Στην παραπάνω φράση η λέξη ξύλο προφανώς έχει μεταφορική έννοια και δηλώνει αυτό που γίνεται κατανοητό και αντιληπτό από όλους, δηλαδή την παιδαγωγική λεγόμενη τιμωρία. Τέτοιο ξύλο όμως δε βγήκε από τον παράδεισο, γιατί απλούστατα δεν υπήρχε στον παράδεισο οποιαδήποτε τιμωρία που εννοείται με το παραπάνω ξύλο.
Στον παράδεισο οι πρωτόπλαστοι ζούσαν ζωή παραδεισένια σύμφωνα και με το, « Καὶ ἔλαβε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε, καὶ ἔθετο αὐτὸν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτὸν καὶ φυλάσσειν» ( Γεν. β’, 15). Ο παράδεισος ήταν « τῆς τρυφῆς» και όχι του ξύλου.
Ο Αδάμ και η Εύα εκεί, όσο βέβαια πρόλαβαν να μείνουν, ζούσαν καλά, περνούσαν μια χαρά, και δεν έλεγαν μεταξύ τους ψέματα. Ο Θεός τους τα είχε ετοιμάσει όλα, ένα προς ένα, και δεν υπήρχε ανάγκη να τρώνε ξύλο από κανένα.
Το ότι όμως ο Θεός τους έβγαλε από τον παράδεισο, αυτό δεν ήταν ξύλο, αλλά προσωπική τους επιλογή ως συνέπεια της ανυπακοής στην γνωστή εντολή του Θεού. Ο Θεός τους είχε ενημερώσει σχετικά και μάλιστα με το, «…θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γεν. β’, 17). Τους φόρεσε δε και ρούχα πριν την έξοδό τους, και δεν έπαυσε μετά να τους φροντίζει με την αγαθή πρόνοιά Του, μέχρι που έστειλε το Χριστό για να τους φέρει πάλι κοντά Του.
Το ξύλο λοιπόν, όπως αυτό εννοείται στην παραπάνω ερώτηση, το βρήκαν έξω από τον παράδεισο, όπως το βρήκε και ο άσωτος έξω από το σπίτι του Πατέρα, μέχρι που και αυτός επέστρεψε ταλαίπωρος μια μέρα.
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου