ΜΑΣ ΕΛΕΓΕ ο γερο-Χριστόφορος , ένα σοφό γεροντάκι που είχε ζήσει μέσα στην προσευχή σε όλη την ζωή του ,μαζί με την κυρα-Θεοδούλη την αγιασμένη γυναίκα του,σε ένα προσφυγικό σπιτάκι στην παλαιά Κοκκινιά :
Λόγου χαριν,τρικυμίζεσαι ἀπὸ ζοφεροὺς καὶ ἀπελπιστικοὺς λογισμούς;
Πές," Θεε μου καὶ γλυκιὰ Παναγίτσα ἂς κανω τωρα λιγες μετανοιες καὶ νὰ ψαλλω κι'ένα "Ἄξιον ἐστιν" γιὰ τοὺς ἀδελφούς μου ποὺ τυραγνιοῦνται"
Ἢ ἐχεις ἂς πουμε μιὰ ἀσθενεια ἢ καποια δυσκολία σὲ κάτι;Αντιστοιχα καὶ εὐθυς προσευχή.
Οὐτοτρόπως καὶ καὶ ἐμεις θὰ μαθαίνουμε νὰ φευγουμε ἀπὸ τὸ "ἐγω" μας καὶ νὰ πηγαινουμε στὸ καλὸ ἐνδιαφερον γιὰ ὅλους τοὺς πονεμένους, ἀλλὰ καὶ τῷ ὄντι καὶ περισσότερο θὰ τοὺς βοηθοῦμε ἀποτελεσματικὰ μὲ τὴν προσευχή , καθὼς οἱ σειτάνηδες θὰ σκανε ἀπὸ τὸ ἄχτι τούς , σὰν τὰ καρπούζια ποὺ πεφτουν ἀπο τὴν ταρατσα.
Σοῦ λεει,"εγω τονε βαζω πειρασμοὺς καὶ ἀγκαθια στὴν περπατησιά του καὶ αὐτος τα κανει ἀγάπης ἄνθη καὶ προσευχὴ στὸν Θεό;"
Καὶ ἔτσι αὐτὸς μὲν θὰ φευγει κατησχυμένος καὶ ἄεργος ὁ ἐλεεινὸς ἐμεις δὲ θὰ πληρούμεθα ἀπὸ χαρᾶς καὶ ἀγάπης εὐφροσύνη.
Πατήρ Διονύσιος Ταμπακης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου