Έχω οικογενειακούς φίλους που εργάζονται στο εξωτερικό. Δεν δίνω τα ονόματά τους, αλλά γνωρίζονται μεταξύ τους. Εδώ και 20 χρόνια προσπαθεί να κάνει παιδιά. Εκατοντάδες θεραπείες, προσευχές, βάσανα. Δέκα χαμένες εγκυμοσύνες. Καταρρέει από γιγάντιο πόνο κάθε φορά. Να κρατάς μια εγκυμοσύνη με κομμένη την ανάσα, σαν αναμμένο κερί στη νύχτα του κόσμου, να φτάσεις στους 7 μήνες, να τον δεις στον υπέρηχο, να ξέρεις αν είναι κορίτσι ή αγόρι, να χτυπήσεις την κοιλιά σου, να ακούσεις η καρδιά του που χτυπά
Και στους 6-7 μήνες, η σιωπή του θανάτου, το πέπλο του σκότους, του πόνου, της αποβολής. Αφήστε τη ζωή σας να πεθάνει μέσα σας.
Κατάθλιψη, ωκεανός δακρύων, απόγνωση, κλάμα, εξέγερση.
Πέρυσι με καλούν, τους δίνω ένα μεγάλο κανόνα προσευχής ελεημοσύνης, νηστείας, τους διάβασα το Ψαλτήρι. Ούτε εγώ δεν το πίστευα πια. Δεκάδες γιατροί έλεγαν ομόφωνα ότι ήταν αδύνατο να ξαναζωντανέψει η καημένη.
Κάνω κανονα εδώ και ένα χρόνο.
Το περασμένο καλοκαίρι με πήρε τηλέφωνο ότι είναι ξανά έγκυος. Κρατάμε την αναπνοή μας φοβισμένοι. Οι σύζυγοι προσεύχονται καθημερινά στο κρεβάτι μέχρι αργά το βράδυ. Κραυγή.
Κάθε μήνα γράφει ότι το μωρό ζει. Τον Ιανουάριο επικρατεί ξανά σιωπή στην κοιλιά της μητέρας. Ξέσπασα σε κλάματα, ούρλιαξα ότι κανείς στον παράδεισο δεν με ακούει. Η γυναίκα δεν πηγαίνει πλέον ούτε στον υπέρηχο από φόβο μην ακούσει τρομερά νέα.
Τον Μάρτιο λαμβάνω τηλέφωνο. Οι σύζυγοι δεν μπορούν να μιλήσουν. Παίρνω τηλέφωνο και κλαίω. Νόμιζα ότι το μωρό πέθανε.
Μετά από ένα λεπτό λαμβάνω μια φωτογραφία στο μήνυμα. Γεννήθηκε το πιο όμορφο κοριτσάκι στον κόσμο.
Δόξα σοι, Κύριε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου