Πως βίωναν τον αγώνα στην χριστιανική ζωή
οι σύγχρονοι Πατέρες και Μητέρες της Εκκλησίας μας
και πως τον αντιλαμβανόμαστε εμείς…..
Εκείνοι ζούσαν
σφιχταγκαλιάζοντας το ρητό: «Λάθε βιώσας»
(δηλ. ζήσε στην αφάνεια, μην κάνει θόρυβο η βιωτή σου)
εμείς, ιδιαιτέρα σήμερα, στην εποχή της εικόνας
φροντίζουμε ή τουλάχιστον δεν αποφεύγουμε
να αποθανατίζεται κάθε στιγμή της ζωής μας
(φυσικά εκείνες που συμβάλουν στην ιδεατή μας εικόνα)…..
Μεγάλη η γκάμα…..
Από μία φιλάνθρωπη κίνηση μέχρι και φωτογραφίες
από τον προσωπικό χώρο της προσευχής…..
Πραγματικά αν έχουμε τα κότσια
ας ψάξουμε τα αληθινά μας κίνητρα
της προβολής τούτης της πνευματικής ζωής....
Γιατί ο Θεός τα ξέρει εμείς δεν λέμε να τα παραδεχτούμε…..
Και αν τούτα φαίνονται κάπως υπερβολικά
ας πάμε στην αφτιασίδωτη ζωή των Αγίων μας….
Γιατί εκεί κρύβεται η Αλήθεια,
όχι στην δική μας κάλπικη συμπεριφορά……
Κάποτε είχαν πάει κάποιοι προσκυνητές
στο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ να δουν τον Άγιο Ιάκωβο,
είχαν ακούσει για τα σημεία και τα θαύματα
που έκανε η προσευχή του….
Μα δεν τον γνώριζαν εξ όψεως όμως
οπότε σαν έφτασαν στην μόνη
τους καλοδέχτηκε ο γέροντας Ιάκωβος,
και καθώς δεν τους γιόμιζε το μάτι
του είπαν ότι θέλουν τον ηγούμενο
και εκείνος τι τους απάντησε;
Δεν τους είπε εγώ είμαι παιδιά μου
ελάτε να μιλήσουμε( ξέρεις δεν θα ήταν εφάμαρτο)
Αλλά τους λέει:
«τον γέροντα; τι να τον κάνε βρε παιδιά;
αυτός είναι πλανεμένος;»
Δεν είπε αυτόν τον αμαρτωλό
μα ανέβασε το level της αυτομεμψίας……
Και ξέρεις η πλάνη είναι εκείνη η κατάσταση
που όχι απλά είσαι αμαρτωλός(και ποιος δεν είναι)
αλλά που χαράζεις δική σου Πίστη
και την ακολουθείς ναρκιστικά μαγεμένος
μα και συμπαρασύρεις μαζί και πόσους άλλους ακόμα.....
Όταν κάποιοι προσκυνητές στο Άγιο Όρος
πήγαιναν να δουν τον Άγιο Παϊσιο
κάποιες φορές έβρισκαν κλειστή την πόρτα
(και είχαν κάνει χιλιόμετρα εεε)
με την επιγραφή έξω ‘’η μαϊμού σήμερα απουσιάζει’’(!!!)
και σε άλλο σημείο άφηνες τα ονόματα να κάνει προσευχή…..
Γιατί τα έκαναν αυτά οι άνθρωποι του Θεού;
Γιατί είχαν γεύση των μεθοδειών του πονηρού
και ήξεραν ότι όσο αφήνονταν
στην αγκαλιά του θαυμασμού των ανθρώπων
τόσο ξεγλιστράγανε απ’ την αγκάλη του Θεού
και έχαναν την Χάρη Του….
Πόσες φορές δεν προτίμησαν
να τσαλακωθούν στα μάτια των ανθρώπων
προκειμένου να γλυτώσουν
από την Χάρυβδη της επάρσεως….
Έγινε η σαλότητα το καταφύγιο της Αγιότητας τους…..
Και έβλεπες, βρε παιδί μου,
μία συστολή καθώς τους πλησίαζες
και όχι μια διαρκής προβολή….
Και όταν γινόταν αντιληπτή
η αρρωστημένη πνευματικότητα από κάποιους
(όταν δηλ. έχεις μάτια μόνο για τον γέροντα
και όχι για τον Χριστό που σου δείχνει)
αυτοί χάνονταν..... είναι αυτό που είπε ο Θεός
στον Άγιο Αρσένιο: ''Φεύγε και Σώζου''....
Τέλος οι άνθρωποι του Θεού
δεν συνέκριναν τον εαυτό τους με τους Αγίους,
είχαν πραγματικά αίσθηση μετάνοιάς
(όχι σαν και εμάς που λέμε ότι είμαστε
αμαρτωλοί και τρισάθλιοι αλλά
μέχρι να μας πατήσει ο άλλος τον «κάλο»)
Να μη λησμονάμε λοιπόν ότι
ο Θεός αναπαύεται στις έρημες καρδίες,
στις ξεγυμνωμένες από τα φίλτρα της εποχής τούτης,
κείνες που δεν έχουν ανάγκη likes και views
για να αισθανθούν χαρούμενες……
Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου