από την ήμερα
εκείνη, μάνα και νύφη μέσα στα μαύρα, έχοντας βαρύ πένθος.
Γι' αυτό πρέπει να
προσέχουμε πάρα πολύ τα λόγια μας και πάντα να ευλογούμε και να μην
καταραζόμαστε, όπως μας παροτρύνει ό Απόστολος Παύλος.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ, ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ;
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου