Όταν ήρθα από την Κωνσταντινούπολη με ένα μίνι λεωφορείο ενός φίλου ιερέα, πήραμε όλοι πολλά μπουκάλια αγίασμα των 5 λίτρων από τη Θεραπευτική Πηγή, τη. Βλαχέρνα και τη Ρουμανική Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης. Όλος ο κορμός ήταν γεμάτος μπουκάλια με αγιασμό.
Οι φίλοι μου με προειδοποίησαν ότι στο τουρκοβουλγαρικό τελωνείο οι Βούλγαροι τελωνειακοί είναι λίγο σκληροί.
Φτάσαμε. Συνοφρυωμένο τελωνείο: Χρυσός; Τσιγάρα; Αλκοόλ? Εμείς δεν έχουμε Ανοιξε.
Ανοίγουμε τίς τσάντες και βαλίτσες. Ένας πολύ θυμωμένος τελωνειακός γυρίζει τα μάτια του. Ρακί; Αλκοόλ? Μουρμούρισε κάτι στη γλώσσα του. Δεν σας επιτρέπεται.
Εμείς: είναι αγίασμα. Νερό? Εγώ: νερό συν Άγιο Πνεύμα.
Τρελός Τελωνειακός: Χωρίς πνεύμα. Το αλκοόλ δεν επιτρέπεται.
Ανοίγω ένα μπουκάλι. Τους άφησα να μυρίσουν. Βοτκα; Εμείς: όχι, νερό, νερό.
Δοκιμαστε είπα στον Βούλγαρο τελωνειακό: νερό. Εγώ: ίσως αγιάσεις λίγο παραπάνω.
Ο άντρας χαμογελά Αγίασμα, αχαα, πήγαινε.
Φεύγουμε με παλμό στη καρδιά πάνω από εκατό. Στο σπίτι, στην εκκλησία, έδωσα σε όλους νερό με Άγιο Πνεύμα από την Κωνσταντινούπολη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου