Η άνοιξη των κρίνων
Ένας ιερέας μου είπε ένα θαύμα που του συνέβη. Κατηγορήθηκε άδικα για τρομερό μπέρδεμα. Γνωρίζοντας ότι ήταν αθώος, ξέσπασε σε κλάματα μέσα στο αυτοκίνητο. Έκλαιγε για μισή ώρα. Μετά κοίταξε τον πίνακα, όπου υπήρχε μια πλαστικοποιημένη εικόνα της Μητέρας του Θεού, ενός μωρού τριών ετών, που κρατούσε ένα κρίνο. Και αναρωτήθηκε: πώς μπορείς να επιτρέψεις τέτοια αδικία, Μάνα μου; Και άκουσε μια φωνή στο μυαλό του: Και εγώ έχω κατηγορηθεί άδικα από τους παράνομους. Σκουπίζοντας τα δάκρυά του, ο πατέρας κοίταξε προσεκτικά την εικόνα της Μητέρας του Θεού. Ολόκληρο το εικονίδιο ήταν βαμμένο με δάκρυα, μέσα στο εξωτερικό πλαστικό. Ήταν τόσο φοβισμένος. Εκείνη τη στιγμή, ένα τεράστιο άρωμα από παραδεισένια κρίνα τύλιξε το αυτοκίνητο στο οποίο βρισκόταν. Υπήρχε κάτι συντριπτικό, σαν να είχε καταρρεύσει εντελώς ο παράδεισος στην καρδιά του. Τίποτα δεν είχε σημασία, τίποτα δεν σήμαινε τίποτα, εκτός από αυτή την πηγή ομορφιάς. Αν μέχρι τότε έκλαιγε από βάσανα, θυμό και πόνο, τώρα τα δάκρυά της κυλούσαν ανεμπόδιστα από χαρά, χαρά μεγαλύτερη από όλους τους ουρανούς. Μου είπε: κάθε στιγμή σε αυτή τη γη είναι μια λαχτάρα να νιώσω ξανά αυτό το άρωμα των κρίνων. Δεν υπάρχει τίποτα πιο υπέροχο στον κόσμο.
Από τότε κράτησε την εικόνα στο στήθος του. Εξαιτίας των δακρύων στο εσωτερικό, τα χρώματα είχαν ξεθωριάσει και το δακρύβρεχτο πρόσωπο της Παναγίας ήταν μόλις και μετά βίας αναγνωρίσιμο.
Κι εγώ φίλησα, ανάξια, εκείνη την εικόνα που έφερε μέσα της, σαν σε θεϊκό φέρετρο, τα δάκρυα της Θεοτόκου.
Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου