Το πρωί της Τετάρτης στις 6:00 ξυπνάω για να πάω στο Κλουζ, έχοντας πολύ άγχος γιατί είχα δύο εξετάσεις και ταυτόχρονα βιαζόμουν, ξεχνάω να κάνω την προσευχή μου. Θυμάμαι αφού ξεκίνησα, οπότε προσευχόμουν οδηγώντας (αλλά αλίμονο στην προσευχή νομίζω ότι ήταν περισσότερο από υποχρέωση). Στην τελευταία τοποθεσία, πριν μπω στην κομητεία Κλουζ, κάποιος μου κάνει να κάνω το χέρι να σταματήσω. Λες και κάποιος μου ψιθύριζε να σταματήσω (δεν έχω συνηθίσει να εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία) ... Σταματάω, κατεβάζω το παράθυρο, ένας νεαρός άνδρας με απαλό πρόσωπο με ρωτάει αν μπορώ να τον πάω στο Κλουζ. Εγώ βιαστικά του είπα να ανέβει. Δεν είχα όρεξη να μιλήσω, παρόλο που προσπαθούσε να μου μιλήσει, σκεφτόμουν μόνο τις εξετάσεις και ήμουν ακόμα αγχωμένος. Αλλά κάποια στιγμή, πολύ σοβαρά, αυτός ο νεαρός με ρωτάει: «Κάνεις συχνά αυτόν τον δρόμο;». Και του απαντούσα σχεδόν κάθε εβδομάδα. Και πάλι με ρωτάει «Παρατήρησες ότι κάθε μέρα το χωράφι και τα λουλούδια είναι διαφορετικά από χθες;». Εγώ: «Δεν κοιτάω πολύ τα λουλούδια, πάντα βιάζομαι και αγχώνομαι». Αυτός: "Αμαρτία..." Και σώπασε. Περνούν λίγα λεπτά και τον ρωτάω: «Μα πηγαίνεις συχνά στο Κλουζ για να παρατηρήσεις πώς η φύση αλλάζει πρόσωπο κάθε μέρα και πώς ψάχνεις για λουλούδια στο χωράφι, δεν έχεις άλλες σκέψεις ή προτεραιότητες;» Και βλέπω πώς σηκώνει αργά το χέρι του στο κεφάλι του και τραβάει ελαφρά το καπέλο του (ήταν λεπτό) και εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι όλες μου οι δυνάμεις με είχαν αφήσει. Κοιτούσα στον καθρέφτη και ήμουν κιτρινόλευκος Και αρχίζει να μου λέει: «Πριν από ένα χρόνο και δύο μήνες διαγνώστηκα με λευχαιμία, και για μερικούς μήνες πηγαίνω στα κυτταροστατικά δύο φορές την εβδομάδα, μέχρι που πριν από ένα χρόνο ήμουν σαν εσένα, πάντα βιαστικός, αγχωμένος και δεν καταλαβαίνουμε πόσο υπέροχα είναι όλα γύρω μας, κάθε πρωί ξεχνάω να ευχαριστήσω τον Θεό που είμαι ζωντανός (υπήρχαν νύχτες που μόλις έλεγα "Θεέ μου δώσε μου άλλο ένα πρωί") τώρα πιστέψτε με δεν το ξεχνάω, και θαυμάζω όλα όσα βλέπω, με όλους, με τα λίγα που έχω, και κάθε φορά που φεύγω από την αυλή, σκέφτομαι ότι ίσως δεν θα πάω σπίτι, αλλά παρόλα αυτά αν πεθάνω θα ήθελα να πεθάνω στο σπίτι. Βρισκόμουν μπροστά σε έναν άνθρωπο που, σύμφωνα με τον ίδιο, είχε σταματήσει να μου μιλάει πολλές φορές στο παρελθόν, και τρόμαξα μέχρι θανάτου, αλλά ταυτόχρονα ήμουν μπροστά σε ένα τεράστιο μάθημα ζωής! Φυσικά τον πήγα στο νοσοκομείο όπου έκανε τη θεραπεία και τον διαβεβαίωσα ότι θα προσευχηθώ για αυτόν. Αυτό ήταν το μόνο που μπορούσα να του πω ότι ο Θεός που έφτιαξε το σώμα μπορεί να το θεραπεύσει. Τότε συνειδητοποίησα πόση αξία μπορεί να έχει ένα τριαντάφυλλο, οικογένεια, φίλοι, τα πάντα γύρω μας, πόση αξία έχω στα μάτια του Θεού γιατί άνοιξα τα μάτια μου ένα ακόμη πρωί. Κι όμως, πόσο λίγο εκτιμούμε αυτές τις λεπτομέρειες στη ζωή μας. ΕΚΤΙΜΗΣΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ, ΑΥΡΙΟ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ...
ΥΓ: Αυτή η εμπειρία ζωής αξίζει να φτάσεις σε όσες περισσότερες ψυχές γίνεται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου